Ολοι οι πρωθυπουργοί θέλουν να μένουν στην καρέκλα τους όσο μπορούν περισσότερο -μέχρι την τελευταία ημέρα- και να πιστεύουν ότι μπορεί «να το γυρίσουν» και να ξανακερδίσουν τις εκλογές - εάν βεβαίως υπολείπονται σε νούμερα στις δημοσκοπήσεις.
Ο μόνος που έφυγε εσκεμμένα πριν την ώρα του ήταν ο Κώστας Καραμανλής επειδή, πρώτον, ερχόταν επιτροπεία και μνημόνιο λόγω εκτροχιασμού της οικονομίας -και ο ίδιος το γνώριζε πολύ καλά- και, δεύτερον, είχε χορτάσει αρκετά την εξουσία αφού κυβερνούσε ήδη πεντέμισι χρόνια.
Του Τάσου Καραμήτσου
Ετσι και ο Τσίπρας θέλει να μείνει στην εξουσία όσο γίνεται περισσότερο, όπως και οι δικοί του, για τους οποίους είναι πρωτόγνωρη και πολύ γλυκιά η εμπειρία σε δόξα και χρήμα, από το τελευταίο διορισμένο στέλεχος έως και τους υπουργούς.
Να ξεκαθαρίσω ότι δεν θεωρώ κακό να θέλεις να κρατήσεις την καρέκλα σου. Οι περισσότεροι πολιτικοί αυτό έκαναν ανέκαθεν. Εχετε την εντύπωση ότι οι Πασόκοι και οι Νεοδημοκράτες που έφυγαν από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου το έκαναν από ιδεολογία; Μα για να πάνε στην επόμενη μεγάλη δύναμη, στον ΣΥΡΙΖΑ που ερχόταν στα πράγματα, έφυγαν -οι περισσότεροι- προκειμένου να επανεκλεγούν.
Συγκινούσε τότε ο συμπαθής και έντιμος Κουρουμπλής το πανελλήνιο όταν έλεγε ότι δεν τον αφήνει η κόρη του να ψηφίσει μνημόνιο και γι’ αυτό αποχωρεί από το ΠΑΣΟΚ. Τώρα, όμως, μπορεί να ψηφίζει ό,τι έρχεται, αρκεί να κάθεται στην καρέκλα του. Τέλος πάντων, ανθρώπινο μεν αλλά όχι και πολύ ηθικό.
Επί της ουσίας, το αν θα γίνουν φέτος ή του χρόνου εκλογές -μια και όλη... η πιάτσα (πολιτικοί, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι) παίζει στοιχήματα- ακόμα και ο καθ’ ύλην αρμόδιος, δηλαδή ο πρωθυπουργός, δεν μπορεί να το έχει αποφασίσει.
Κατά τη γνώμη μου, αυτό θα κριθεί από δύο πράγματα. Πρώτον, από το τι θα φέρει η διαπραγμάτευση της λήξης του μνημονίου στις 18 Αυγούστου της νέας χρονιάς και, δεύτερον, από το αν η οικονομία θα συνεχίσει να εξελίσσεται σύμφωνα με τα προϋπολογισθέντα και το 2018.
Σε ό,τι αφορά τον δεύτερο παράγοντα, δηλαδή την εξέλιξη της οικονομίας, θα γνωρίζουμε περισσότερα σε τρεις-τέσσερις μήνες, θα έχουμε δηλαδή σαφείς ενδείξεις για το αν θα χρειαστούν άλλα μέτρα και κόφτες ή όχι. Το θέμα της διαπραγμάτευσης για την επόμενη μέρα της εξόδου από το μνημόνιο θα το δούμε να εξελίσσεται την άνοιξη. Δεν είναι απλό πράγμα και η κυβέρνηση απλώς λαϊκίζει όταν μιλάει για «καθαρή έξοδο». Για να δώσω ένα παράδειγμα, στα εργασιακά η λήξη του μνημονίου (Αύγουστος) συνεπάγεται τυπικά αυτομάτως την επαναφορά στο πρότερο καθεστώς, πλην των αποζημιώσεων.
Δηλαδή ο κατώτατος θα πρέπει να πάει στα 751 ευρώ, οι μισθοί του Δημοσίου πίσω στα προ του 2010 επίπεδα, να δίνεται 13ος και 14ος μισθός κ.λπ. Γίνονται αυτά τα πράγματα;
Ασφαλώς όχι, όπως επίσης η προληπτική γραμμή απαιτεί συνεχή εποπτεία και αξιολόγηση από τους δανειστές για να εγγυώνται φτηνό χρήμα. Ολα αυτά απαιτούν μια νέα συμφωνία που μπορεί να μην είναι σαν το σημερινό μνημόνιο, αλλά σίγουρα δεν συνιστούν απελευθέρωση από τα δεσμά των δανειστών.
Οπότε η καλύτερη περίοδος για εκλογές λογικά είναι αυτή που όλα αυτά θα συζητιούνται και θα διαπραγματεύονται ώστε να μπορεί να υποστηρίξει ο Τσίπρας ότι θα είναι καλύτερος στα παζάρια από τους άλλους.
Αρα η λογική δείχνει εκλογές το δεύτερο εξάμηνο του 2018, αλλά μπορεί η αγάπη για την εξουσία των κυβερνώντων ή ένα τεράστιο δώρο των δανειστών για τους... στρίγκλους της Αριστεράς που γίνανε αρνάκια να το πάει για αργότερα.
ΠΗΓΗ: PROTOTHEMA.GR