Τεράστια ψέματα και πολιτικές απάτες

Η συγκυρια των τελευταιων ημερων ηταν απροσδοκητα και προκλητικα ευνοϊκη.

Τα τελευταια χρονια, δεν θυμαμαι ποτε αλλοτε να υπηρξε τετοιος συγχρονισμος γεγονοτων που να ξεκαθαριζε το τοπιο με τοσο αποκαλυπτικο τροπο.

Του Κώστα Νεοφώτιστου

Αναφερομαι, φυσικα, σε αποσπασματα των λογων που ακουστηκαν στη Βουλη απο τους κκ Χουλαρακη και Τσακαλωτο, καθως και στις ερμηνειες και εξηγησεις του κ. Λιαργκοβα, που συνοδευαν την τελευταια εκθεση της Επιτροπης Οικονομικων.

Σημειωτεον οτι κανεις τους δεν μπορει να κριθει ως αντιπολιτευομενος την κυβερνηση ή ως υπηρετης ‘’ξενων συμφεροντων’’.

Οι δυο πρωτοι κυριοι, κατ’εξοχην εκφραστες της σχεδιασμενης και ακολουθουμενης οικονομικης πολιτικης, αποκαλυψαν μερικες εξαιρετικα σημαντικες αληθειες.

• Το μιγμα της οικονομικης πολιτικης το αποφασιζε το ΥΠΟΙΚ κι οχι η εκαστοτε τροϊκα ή τα ‘’κουαρτετα’’ ή ‘’οι θεσμοι’’ κι ‘’οι αγορες’’. Ειναι μια καθαρη ομολογια πως ολα οσα λεγονταν κι ακουγονταν μεχρι σημερα για δηθεν λεπτομερεις εντολες συγκεκριμενοποιησης μετρων που, αποδεδειγμενα, κατεστρεψαν οικονομικα υποσυνολα και κοινωνικες ομαδες, ηταν ασυστολα ψεματα. Ψεματα και συκοφαντιες ηταν, επισης, οσα καταμαρτυρουσαν οι ιδιοι κυριοι και οι περι αυτους κυκλοι, εναντιον ολων εκεινων που φωναζαν οτι το φαρμακο δεν ειναι απλα λαθος αλλά θανατηφορο.

• Ο απωτερος σκοπος της επιλογης και εφαρμογης των διαφορων καταστροφικων μιγματων, ηταν να εξαντληθει μεχρις εξουθενωσης ή μεσαια κοινωνικοοικονομικη ταξη, προκειμενου να αντληθουν οι αναγκαιοι ποροι για τη συντηρηση ενος διογκωμενου και αναποτελεσματικου δημοσιου τομεα και για να δοθουν ψηγματα οικονομικης στηριξης στα χαμηλα εισοδηματα.

Να κανουμε μια πρωτη σταση εδω, για να συμπληρωσουμε το περιγραμμα με ορισμενα προσθετα επιχειρηματα που ειναι απολυτως αναγκαιο ν’ακουστουν.

Η ελληνικη πατροτητα των μετρων, δεν αναφερεται για πρωτη φορα. Απο την εποχη της πρωτης τροϊκας ειχαν γινει συγκεκριμενες αναφορες στο θεμα, με αφορμη μια αποκαλυπτικη συνεντευξη του κ. Μπομπ Τραα.

Οπως ειχε πει τοτε, η πρωτη του υποδειξη (οχι εντολη) ηταν να γινει αμεσα μια δραστικη περικοπη στο μεγεθος του Δημοσιου Τομεα, την οποια απερριψε αμεσως ο ΓΑΠ επειδη ‘’ειναι ο κυριος ογκος των ψηφοφορων μας και δεν γινεται να χασουμε τη στηριξη τους’’.

Κι οταν απορριφθηκαν και αλλες προτασεις του, απεμεινε σαν μοναδικη λυση η περικοπη μισθων και συνταξεων, την οποια αμεσως επελεξε η τοτε κυβερνηση. Ειναι, δε, χαρακτηριστικο οτι την σχεδιασε με οριζοντιο τροπο και την εφαρμοσε οχι μια αλλα αρκετες φορες (ειδικα στις συνταξεις) ως την μοναδικη προκρινομενη λυση. Καπως ετσι, αντι να κοπουν οι πολλαπλες, οι πετσινες και οι παρανομα και προωρα χορηγηθεισες συνταξεις, περικοπηκαν ομοιομορφα ολες. Δικαιοι και αδικοι, πληρωσαν το κοστος συντηρησης του ‘’κυριου ογκου των ψηφοφορων’’.

Συμπερασματικα, λοιπον, ειναι τεραστιο ψεμα και πανεθνικη απατη να ισχυριζεσαι οτι τετοια μετρα σου επιβαλλουν οι ‘’δανειστες’’, οταν αποδεικνυεται πως ειχες την ευχερεια να απορριπτεις σειρα προτασεων.

Φυσικα, αν οι διαδοχικες σου αρνησεις οδηγουν στην μοναδικη τελευταια επιλογη, την αναγκαστικη εφαρμογη της δεν την χρεωνεται αυτος που σου προτεινε λυσεις αλλά εσυ που τις απερριπτες μεχρι να βρεθεις στο αναποδραστο αδιεξοδο.

Η διατηρηση του αναποτελεσματικου και κοστοβορου δημοσιου τομεα δεν ηταν ατυχημα απο λαθος εντολες της οποιασδηποτε τροϊκας ή κουαρτετου. Η συστηματικη αρνηση των διαδοχικων κυβερνησεων να εξυγειανουν και να εκσυγχρονισουν το δημοσιο, τεκμαιρεται απο την αποτυχια διαφορων τεχνοκρατικων κλιμακιων που ειχαν συμμετασχει σε αρκετες προσπαθειες που εγιναν προς αυτη την κατευθυνση.

Ολα, ανεξαιρετως, εφυγαν απρακτα και δεν επεστρεψαν, γιατι προσεκρουσαν στην πεισματικη αρνηση διοικουντων και διοικουμενων να μετασχηματιστει ο ευρυτερος δημοσιος τομεας, να γινει λιγοτερο δαπανηρος και περισσοτερο αποτελεσματικος. Με απλα λογια, δεν εκαναν κατι λαθος γιατι, απλουστατα, δεν τους επετρεψαν να κανουν οτιδηποτε.

Δαπανηθηκε πολυτιμος χρονος μεταρρυθμισεων κι εκσυγχρονισμου (που δεν εγιναν ποτε), για να συγκεντρωθουν ποροι απο οριζοντιες μειωσεις μισθων και συνταξεων (που εγιναν κατ’επαναληψιν). Κι οταν το μετρο αυτο εξαντληθηκε, γιατι δεν υπηρχε χωρος για να παρεις περισσοτερα, τοτε πηγαμε στο επομενο, που ειναι ο κορμος της ελληνικης οικονομιας οπως τον καταντησαμε απο τη μεταπολιτευση και μετα. Αναφερομαι στη μεσαια κοινωνικοοικονομικη ταξη που, για μια αποβιομηχανοποιημενη χωρα οπως την κατεστησαν οι μεταπολιτευτικες κυβερνησεις, ηταν και ο μονος στυλοβατης της οικονομιας.

Τα παραμυθια περι ‘’μεγαλων μοναδων’’ και ‘’παγκοσμιας ναυτιλιακης δυναμης’’ θα πρεπει καποτε να τελειωσουν κι ολοι να καταλαβουμε οτι προκειται για προνομιακες οικονομικες εστιες που εχουν εξαιρετικα χαμηλη συνεισφορα στον εγχωριο ΑΕΠ.

Οποιος αμφιβαλλει, ας δει την ποσοστιαια κατανομη των δημοσιων εσοδων για καθε οικονομικο ετος, και ας ξυπνησει. Κι αν δεν καταλαβαινει αυτα που διαβαζει, ας παει πισω στις Οικονομικες σχολες ή και στο Λυκειο, αν ειναι τοσο αδαης.

Η αρχη εγινε στην προ-ΣΥΡΙΖΑ μνημονιακη περιοδο αλλα ηταν περιορισμενης κλιμακας και χωρις θεαματικα αποτελεσματα. Με μια σειρα απο αδικους και αντισυνταγματικους νομους, γινεσαι ευκολα ο προνομιακος συνεταιρος του 55% σε καθε μεσοαστικη τσεπη, αλλα αν τα μετρα που προηγηθηκαν την εχουν ηδη μισοαδειασει το ομορφο 55% ή και 60% δεν αποφερει κατι ελκυστικο στο συρταρι σου. Τοτε ηταν που εμφανιστηκαν οι αδιστακτοι της παρεας των 300 για να μεταφερουν το παιχνιδι σε αλλη πιστα.

Τι ελεγε ενα απο τα τραγουδακια που φοριεται πολυ απο Χουλιαρακηδες και Τσακαλωτους, πριν γινουν αριστεροι με δεξιες τσεπες? ‘’Μαυρα κορακια με νυχα γαμψα, πεσανε πανω στην αγροτια’’ λεει, και περιπου αυτο επελεξαν για οικονομικη πολιτικη. Αλλαξανε, μονο την ‘’αγροτια’’ και προσεθεσαν οποιαδηποτε αλλη ομαδα ανηκει στην μεσοαστικη ταξη, προκειμενου να υπαρχει μια αξιολογη βαση αφαιμαξης. Γιατι, οταν σας ελεγαν ‘’θα τα παρουμε απο τους εχοντες’’ εσεις μπορει να φανταζοσασταν οτι εννοουσαν τα μεγαλα κεφαλαια αλλά πεσατε τραγικα εξω.

Το κεφαλαιο, ακομα και στην Ψωροκωσταινα, αφ’ενος δεν ειναι διατεθειμενο να σου δωσει χρημα για να παιζεις μπαλα και να κανεις ‘’κοινοβουλευτικη γυμναστικη’’, κι αφ’ετερου ειναι και λιγοι αυτοι που υπαρχουν εδω. Οι υπολοιποι εχουν τις δουλειες τους αλλου κι εδω κανουν μονον τις διακοπες τους.

Παμε, λοιπον, στο ισχνο αλλα υπαρκτο κομματι της εγχωριας οικονομιας, για να μαζεψουμε ο,τι περισσοτερο μπορουμε. Νυχτα του Αγιου Βαρθολομαιου το 1572, Νυχτα των Κρυσταλλων το 1938 και τωρα Νυχτες χωρις τελος του 2015, και 16, και 17 κι οσο αντεξει.

Μια ολοκληρη κοινωνικοοικονομικη ταξη με πολλες ομαδες επαγγελματων πρεπει να βρει τροπο να υπαρχει και να συντηρειται, πληρωνοντας πανω απο το 75% των εσοδων της σε καθε ειδους φορους, εισφορες, συνεισφορες, τελη και ο,τι αλλο επιννοηθει στο μελλον. Κι οσο τα υποζυγια θα ανταποκρινονται, τοσο θα συνεχιζεται η εξοντωτικη αφαιμαξη, γιατι ‘’το μυαλο της Αλεξανδρας’’ λεει πως ‘’για να πληρωνει ακομα, σημαινει πως εχει ακομα, επομενως παρτου κι αλλα γιατι τα χρειαζομαστε’’.

Την αγελαδα που παραγει, δεν την εξαντλεις με υπερεκμεταλλευση. Την προσεχεις, τη φροντιζεις, και επιδιωκεις να την πολλαπλασιασεις για να εχεις κι αλλες, που θα αυξησουν την παραγωγη. Την αγελαδα που παραγει, την εξοντωνεις μονον αν σκοπευεις να εκμεταλλευτεις οσους ζουν απ’ το προϊον της, πουλωντας τους φτηνο εισαγομενο γαλα, μαζι με δηθεν ενδιαφερον για τη ζωη τους. Ωστε να ειναι εξηρτημενοι απο σενα και να σε συντηρουν στην θεση του εμπορου. Καπως ετσι θα γινεις, μαζι με την παρεα σου, απο εμπορος γαλακτος, εμπορος ελπιδας μεχρι κι εμπορος εθνους.

Τα ορια αντοχης της μεσοαστικης μας αγελαδας δεν ξερω που ακριβως ειναι, αλλα δεν βλεπω να υπαρχουν πολλα περιθωρια ακομα. Μ’έχει πιασει μια μελαγχολια γιατι γνωριζω πως οταν τελειωνει το γαλα, το επομενο σταδιο ειναι το σφαγειο. Γυρω μου βλεπω τις υπεραξιες που δημιουργησε η μεσοαστικη αγελαδα ολα τα προηγουμενα χρονια και δεν ειμαι καθολου αισιοδοξος για την μελλοντικη τους τυχη. Αναποφευκτα, λοιπον, προκυπτει το ερωτημα ‘’τι μελλει γενεσθαι’’?

Αισθανομαι πως βρισκομαι σ’ενα τραινο του οποιου οι επιβατες βλεπουν τον μηχανοδηγο και την παρεα του, αφου εξαντλησαν ολο το καρβουνο, να εχουν αρχισει να καινε ενα-ενα τα ξυλινα βαγονι. Κι οταν θα εχουν μεινει μονον τα σιδερα, σειρα θα εχουν οι προσωπικες επισκευες των επιβατων μεχρι και τα ρουχα τους, κι ο,τι αλλο μπορει να καει, αρκει να μην φυγει η παρανοϊκη παρεα των σιδηροδρομικων υπαλληλων απο την ατμομηχανη.

Δεν πιστευω πως η αλλαγη του μηχανοδηγου ειναι ασφαλης λυση. Εκεινος ο αλλοιμονος που καθεται στο πρωτο βαγονι και κραυγαζει συνεχως οτι θελει ν’ αναλαβει αυτος και η δικη του παρεα το οδηγημα του τραινου, μοιαζει ασχετος κι οι σαλτιμπαγκοι που τον ακολουθουν ακομα πιο κακοπροαιρετοι απο τον σημερινο. Μπορει οσοι προλαβαν και κατεβηκαν να εχουν γλυτωσει, αλλα σιγουρα καποιοι θα μεινουν και δεν ειμαι αισιοδοξος για την τυχη τους. Επομενως, τι μπορει να κανεις σε τετοια περιπτωση?

Αν δεν βλεπουμε την προφανη αντιδραση, ας αφησουμε το Hollywood να μας την δειξει μεσα απο τις ταινιες του. Μιλαω για τις δραματικες περιπετειες στις οποιες οι επιβατες εκπαραθυρωνουν με καθε δυνατο τροπο τον μηχανοδηγο, για να γλυτωσουν πρωτα τις ζωες τους και μετα το τραινο.

Αφησα για το τελος, το πιο σημαντικο. Οι σημερινοι μηχανοδηγοι δεν ειναι οι πρωτοι που ανελαβαν. Πριν απ’αυτους, υπηρξαν καποιοι αλλοι που αντικατασταθηκαν ως μη ικανοι. Πηγαν στην ακρη αλλα δεν λογοδοτησαν για τις επιλογες τους ουτε τιμωρηθηκαν για τις ζημιες που προκαλεσαν στο τραινο, γι’αυτο καθονται σημερα και φωναζουν, διεκδικωντας ξανα το τιμονι.

Αν αυτη η αβελτηρια συνεχιστει, αν ολοι οι υποψηφιοι μπορει να εναλλασσονται στο τιμονι χωρις συνεπειες για τις λαθος πραξεις τους και τους ατυχεις ή σκοπιμους χειρισμους τους, δεν υπαρχει σωτηρια. Συνεπως, ως απογονοι αρχαιων ελληνων, ας φανουμε εστω για μια και μοναδικη φορα ανταξιοι των διδαγματων που μας αφησαν (αλλα δεν μαθαμε ποτε).

‘’Υβρις, Ατη, Νεμεσις, Τησις’’ ελεγαν. Εμεις τωρα ζουμε την Ατη. Καιρος ειναι να προχωρησουμε στη Νεμεση και στην, απολυτως απαραιτητη, Τηση. Διαφορετικα, η σειρα των υποψηφιων κι επιδοξων σωτηρων δεν θα εχει τελειωμο.