Ένα ολοκληρωμένο Πρόγραμμα που συμβάλλει στην εδραίωση της εμπιστοσύνης, στην προσέλκυση επενδύσεων, στην προώθηση της ανάπτυξης, στην αύξηση των θέσεων εργασίας και στην περαιτέρω αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας.
Γράφει ο Χρίστος Λιάπης*
Αίρεται, λοιπόν, ένας ακόμη αποσταθεροποιητικός παράγοντας, ένας παράγοντας ανασφάλειας του τραπεζικού συστήματος και της ελληνικής Οικονομίας.
Μια ανασφάλεια την οποία υπέθαλψε και ενέτεινε η ανευθυνότητα και η επιπολαιότητα της προηγούμενης Κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και πιο συγκεκριμένα το καταστροφικό 1ο εξάμηνο της περίφημης «Διαπραγμάτευσης Βαρουφάκη».
Ας θυμηθούμε, όμως, αυτά που έγραφα για τον τότε Υπουργό Οικονομικών του «Αγάπη μου, έκλεισα τις Τράπεζες», τον Ιούλιο του 2015, για τον Γιά(ν)η Βαρουφάκη του «Ουάου» και του «Συνδρόμου της Ύβρεως»:
«Απώλεσε την επαφή του με την πραγματικότητα, σε συνδυασμό με σταδιακή απομόνωσή του.
·Επέδειξε (και συνεχίζει να επιδεικνύει) αυτό που ο [Ντέιβιντ] Όουεν [πρώην Υπουργός Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας, Ψυχίατρος κατά σπουδές και εμπνευστής του σχεδίου Βάνς-Όουεν για την ειρήνη στην πρώην Γιουγκοσλαβία] αποκαλεί υβριστική αδυναμία (“Hubristic incompetence”), όταν τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν άσχημα και οι εταίροι μας έδειξαν πως δεν θα κάνουν πίσω και είναι έτοιμοι να φτάσουν τη διαπραγμάτευση μέχρι τα ακρότατα του grexit και του graccident.
Αυτό συνέβη εξαιτίας της υπερβολικής του αυτοπεποίθησης που τον κάνει να αδιαφορεί για τις λεπτομέρειες της πρακτικής εφαρμογής της (σε ορισμένα θεωρητικά σημεία σωστής) πολιτικής του.
·Επιδεικνύει το χαρακτηριστικό τρίπτυχο του Συνδρόμου της Ύβρεως με αεικίνητους ρυθμούς (ταξίδια, συνέδρια, δηλώσεις, συνεντεύξεις κτλ), απροσεξία και παρορμητισμό, που οδήγησε τελικά στο κλείσιμο των τραπεζών.
·Χαρακτηρίζεται από ένα διάχυτο μοτίβο μεγαλείου (στη φαντασία ή/και στη συμπεριφορά), με έντονα παρούσες την ανάγκη για θαυμασμό και την έλλειψη ενσυναίσθησης (δηλαδή της ικανότητας να βάζει τον εαυτό του στη θέση των άλλων, π.χ των δύσμοιρων συνταξιούχων μπροστά στα ΑΤΜ ή των υπόλοιπων 18 ομολόγων του στο eurogroup).
Πάντοτε όμως μετά την Ύβρη έρχεται η Νέμεσις. Αυτό είναι το διαχρονικό τίμημα για την υπέρβαση του μέτρου. Μόνον που τώρα, η Νέμεσις, δεν ήρθε –ακόμη- για τον κ. Βαρουφάκη αλλά έφτασε δραματικά για όλους τους Έλληνες. Ήρθε μπροστά στα ΑΤΜ, με «αντίτιμο αίματος εκ προδοσίας» τα προσεχώς εξαντλημένα 60 Ευρώ ημερισίως και τις κουτσουρεμένες συντάξεις των γερόντων μας…»
Δεν θα πρέπει, λοιπόν, να ξεχνούμε πως τα capital controls επιβλήθηκαν εξαιτίας της ανεύθυνης πολιτικής που ακολούθησε η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το 1ο εξάμηνο του 2015, προκαλώντας κρίση εμπιστοσύνης και εκροή δεκάδων δισεκατομμυρίων καταθέσεων από τις Ελληνικές τράπεζες. Ακολούθησε το δημοψήφισμα – παρωδία που οδήγησε στο «όχι» το οποίο έγινε «ναι» και, τελικά, στην υπογραφή του τρίτου, αχρείαστου, μνημονίου.
Τέσσερα χρόνια μετά τον Υπουγό Γιά(ν)νη (…αλλά με τον Βαρουφάκη πάλι στη Βουλή, ως Αρχηγό κόμματος διαμαρτυρίας του 3%…), βλέπουμε, ήδη από τους πρώτους μήνες της Κυβέρνησης Μητσοτάκη, το τραπεζικό μας σύστημα να σταθεροποιείται, με εμφανείς τάσεις ανάκαμψης, γεγονός που αντικατοπτρίζεται στην επιτυχή πρόσβαση των τραπεζών στις αγορές. Τα τελευταία έντοκα γραμμάτια έχουν εκδοθεί με το χαμηλότερο κόστος των τελευταίων 15 ετών.
Το 7ετές ομόλογο εκδόθηκε με ιδιαίτερα χαμηλό κόστος δανεισμού ύψους μόλις 1,9% και ο Δείκτης Οικονομικού Κλίματος σημειώνει την υψηλότερη επίδοση από το 2008, ξεπερνώντας μάλιστα το μέσο όρο της Ευρωζώνης για πρώτη φορά από το 2014.
*Ψυχίατρος – Διδάκτωρ Παν/ μίου Αθηνών