Το υπαρξιακό στοίχημα της χώρας

Ενώ ο κόσμος μας γίνεται όλο και ο πιο αβέβαιος, η Ελλάδα διχάζεται, αποδυναμώνεται οικονομικά και καταστρέφει την πολυτιμότερη πρώτη της ύλη, που είναι η παιδεία της

Τον τίτλο του παρόντος άρθρου τον δανείστηκα από τον καθηγητή Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο κ. Κώστα Υφαντή.

Του Αθ. Χ. Παπανδρόπουλου

Ήταν ο τίτλος άρθρου του που δημοσιεύτηκε στην ελληνική έκδοση της γνωστής επιθεώρησης Foreign Affairs και στο οποίο ο συγγραφέας αναζητεί μια εθνική στρατηγική στον αβέβαιο σημερινό κόσμο μας.

Έναν κόσμο εξάλλου που παράλληλα μετασχηματίζεται με πρωτόγνωρες για την ανθρώπινη ιστορία ταχύτητες και γρήγορα αφήνει στο περιθώριο όλους αυτούς που δεν μπορούν είτε δεν θέλουν να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις.

Πολύ φοβούμεθα ότι η Ελλάδα βρίσκεται στη δεύτερη πλευρά και υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι για την χρόνια αδυναμία της να προσαρμόζεται στην πραγματικότητα. Δυστυχώς δε στην εποχή μας, η έλλειψη προσαρμοστικότητας ατόμων και εθνών, είναι ότι το χειρότερο μπορεί να τους συμβεί.

Μέσα λοιπόν σ’ αυτό το αβέβαιο περιβάλλον, η χώρα μοιάζει να είναι κυριολεκτικά «ξυπόλητη στ’ αγκάθια». Όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο καθηγητής κ.Κώστας Υφαντής, από την μια έχει να επουλώσει τα τραύματα της τελευταίες δεκαετούς συνολικής κρίσης, από την άλλη όμως πρέπει να επιβιώσει σ’ έναν κόσμο πολλαπλών απαιτήσεων και ιδιαίτερα ανταγωνιστικo. Όμως, η ανταπόκριση αυτή, στις παρούσες συνθήκες μοιάζει να είναι δύσκολη.

Με αφορμή την κρίση αλλά και τις κραυγαλέες θεσμικές της ανεπάρκειες, η Ελλάδα δείχνει να πάσχε απο έλλειψη εμπιστοσύνης. Κατά συνέπεια, η φήμη της χώρας παραπαίει και αυτόδεν είναι καλό στον σημερινό ανταγωνιστικό κόσμο μας.

Ακόμα χειρότερα, η ελληνική κοινωνία έχει χάσει τη συνοχή και την αυτοπεποίθησή της και κάποιοι σε πολιτικό επίπεδο ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Αν πάμε στο διεθνές περιβάλλον θα δούμε ότι οι εγχώριες πολιτικές δυνάμεις το αποκρυπτογραφούν κατά τρόπο επιδερμικό και με ποδοσφαιρικά κριτήρια.

Η διεθνής συγκυρία όμως δεν μας περιμένει, ούτε βέβαια έχει κάποιον λόγο να το κάνει. Εδώ και πολλά χρόνια τώρα η μεταπολεμική παγκόσμια τάξη αλλάζει και μπορούμε να πούμε ότι τα βασικά συστατικά της έχουν πάει περίπατο.

Μετά από μια μικρή περίοδο φιλελεύθερης ευεξίας και αισιοδοξίαςτην τελευταια δεκαετία του 20^ο αιώνα, το τοπίο απο τις αρχές του 2000 σκοτεινιάζει.

Κατά τον καθηγητη κ.Κώστα Υφαντή, μάλλον πρόκειται για την αρχή μιας εποχής αβεβαιότητας και αμφισβήτησης του φιλελεύθερου πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού κεκτημένου. Αμφισβήτησης που ξεκινά από δυνάμεις οι οποίες προσπαθούν να αλώσουν τα κάστρα της φιλελεύθερης δημοκρατίας και να αλλοιώσουν την φυσιογνωμία της.

«…Η βεβαιότητα για αέναη και αδιατάρακτη πρόοδο που διεκδική­θηκε από τις γενιές των δυο πολέμων και οι οποίες είδαν τα μέλη τους να αποδεκατίζονται, βασίστηκε στην υπόσχεση της φιλελεύ­θερηςδημοκρατίας –της δημοκρατίας των δικαιωμάτων – και του οργανικού συστατικού της, της ελεύθερης αγοράς, για προσωπική και συλλογική ευημερία και ειρήνη. Προφανώς, αυτή η υπόσχεση και αυτή η προσδοκία αφορούσε πρωτίστωςαυτό που μάθαμε να αποκαλούμε “Πρώτος Κόσμος”. Πέρα από την συγκριτικά περιορι­σμένη κλειστή λέσχη των γνήσια φιλελευθέρων δημοκρατιών και ανοιχτών κοινωνιών, δεκάδες νέα κράτη παρέμειναν πεισματικά στην σφαίρα της απολυταρχίας, της εθνοτικής σύγκρουσης, του πο­λέμου και του φυλετισμού (tribalism).

Σήμερα, βασικές παραδοχή πλήττονται από το φάσμα της βίας και από κύκλους οικονομικής ύφεσης που μοιάζουν όλο και πιο συχνοί στην περιοδικότητά τους. Μεταναστευτικές και προσφυγικέςροές ερεθίζουν ρατσιστικά και ξενοφοβικά αντανακλαστικά που αρνούνται να υποχωρήσουν μετά από δεκαετίες ευημερίας και προ­όδου, και η ραγδαία τεχνολογική πρόοδος έρχεται να αποσταθε­ροποιήσει με ρυθμούς ταχύτερους από ότι στο παρελθόν θεμελιώδεις προσδοκίες και απαιτήσεις για σταθερή απασχόληση, ασφά­λεια και σιγουριά…», γράφει ο κ.Κ. Υφαντής.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ανασφάλειας και μειωμένων προσδο­κιών, η Ελλάδα έχει χάσει χρόνο και υλικούς και ανθρώπινους πόρους. Η μεταπολιτευτική συναίνεση για την ταυτότητα και την γεω­πολιτική φυσιογνωμία της Ελληνικής Δημοκρατίας τραυματίστηκε, ενώ η πολιτική διολίσθησε σε ένα τέλμα πρωτόγονου εθνολαϊκισμού, οικονομικού αναλφαβητισμού και κοινωνικής απογοή­τευσης.

Για την επούλωση των τραυμάτων και την ανάκτηση της χαμένης αισιοδοξίας οι προϋποθέσεις είναι:

Πρώτον, η συστηματική ανά­λυση και κατανόηση του ταχύτατα μεταβαλλόμενου διεθνούς και περιφερειακού περιβάλλοντος, όπου οι απειλές φαίνονται σε αυτή την συγκυρία να είναι περισσότερες από τις ευκαιρίες.

Δεύτερον, η αναγνώριση και η ειλικρινής παραδοχή ότι η διεθνής θέση και πα­ρουσία της χώρας είναι συρρικνωμένη, η αξιοπιστία της χαμηλή, ενώ το εσωτερικό μέτωπο είναι αδύναμο και διχασμένο. Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται επειγόντως ένα όραμα δημοκρατικού και θεσμικού εκσυγχρονισμού, που θα συνοδευεται απο ισχυρή παραγωγική ανασυγκρότηση και φιλελεύθερες μεταρρύθμισεις.

Τέλος, χρειάζεται άμεσα η απόκτηση σύγχρονης στρατηγικής κουλτούρας στην βάση της ευρωατλαντικής ταυτότητας, αλλά και των περιφερειακών συμμαχιών της χώρας,τώρα που ολα δείχνουν οτι στην περιοχή μας θα υπάρξουν σοβαρές ανακατατάξεις