Το καίριο ερώτημα είναι, αν το... διακύβευμα εξυπηρετεί το εθνικό συμφέρον, υπό τη στενή ή την ευρεία έννοια, ή τη κυβέρνηση και το μύθο ενός συστήματος που η Αριστερά επί δεκαετίας έχει αναγάγει ως εξήγηση της παρουσίας της.
Του Χάρη Παυλίδη
Παρακολουθώντας εκ του μακρόθεν τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα- η επιστροφή μου από το εξωτερικό συνέπεσε με τη σύγκληση της ολομέλειας της βουλής για τη ψήφιση της απλής αναλογικής- θεωρώ ότι για την ελληνική παράλληλη πραγματικότητα ισχύει το γνωστό... "εδώ καράβια χάνονται βαρκούλες αρμενίζουν". Θα ήθελα πολύ, και το λέω ειλικρινά, να εκτιμήσω με τη δυνατή αντικειμενικότητα την κατάσταση- μια και στην Ευρώπη δεν τους καίγεται καρφάκι για την Ελλάδα και τη κυβέρνηση του κ. Τσίπρα- αλλά η... βαρκούλα που αρμενίζει μεσοπέλαγα μέσα στη καλή χαρά δεν με αφήνει.
Θα παραβλέψω τους παράπλευρους κινδύνους που αντιμετωπίζουμε λόγω της κατάστασης στη Τουρκία (πχ προσφυγικό) και θα πάω κατ' ευθείαν στο... διακύβευμα: Απλή αναλογική.
Κατ' αρχάς πρέπει να απαντηθεί ένα καίριο ερώτημα: Το... διακύβευμα εξυπηρετεί το εθνικό συμφέρον, υπό τη στενή ή την ευρεία έννοια, ή τη κυβέρνηση και το μύθο ενός συστήματος που η Αριστερά επί δεκαετίας έχει αναγάγει ως εξήγηση της παρουσίας της; Το βέβαιο είναι ότι το ερώτημα έχει ήδη απαντηθεί ανεξάρτητα από το πόσοι θα ψηφίσουν την απλή αναλογική και από το αν θα ισχύσει από την επόμενη ή από την μεθεπόμενη εκλογική αναμέτρηση.
Το έχει απαντήσει η ελληνική κοινωνία με την αδιαφορία της. Θυμίζω σε κάποιους που τώρα κόπτονται υπέρ της απλής αναλογικής, πρωτίστως στον κ. Καμμένο και στα στελέχη των ΑΝΕΛ που οψίμως εμφανίζονται ως συνεχιστές του Αλέξανδρου Παπαναστασίου(αφήνω έξω τον κ. Λεβέντη ο οποίος εμφανίζεται ως μετενσάρκωσή του), πως τότε το αίτημα συνοδευόταν από ένα μεγάλο λαϊκό κίνημα. Υπάρχει σήμερα κάτι αντίστοιχο;
Προφανώς και δεν υπάρχει αντιστοιχία με το λαϊκό αίτημα τότε και την κυβερνητική πρεμούρα τώρα. Γιατί η απλή αναλογική τότε αποτελούσε στοιχείο αντίστασης έναντι των αυθαιρεσιών του παλατιού και του αυταρχικού κράτους που είχε στήσει η μετεμφυλιακή παλαιά Δεξιά.
Σήμερα ποιό είναι το νόημα και η σημασία ενός συστήματος που σε κάθε περίπτωση δεν εξασφαλίζει κυβερνητική σταθερότητα, πολλώ δε μάλλον σε μια περίοδο που η χώρα χρειάζεται κατεπειγόντως ως προϋπόθεση για να πετύχει τους στόχους της σταθερές κυβερνήσεις; Ακούω τον αντίλογο πως με την απλή αναλογική αποτυπώνεται η πραγματική βούληση του ελληνικού λαού.
Μάλιστα, αλλά η Ελλάδα θα μεταμορφωνόταν σε χώρα πρότυπο αν η απλή αναλογική έφερνε ρυθμιστές τους "Κυνηγούς", τους "Αλιείς", τους "Ρουβίκωνες", τους "Πειρατές" και όποιους άλλους χαβαλέδες; Μήπως ο κ. Τσίπρας χρειάστηκε την απλή αναλογική προκειμένου να συγκυβερνήσει με το κόμμα του κ. Καμμένου;
Και σε τελευταία ανάλυση όταν ακούς τον καθ' ύλη αρμόδιο υπουργό, τον κ. Κουρουμπλή, σχεδόν να εκλιπαρεί τους βουλευτές να ψηφίσουν ώστε να εμποδίσουν τον κ. Μητσοτάκη να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, πιστεύει κανείς ότι η κυβέρνηση φέρνει την απλή αναλογική για λόγους αρχής και γιατί αυτό συμφέρει τη χώρα;
ΣΣ: Προβλέπω ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να ψάχνει για περισσότερους από τρεις βουλευτές στη ψηφοφορία. Πολύ απλά το ταβάνι δεν είναι στους 197...
*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος.
ΠΗΓΗ: http://news247.gr/
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
