Και οι πέτρες ξέρουν πως προέκυψαν οι δυο συνταρακτικές εξελίξεις  του τελευταίου χρόνου στον ΣΥΡΙΖΑ: η εκλογική συντριβή από τον «χειρότερο Πρωθυπουργό από τη Μεταπολίτευση» και  η παράδοση του κόμματος σε έναν  περαστικό αεριτζή του Διαδικτύου-που δεν είχε καμιά σχέση  και ουδεμία προσωπική «συμβατότητα» με την Αριστερά.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχασε τις εκλογές  με αδιανόητο ποσοστό που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει την ηγεσία – από την οποία ουδείς μπορούσε να τον απομακρύνει. Ηττήθηκε  διπλά – επειδή στην κρίσιμη στιγμή δεν έκανε τα αυτονόητα: δεν έστειλε στα πίσω καθίσματα τα βαρίδια του ΣΥΡΙΖΑ και δεν εμφάνισε νέα και αξιόπιστη κυβερνώσα ομάδα.  Τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες.

Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος

Οι δημοκρατικοί πολίτες, δεν θα τον ψήφιζαν -πάλι- για να κάνει με τις ψήφους τους υπουργούς τον Πολάκη του «ερχόμαστε και θα είναι αλλιώς»- τον Παππά, τη Δούρου, τον Σκουρλέτη, τον Φίλη και όσους διατηρούσε στο προσκήνιο ως «τομεάρχες».  Ότι έμειναν οι μισοί  ψηφοφόροι ήταν αποχαιρετιστήριο δώρο για την απόφαση να τον εγκαταλείψουν, επειδή δεν έλαβε υπόψη του την «εντολή» του  2019 για μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε φορέα της ελληνικής Κεντροαριστεράς.

Το κόμμα περιήλθε στον Κασσελάκη όταν ο ηττηθείς επικεφαλής του, αντί να οργανώσει έστω και μετά την συντριβή την ανασύνταξή του, άφησε να διακινείται η ανοησία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε λόγω της «υπονόμευσης» από την « Ομπρέλα» και την αξιοποίηση από τη Νέα Δημοκρατία δηλώσεων του Κατρούγκαλου και του Τσακαλώτου.

Δικαιολογία για να μην υπάρξει, όπως δεν υπήρξε και το 2019, διαδικασία αυτοκριτικής και να αναλάβει ο καθένας την ευθύνη του με πρώτον τον επικεφαλής του κόμματος. Η πόλωση και με την Αχτσιόγλου, που υπήρξε αποκλειστικό δημιούργημα του Τσίπρα, οδήγησε τους «πιστούς προεδρικούς»  με αρχηγό τον Παππά και έτερους Καππαδόκες στον απίστευτο Κασσελάκη.

Ο Αλέξης Τσίπρας ούτε αποχώρησε πραγματικά από τις εσωκομματικές διεργασίες, ούτε άσκησε βέτο στην υποψηφιότητα ενός αγνώστου, ούτε του έκοψε το βήχα οσάκις χρησιμοποιούσε το όνομά του, για να επικρατήσει.  Αντίθετα του προσέφερε την σιωπηρή στήριξή του μέχρι την ατυχή απόπειρα να διαμορφώσει όρους ανατροπής του στο «συνέδριο».

Την οποία πλήρωσαν όσοι έσπευσαν να συνταχθούν με την υποψηφιότητα της Όλγας Γεροβασίλη που είχε υποτίθεται το «πράσινο φως” από τον Τσίπρα, να επιδιώξει τον παραγκωνισμό του Κασσελάκη. Το «μητρώο” του οποίου, πέρα από τις προσωπικές επιβαρύνσεις του εμπλουτίζεται διαρκώς με στοιχεία που δεν έχουν καμία σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, την Αριστερά, την πολιτική και τη χώρα.

Δεν έχουν ούτε με τον Τσίπρα, τον οποίο ο Κασσελάκης έχει προγράψει και σκοπεύει να απομακρύνει μετά τις  ευρωεκλογές. Άλλωστε είναι προφανές: η επικράτηση του Κασσελάκη δεν αφήνει χώρο στον Τσίπρα – ούτε εντός, ούτε εκτός του ΣΥΡΙΖΑ.

Το υφάκι «γεια σου Αλέξη»

Μετά από αυτά θα περίμενε κανείς ότι ο πρώην Πρωθυπουργός, αναλογιζόμενος την προσωπική διαδρομή και τιμώντας  τους ρόλους που του εμπιστεύθηκε η πλειοψηφία των πολιτών που αυτοτοποθετούνται στη Δημοκρατική  Παράταξη θα έπαιρνε αποστάσεις.

Θα εστίαζε στην οργάνωση της  πολιτικής προοπτικής του μακριά από τον Κασσελάκη. Λαμβάνοντας υπόψη ότι παρά τα λάθη του, παραμένει η μόνη ελπίδα για την προοδευτική παράταξη απέναντι στην κυριαρχία Μητσοτάκη.

Παρακάμπτοντας, αυτοκαταστροφικά, ακόμη και αυτό ο Αλέξης Τσίπρας όχι μόνο πρόσφερε τη στήριξή του στον Κασσελάκη για τις Ευρωεκλογές, αλλά πήρε μέρος και στη φιέστα της παρουσίασης του ευρωψηφοδέλτιου η συγκρότηση του οποίου είναι δυο φορές λάθος.

Μετά το ανοσιούργημα των Σαμαρά-Βενιζέλου που στέρησαν από τα κόμματα την ευχέρεια να στέλνουν το Ευρωκοινοβούλιο αξιόπιστα πρόσωπα -και συχνά το έκαναν- και μετέθεσαν στην «πλατεία» και στη μιντιαρχία την ανάδειξή τους, ο Κασσελάκης προσθέτει μια εσωκομματική μικρογραφία της έκπτωσης πουλώντας… «δημοκρατικότητα». Για να μην αναλάβει ευθύνη…

Πέραν αυτού ο Τσίπρας στη συγκεκριμένη εκδήλωση ήταν εντελώς παράταιρη και αποδείχθηκε. Αν πιστεύει ότι η υποδοχή και η μεταχείριση που του επιφύλαξε ο ασύδοτος και ανοικονόμητος Κασσελάκης τον τιμά, ως πολιτικό ηγέτη με συγκεκριμένο βιογραφικό, τότε κάτι δεν βλέπει.

Το υφάκι «γεια σου Αλέξη» και η παρότρυνση «έλα επάνω» – για να επικυρώσει τις επιλογές του –  στα ματιά όσων είχαν στηρίξει  διαχρονικά τις ελπίδες τους στον Τσίπρα, φάνηκε  ως ευτελισμός.  Σαν να μπορεί ο ουρανοκατέβατος αρχηγός της  αερολογίας, να παίζει κομπολόι τη δημόσια παρουσία του πρώην προέδρου κατά τα κέφια του. Ο πρώην Πρωθυπουργός έχει μια ιστορία, δεν μπορεί να τον χρησιμοποιεί ο Κασσελάκης, ως μασκότ στις φιέστες του… Αλέξη, καληνύχτα και καλή τύχη…

Προφανώς ο Αλέξης Τσίπρας έχει την ευθύνη των επιλογών του. Ούτε προστάτες χρειάζεται, ούτε υπερασπιστές της πολιτικής του υπόστασης. Αν θέλει να τη θέσει στη διάθεση του πρώτου τυχόντα, δικαίωμά του. Αλλά, όπως κρίθηκε ως Πρωθυπουργός και αρχηγός του κόμματος, κρίνεται και ως …χειροκροτητής του Κασσελάκη και της κομπανίας του. 

Όποιος θέλει να είναι ειλικρινής μαζί του, δεν μπορεί να κλείνει τα αυτιά του στη βουή των δημοκρατικών πολιτών που δεν πιστεύαν σ’ αυτό που έβλεπαν. 

Χωρίς να αντιλαμβάνονται τι είναι αυτό που  αναγκάζει κάποιον που αναδείχθηκε σε φυσικό επικεφαλής της Δημοκρατικης Παράταξης επί δεκαετία να μένει κολλημένος σε ένα κόμμα που μόλις πρόσφατα τον αποδοκίμασε. Να βάζει πλάτη στην επιβίωση ενός φαινομένου που δεν τιμά την πολιτική, την Αριστερά και την χώρα.

Ο Κασσελάκης -για τον οποίο ο Τσίπρας δεν μπορεί να μην έχει γνώση όσων τον χαρακτηρίζουν και τον βαρύνουν- μετατρέπει τον ΣΥΡΙΖΑ, από φορέα προοδευτικών ιδεών, που ενέπνευσαν την κοινωνία για δεκαετίες, σε προσωπική σέχτα του.

Ήταν λυπηρό ότι ο Τσίπρας τον άκουγε να κραυγάζει ενώπιόν του « χτυπήστε, δεν θα καταφέρετε να  με τσακίσετε» σαν τους παλαιστές σε αγώνες «κατς» της παλιάς εποχής. Αυτοτοποθετούμενος στο κέντρο των πραγμάτων και προβάλλοντας τον εαυτό του ως… πολιτική πρόταση. 

Αναγορεύοντας την ζωή του σε αναθεωρημένη ιστορία της Αριστεράς- υπό το χειροκρότημα όσων δεν μπορούν να δουν τον εκφυλισμό της πολιτικής και την αλλοίωση του ΣΥΡΙΖΑ που εκπροσωπεί.

Ο πρώην Πρωθυπουργός ακολουθεί τις επιλογές του. Αλλά όσοι στην επικράτεια τον στήριξαν  με ανιδιοτέλεια και του έδωσαν όλες τις ευκαιρίες απλώς λυπούνται για το θέαμα που αντίκρυσαν.

Δεν τους άκουσε όταν του ζητούσαν να αλλάξει την εικόνα του κόμματός του για να κερδίσει τις εκλογές. Δεν τους ακούει και τώρα για να διαφυλάξει το προσωπικό του πολιτικό κεφάλαιο. Δεν μένει παρά να του κουνήσουν το μαντήλι και να ευχηθούν: «Αλέξη, καληνύχτα και καλή τύχη».

ΠΗΓΗ: anoixtoparathyro.gr