Αν ήμουν Ανδρουλάκης και ήθελα την πρόοδο της παράταξης μου, του τόπου και την υστεροφημία μου, προβληματιζόμενος θα έκανα αρχικά τις εξής σκέψεις:
Ότι ξεκινώ με ένα μειονέκτημα που έχει το όνομα του κόμματός μου σαν «ΠΑΣΟΚ_ΚΙΝΑΛ». (αποδιδόμενο το μειονέκτημα αυτό ακριβέστερα Αγγλιστί σαν Handicap/drawback).
Σαν «ΠΑ.ΣΟ.Κ.» στην σύνθετη ονομασία του, το μυαλό πολύ κόσμου πηγαίνει στην διαφθορά με την οποία συνδέθηκε τόσο με Τσοχατζόπουλους, όσο και με τις μεταφορές χρημάτων σε κούτες από pumpers κατά τις κατηγορίες κατά του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο. Στην δίκη αυτή, αθωώθηκε με οριακή διαφορά ψήφων. Αυτά μάλιστα, από πολλούς θεωρήθηκαν ότι ήταν οι κορυφές του παγόβουνου της διακυβέρνησης του τότε ΠΑ.ΣΟ.Κ..
Είναι γνωστό κ. Ανδρουλάκη ότι τον Νοέμβριο του 2019 είχατε αντιταχθεί αρχικά στην επαναφορά του ονόματος ΠΑΣΟΚ και του Πράσινου Ήλιου σαν συμβόλου. Ενός πράσινου ήλιου, που όσο ανέτελε, φώτιζε την Ελλάδα με χλωμό φως. Εν συνεχεία σαν πρόεδρος πλέον του ΚΙΝΑΛ, υποκύψατε στο τότε ρεύμα και το δεχθήκατε αφού τέθηκε σε εσωτερική ψηφοφορία τον Μάιο 2022.
Αλλά και το ΚΙΝΑΛ δηλαδή «Κίνημα Αλλαγής», που ακολουθεί πλέον το «ΠΑ.ΣΟ.Κ.» στη σύνθετη ονομασία, προκαλεί και τον άλλο αρνητικό συνειρμό, αφού σαν «ΚΙΝΗΜΑ», τότε ( Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα) είχε διαμηνύσει μέσω του Ανδρέα Παπανδρέου την ΑΛΛΑΓΗ που ευαγγελιζόταν, με το σύνθημα «έξω από την ΕΟΚ, γιατί ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Πόσο προοδευτικό αλήθεια φαντάζει σήμερα το σύνθημα αυτό; Και πού θα μας είχε οδηγήσει αν αυτή η ΑΛΛΑΓΗ είχε πραγματοποιηθεί; Έτσι ακόμα και η ονομασία «ΚΙΝ ημα ΑΛ λαγής», ιδιαίτερα μετά το «ΠΑ.ΣΟ.Κ.» απωθεί δίπλα.
Δεν έχετε βέβαια (-ευτυχώς για την χώρα-) και το ανάστημα, το κληρονομημένο επώνυμο και «στόφα» του λαοπρόβλητου και του λαοπλάνου ηγέτη, ενός Ανδρέα Παπανδρέου, ώστε αντιπαραβαλλόμενος με τον άλλο αξιοπρόσεκτο σαν παρουσία, (αλλά με μηδέν ουσία), επίσης λαοπλάνο κ. Τσίπρα, να μπορέσετε να ξεκολλήσετε από το 10 με 11% στις δημοσκοπήσεις. Ακόμα κι αν θεωρείται επιτυχία σας το διψήφιο ποσοστό μετά την διαδοχή της κ. Γεννηματά στην ηγεσία του κόμματος.
Αν ήμουν Ανδρουλάκης λοιπόν, θα αναλογιζόμουν τι πέραση έχει σήμερα στον Ελληνικό λαό η «ξύλινη» έννοια των «προοδευτικών δυνάμεων» που είχε εφεύρει σαν όρο ο Ανδρέας σε αντικατάσταση του ξεπερασμένου τότε όρου των «Δημοκρατικών δυνάμεων»;
«Προοδευτικότητα» δεν σημαίνει οποιαδήποτε ριζοσπαστική αλλαγή, αν αυτή δεν συνοδεύεται με τον στόχο της βελτίωσης της διοίκησης, της οικονομίας, της παιδείας, του πολιτισμού, της αμυντικής και αστυνομικής ασφάλειας των πολιτών, της υγείας, της απονομής της δικαιοσύνης, του σεβασμού των θεσμών και της βελτίωσης της κοινωνίας εν γένει.
Πόση προοδευτικότητα ενέπνεαν οι διορισμοί στο υδροκέφαλο, κομματικό και ελλειμματικό δημόσιο επί ΠΑΣΟΚ; Καθώς και η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος από πολιτικούς; Τα δύο αυτά ήταν τα βασικά αίτια, που λόγω του συσσωρευμένου χρέους που προκάλεσαν, μας οδήγησαν, με αφορμή την πτώχευση της Lehman Bros το 2009, στα μνημόνια.
Ποια πρόοδο σημείωσε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. όταν από κόμμα εξουσίας κατέληξε σε μονοψήφια ποσοστά κάτω και από την Χρυσή Αυγή και το Κ.Κ.Ε.;
Πόσο προοδευτικός φαντάζει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν επί ημερών του έκλεισαν οι Τράπεζες και κινδυνεύσαμε να επανέλθουμε στη δραχμή; Αν είχε γίνει αυτό, με την σημερινή
ενεργειακή/ οικονομική κρίση θα συναγωνιζόμασταν σε τριψήφιες ποσοστιαίες αυξήσεις πληθωρισμού την γείτονά μας Τουρκία.
Όχι μόνον δεν έσκισε ή «κατήργησε τα μνημόνια με ένα νόμο», όπως υποσχόταν πριν γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά υπέγραψε και νέο μνημόνιο. Ήταν και αυτό σίγουρα μια «πρόοδος» στην συνειδητοποίηση από αυτό το κόμμα, τι θα πει ρεαλιστική πολιτική. Χωρίς όμως να είναι πρόοδος για τον τόπο.
Μετά την πτώση του κομμουνισμού η σοσιαλιστική ιδεολογία των αριστερών κομμάτων στην Ελλάδα (και όχι μόνον) έπαψε να είναι κάτι καινοτόμο, προοδευτικό ή και εφαρμόσιμο πολιτικά.
Λαμβανομένων υπ΄όψιν όλων αυτών, η πραγματική πρόοδος συνίσταται στην συνειδητοποίηση από τον κόσμο ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία, ο ανταγωνισμός και η χρηματοδοτική τους ενίσχυση είναι αυτά που θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και μεγαλύτερη πίτα για όλους.
Είναι αυτό που ονομάζουμε ανάπτυξη.
Για ανάπτυξη και επενδύσεις μιλάει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η πραγματική ανάπτυξη όμως είναι ο ιδιωτικός τομέας να γεμίσει τα ταμεία του δημοσίου για να μπορούν να πληρωθούν οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων. Γιατί η φορολόγηση των τελευταίων δεν κάνει τίποτα άλλο από το να διακινεί δημόσιο χρήμα, από τη μια τσέπη του δημόσιου στην άλλη. Δεν προσθέτει στο δημόσιο χρήμα.
Αντιθέτως η υπερφορολόγηση του ιδιωτικού τομέα, καταστρέφει τον μοναδικό, προσθετικό πόρο του δημοσίου.
Λαμβανομένων υπ' όψιν των πιο πάνω. Αν ήμουν Ανδρουλάκης θα ήταν φρόνιμο να συνδέσω την πρώτη μου συμμετοχή σε κυβερνητική θητεία, με κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ που η πλειοψηφία του κόσμου θεωρεί ότι απέτυχε παταγωδώς στην προηγούμενη διακυβέρνηση; Ή με την Ν.Δ. που παρά τις μεγάλες εξωγενείς κρίσεις που αντιμετώπισε ανταπεξήλθε υποδειγματικά; Εν όψει μάλιστα του δεδομένου ότι οι κρίσεις αυτές (ενεργειακή/οικονομική, αντιπαράθεση με Τουρκία, μεταναστευτικό, πόλεμος στην Ουκρανία, κλιματική αλλαγή κλπ) θα συνεχιστούν και μετά τις εκλογές;
Αν ήμουν Ανδρουλάκης, θα συζητούσα σοβαρά, να συγκυβερνήσω υπό την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με τις άλλες «προοδευτικές δυνάμεις»; Όπως το κόμμα του κ. Γιάννη με ένα «ν»; Που αντί για «ΜΕΡΑ ΕΙΚΟΣΙ ΠΕΝΤΕ» θα έπρεπε σωστότερα να λέγεται «ΜΙΑ ΜΕΡΑ στο ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ έξω από το ΕΥΡΩ»; Ή με το Κ.Κ.Ε. που προεκλογικά, συγκεκριμένα στις 7/6/2019, ο κ. Τσίπρας είχε συμπεριλάβει στις «προοδευτικές δυνάμεις» με τις οποίες επεδίωκε ανοιχτά μετεκλογική συνεργασία;
Πόσο προοδευτικό αλήθεια, μπορεί να θεωρείται ένα κόμμα-απολίθωμα σαν το ΚΚΕ, με την ιδεολογία που στην πράξη χρεοκόπησε εδώ και τριάντα χρόνια; Που πραγματικό σκοπό έχει την κατάλυση του αστικού, δημοκρατικού πολιτεύματος και την αντικατάστασή του από ένα Σταλινικού τύπου αντιευρωπαϊκό καθεστώς; Το οποίο έτσι και αλλιώς βλέπει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Τσίπρα όπως ο διάβολος το λιβάνι;
Αν ήμουν Ανδρουλάκης, θα συμμετείχα σε κοινή κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ του οποίου οι προηγούμενοι συγκυβερνήτες ήσαν οι ακροδεξιοί ΑΝΕΛ;
Αλήθεια τι απέγινε αυτό το κόμμα; Τι μέλλον είχε μετά από αυτήν την συγκυβέρνηση; Όταν ακόμη και του αρχηγού του κ. Καμένου το απλό επίθετο έγινε επιθετικός προσδιορισμός του προσώπου αυτού; Θα ήθελα την ίδια τύχη για το κόμμα μου;
Αν ήμουν Ανδρουλάκης, θα συνεργαζόμουν μετεκλογικά με τον ΣΥΡΙΖΑ; που την 30/1/23 δια της εκπροσώπου του εμμέσως ουσιαστικά με εξεβίασε, να μην συνεργαστώ με την Ν.Δ., διότι αν το έκανα, αυτό θα σήμαινε ότι εκβιάστηκα από την
Ν.Δ. να το κάνω;;!!! Υπονοώντας έτσι βέβαια ότι από την νόμιμη «επισύνδεση» (παρακολούθηση) μου από την ΕΥΠ, προέκυψε κάτι ιδιαίτερα μεμπτό σε βάρος μου!! Σε τέτοια υπόληψη με έχει λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ;;!! θα σκεπτόμουν, αν ήμουν Ανδρουλάκης.
Αν ήμουν Ανδρουλάκης, θα επέλεγα να μην κάνω σημαία στις εκλογές την τυπικά νόμιμη παρακολούθηση μου από την ΕΥΠ, για λογαριασμό (όπως διέρρευσε) κάποιου ξένου κράτους.
Για τον απλούστατο λόγο, ότι: με (1) δεδομένες τις κατηγορίες για διαφθορά της συναδέλφου μου ευρωβουλευτού κας Καϊλή που ανήκει στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΚΙΝΑΛ, με εμένα επίσης ευρωβουλευτή και αρχηγό της, και (2) δεδομένη την παρακολούθηση της από τις Βελγικές αρχές, θα ήταν λογικά πιθανόν, η παρακολούθηση της να συνδεόταν με τη δική μου για τους ίδιους λόγους. Υπό την έννοια, ότι αν είχε διαπιστωθεί ότι υπήρχε εμπλοκή της κας Καϊλή, δεν θα ήθελαν οι ίδιες αρχές να διαπιστώσουν μήπως και ο αρχηγός του κόμματος της, εμπλεκόταν στην ίδια υπόθεση;
Γεγονός είναι ότι: (α) Η «νόμιμη επισύνδεση» από την ΕΥΠ του κ. Ανδρουλάκη ξεκίνησε την 12/9/21 (όλα τα στοιχεία έχουν διαγραφεί πλην του εγγράφου έναρξης). (β) Οι εμπλεκόμενοι Παντσέρι και ο σύζυγος της κας Καϊλή άρχισαν τις συναλλαγές με το Κατάρ τουλάχιστον από το 2018, και (γ) οι Βελγικές αρχές την παρακολουθούσαν επί μήνες.
Αν ήμουν λοιπόν Ανδρουλάκης, θα είχα την υποψία ότι τα δύο θέματα των παρακολουθήσεων ίσως να συνδέονται και το τυχόν πυροτέχνημα που θα ετοίμαζα για τις εκλογές, να αποδεικνυόταν τράκα-τρούκα ή χειρότερα ακόμα να έσκαγε στα χέρια μου.
Αν ήμουν συνεπώς Ανδρουλάκης, δηλονότι ένας έντιμος, αδιάφθορος και νέος σχετικά πολιτικός, όπως είμαι. Θα προσπαθούσα να διατηρήσω αυτά τα χαρακτηριστικά κρατώντας χαμηλούς τόνους. Να εμφανίσω ένα θετικό, εμπεριστατωμένο, πολιτικό πρόγραμμα χωρίς ακρότητες, γιατί αυτό είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των ανθρώπων του κέντρου από το οποίο θα αντλήσω την δύναμη μου.
Βεβαίως σαν Ανδρουλάκης είμαι υποχρεωμένος να τηρήσω ίσες αποστάσεις από τους 2 διεκδικητές. Θα πρέπει επίσης, αναπόφευκτα, να θυμίσω ότι αποτελώ συνέχεια ενός κόμματος που υπήρξε στην εξουσία πολλά χρόνια και αν μη τι άλλο επί πρωθυπουργίας κ. Σημίτη ολοκλήρωσε την ένταξη μας στην Ευρωζώνη.
Αν ήμουν λοιπόν Ανδρουλάκης, τουλάχιστον, θα σκεφτόμουν σοβαρά τα πιο πάνω.
Αλλά Ανδρουλάκης δεν είμαι.
Αλλά μόνον ένας απλός σκεπτόμενος πολίτης, χωρίς καν τον τίτλο του «προοδευτικού».
Γιατί να με ακούσει;
Ο Λάμπρος Ροϊλός είναι συντ. δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, συγγραφέας, ερευνητής