Ο Σόιμπλε δεν έχει λόγους να είναι γενναιόδωρος με τη ζωή. Η ζωή του έπαιξε άσχημο παιχνίδι καθηλώνοντας τον σε ένα αναπηρικό καροτσάκι.
Δεν έχει λόγους να είναι γενναιόδωρος ούτε με τους νέους και ωραίους. Ο ίδιος απέχει πολύ για να διαθέτει τέτοιου είδους στοργικότητα. Είναι γέρος, δεν είναι ωραίος και κάλλιστα θα μπορούσε να είναι ζηλόφθονος μαζί τους.
Δεν έχει λόγους να είναι γενναιόδωρος, ούτε με τους αδύναμους. Ο ίδιος δεν συγχωρεί την αδυναμία. Ούτε στον εαυτό του. Και το κυριότερο δεν αποζητά τον οίκτο, πολύ δε περισσότερο τη βοήθεια.
Τον παρατηρείς να επιβιώνει με μια απαράμιλλη αυτοπειθαρχία που θυσιάζει ακόμα και μικρές προσωπικές διευκολύνσεις. Π.χ. θα μπορούσε να κινείται με ηλεκτρικό αμαξίδιο. Προτιμά όμως να το σπρώχνει ο ίδιος με τα χέρια του. Θα μπορούσε αυτός ο σκληροτράχηλος άνθρωπος να φανεί συγκαταβατικός στην αδυναμία του άλλου;
Ο Σόιμπλε δεν έχει λόγους να είναι γενναιόδωρος με όσους δεν τον σέβονται. Όταν ο ίδιος αξιώνει το σεβασμό (αν όχι την απόλυτη υποταγή...) – ένα σεβασμό που εκπέμπει με την προσωπική στάση και αποπνέει η ισχυρή του θέση – είναι δυνατό να χαριστεί σε όποιον τόλμησε να τον αμφισβητήσει, να τον παραπλανήσει, να τον καθυβρίσει;
Ο Σόιμπλε δεν μπορεί να είναι επιεικής με όσους παραβιάζουν τους κανόνες. Ή ζητούν ελαστικότητα στην εφαρμογή των κανόνων.
Των όποιων κανόνων – καλών κακών δεν έχει σημασία, άλλη συζήτηση. Πόσο μάλλον που ο ίδιος και η χώρα του επιβάλλουν το πλαίσιο των κανόνων και σε όποιον αρέσει. Πόσο φορές ο κ. Τσίπρας αποπειράθηκε να παραβιάσει τους κανόνες; Σε πόσο ζητήματα; Ας μην απαριθμήσουμε. Να δεχθούμε μόνο ότι η παραβίαση των κανόνων (έστω η ελαστικότητα στην τήρηση τους) συνιστά το πολιτικό του αφήγημα (προσωπικό, ιδεολογικό, κομματικό). Ανυπακοή! Αυτό δεν είναι το διαχρονικό του μόττο; Έτσι δεν ανδρώθηκε κι έφτασε να καταλάβει το ανώτατο αξίωμα; Έτσι δεν συγκίνησε τους Έλληνες που τον επιβράβευσαν με την ψήφο τους; Γιατί όμως θα πρέπει να τον επιβραβεύσει κι ο Σόιμπλε;
Στην κοσμοθεωρία του Γερμανού βετεράνου της πολιτικής, όσοι παραβιάζουν τους κανόνες τιμωρούνται. Ξέρει αυτός τι σημαίνει τιμωρία, την βιώνει σε προσωπικό επίπεδο κάθε μέρα...
Από αυτόν τον άνθρωπο ο Τσίπρας σήμερα ζητά την κατανόηση (για κάποιους όλους τον οίκτο). Αλλά ποιος ο λόγος για τον χερ Σόιμπλε να τον “κατανοήσει”; Ποιος ο λόγος, πολύ περισσότερο, να τον λυπηθεί; Και γιατί να δεχθεί αλλαγή των κανόνων;
Ο Τσίπρας ζητά μια έστω καλή διατύπωση για το χρέος. “Μα για ποια διατύπωση μου μιλάς και μου ζητάς” θα του αντιτείνει ο Σόιμπλε. “Εσύ προ ενός έτους δεν έβαλες φαρδιά πλατιά την υπογραφή σε ένα κείμενο όπου δεχόσουν να συζητήσουμε το χρέος μετά το 2018; Αγαπητέ μου, είμαστε ακόμα στο 2017, δεν καταλαβαίνω, ούτε τι θες, ούτε τι ζητάς. Και εν πάση περιπτώσει για τη δική σου υπογραφή μιλάμε. Αν δεν ήξερες που την έβαζες, εγώ τι σου φταίω; Όπως έστρωσες θα κοιμηθείς που λέτε και στο πατρίδα σου..”
* Ο Πάνος Μαυρίδης είναι δημοσιογράφος, διευθυντής του new-deal.gr