Ένα ζήτημα που συχνά απασχολεί την πολιτική επικαιρότητα είναι η αποχώρηση συχνά εκλεγμένων πολιτικών στελεχών από μία παράταξη και, συνήθως, η ανεξαρτοποίησή τους. Στις περιπτώσεις αυτές η αντίδραση του φορέα στον οποίο ανήκε το στέλεχος που έφυγε είναι περίπου η ίδια. Η αποχώρηση θεωρείται "προδοσία" και αιτείται η εγκατάλειψη της βουλευτικής έδρας του μετακινούμενου. Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό δεν γίνεται.
Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Διότι τυχόν παραίτηση του αποχωρούντος δίδει την έδρα στο κόμμα που ανήκε. Διότι με παραίτηση την έδρα καταλαμβάνει ο επόμενος στην κομματική λίστα. Και κατά βάση πειθαρχικός στην επίσημη κομματική γραμμή.
Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις. Όταν εγώ παραιτήθηκα από την Νέα Δημοκρατία το 1994 εγκατέλειψα και την βουλευτική μου έδρα. Διότι η διαφωνία μου ήταν καθαρά πολιτικής φυσιογνωμίας και γραμμής, και δεν υπήρχε τρόπος ο λαός να κρίνει αν είχα δίκιο εγώ ή το κόμμα. Έτσι η παραίτηση ήταν για εμένα μονόδρομος. Κάτι που προκάλεσε βέβαια την θετική τότε αντίδραση του κόμματός μου.
Σε άλλες χώρες, λ.χ. στην Βρετανία η σε Σαξωνικές χώρες γενικότερα όπου το εκλογικό σύστημα είναι μονοεδρικό, τυχόν παραίτηση βουλευτή οδηγεί σε επαναληπτικές εκλογές. Στο δικό μας, καθαρά αρχηγικό, σύστημα κομματικής αντιπροσώπευσης τέτοια δυνατότητα δεν υπάρχει. Σαν συνέπεια, ο λαός παραμένει στο περιθώριο των όποιων πολιτικών εξελίξεων.
Είναι χαρακτηριστικό πως στην Βρετανία, όπως και στην Αυστραλία και στον Καναδά, έχουν υπάρξει περιπτώσεις, σε αντίστοιχα φαινόμενα, που ο λαός καταδίκασε την κυβερνητική πλειοψηφία η τον κομματικό ορθολογισμό. Στην Βρετανία μάλιστα, στις περιπτώσεις των βουλευτών Ντίκ Ταβερν στην περιφέρεια του Λίνκολν και της Σίρλευ Ουίλλιαμς, ο λαός επανεξέλεξε τους διαφωνήσαντες βουλευτές σε βάρος των επίσημων κομματικών υποψηφίων. Είναι φανερό πως στο δικό μας δύσκαμπτο πολιτικό σύστημα η διαφωνία απαγορεύεται η και τιμωρείται.
Στην πράξη η διαφωνία είναι μια λογικά ενδεχόμενη εξέλιξη. Όπως στην έγγαμη συμβίωση σε περίπτωση διαφωνίας ανάμεσα στα μέλη του ζευγαριού το διαζύγιο είναι μία ενδεχόμενη κατάληξη έτσι και στην πολιτική διαφωνίες πολιτικές η στρατηγικής είναι πολύ πιθανές.
Όπως έχει λεχθεί από κάποιον: "όταν δεν σερβίρεται πλέον αγάπη, ήρθε η ώρα να φύγεις από το τραπέζι". Γιατί στην πολιτική κάτι τέτοιο πρέπει να συνοδεύεται από τιμωρία και καταγγελίες. Η καλύτερη λύση είναι να θεσμοθετηθεί μια δυνατότητα προσφυγής στην λαϊκή ετυμηγορία.
H πολιτική διαφωνία, το τέλος της αμοιβαίας αγάπης δηλαδή, οφείλει να πάψει να θεωρείται ανωμαλία. Δημοκρατία σημαίνει πλουραλισμός. Διατύπωση δηλαδή πολλών και διαφορετικών απόψεων. Τα κόμματα της Αριστεράς συνήθως πνίγουν την διαφωνία προβάλλοντας ένα ενιαίο μέτωπο προς τα έξω. Εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ βέβαια.
Σε μια δημοκρατική παράταξη κάτι τέτοιο είναι φυσιολογικό, για να μην πω επιβεβλημένο. Αυτό που λείπει είναι οι σωστοί μηχανισμοί ώστε αυτές οι διαφωνίες να επιλύονται δημοκρατικά, μέσω της αρχής της πλειοψηφίας.
Πρέπει λοιπόν να υπάρχει τρόπος προσφυγής στον λαό. Πρέπει λοιπόν και εδώ να θεσμοθετηθούν οι αναπληρωματικές εκλογές. Γιά περιπτώσεις διαφωνιών και αποχωρήσεων.
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
