Η ελπίδα έχει έρθει με τον εμβολιασμό, ο οποίος, κατά τους ειδικούς, μας θωρακίζει επαρκώς και πλέον θα αρχίσουμε σταδιακά, να επανερχόμαστε στους ρυθμούς ζωής που είχαμε.
Αν θέλουμε, να βρούμε κάτι θετικό σε αυτόν τον ένα χρόνο που περάσαμε, με τα σκληρά μέτρα που έχουν ληφθεί, έχω την απόλυτη βεβαιότητα, ότι αυτό θα είναι η αύξηση της εν γένει επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, σε συνδυασμό με την κατανόηση των όσων βιώνουν κάποιοι από εμάς.
Επικοινωνία, η οποία ναι μεν δεν είχε τον διαπροσωπικό ζωντανό χαρακτήρα αλλά είχε τον χαρακτήρα της αμεσότητας και της ζεστασιάς, αφού υπήρχε ο απαραίτητος χρόνος, να γνωρίσεις καλύτερα τον άλλον, να συνομιλήσεις περισσότερο έστω και τηλεφωνικά ή διαδικτυακά μαζί του, να λύσεις ευκολότερα θέματα που υπήρχαν ή προέκυψαν, να ενημερωθείς πραγματικά και ουσιαστικά για την υγεία του, για το πώς αντέχει και βιώνει αυτή την κατάσταση.
Η πραγματικότητα που βιώναμε προ κορωνοϊού ήταν εξοντωτική στους ρυθμούς της, απόρροια των μνημονιακών χρόνων και των κατάλοιπων τους και σίγουρα, η τελευταία ¨πολυτέλεια¨ που είχαμε ήταν η επικοινωνία μας με τους συγγενείς ή τους φίλους μας, πέραν ίσως των άκρως τυπικών.
Ήμασταν διαρκώς σε ένα ανελέητο κυνηγητό, για κάλυψη των πιεστικών βιοτικών αναγκών και είχαμε λησμονήσει το βασικότερο: την οικογένειά μας και τους ανθρώπους μας.
Ας σκεφτούμε, πόσα πολλά προβλήματα θα είχαμε λύσει εύκολα και γρήγορα, αν είχαμε ζεστή και όχι τυπική επικοινωνία με τους γύρω μας, αν δεν κρατούσαμε αποστάσεις ή ¨τουπέ¨ και αν μιλούσαμε μαζί τους με πραγματικό ενδιαφέρον. Ας σκεφτούμε αντίστοιχες καταστάσεις, που μπορεί να προέκυψαν αυτό το χρονικό διάστημα και το πώς τις αντιμετωπίσαμε συνηδειτά.
Το ¨θάρρος¨ που ίσως βρήκε κάποιος και μας τηλεφώνησε, τον απαραίτητο χρόνο, διάθεση και μυαλό που διαθέσαμε και εν τέλει, την δημιουργία μιας πραγματικής σχέσης που δημιουργήθηκε.
Η απάντηση που θα πάρουμε, πρέπει να είναι και ο οδηγός μας για τις μελλοντικές σχέσεις και συμπεριφορές μας, γιατί τίποτα δεν μπορεί να αναπληρώσει την θέρμη των πραγματικών διαπροσωπικών επαφών και της επικοινωνίας τους.
Είναι η ευκαιρία μας, για το αύριο που θέλαμε και δεν είχαμε, για τον φίλο που είχαμε και δεν μπορούσαμε να κρατήσουμε, για την οικογένειά μας που είχαμε παραμελήσει με την ψευδαίσθηση, ότι θα είναι πάντα εκεί.
Όλα κτισμένα αποκλειστικά γύρω από το εγώ μας και την δική μας καθημερινότητα. Χωρίς να δίνουμε και μόνο με την απαίτηση να παίρνουμε, πιστεύοντας απλά, ότι μας έχουν και υποχρέωση.
Το κέρδος μας απ’ όλα αυτά ας είναι ο φίλος, ο συνεργάτης και η οικογένεια που είχαμε ή δημιουργήσαμε και αυτό σαν απόρροια της απλής και ουσιαστικής επικοινωνίας.