Βάσκανος η μοίρα που έφερε τον Ολλανδό πρόεδρο της Επιτροπής PEGA (για τη διερεύνηση της χρήσης του λογισμικού Pegasus και άλλων κατασκοπευτικών λογισμικών) Γερούν Λέναερς «αντιμέτωπο» με τον Δημήτρη Παπαδημούλη, κορυφαίο «ευρωπαίο» διερμηνευτή της οργανικής ανάγκης του ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει αντιπολιτευτικό αφήγημα και να πάρει την poll position στην κούρσα της «προοδευτικής διακυβέρνησης» με τον σύντεκνο Ανδρουλάκη να περιορίζεται σε ρόλο απλού σφουγγοκωλάριου του κ. Τσίπρα.

Ο χερ Λέναερς (Γερούν κι αυτός, σαν τον συμπατριώτη του τον Ντάϊσεμπλουμ) έμαθε από πρώτο χέρι τι θα πει αριστερή ενημέρωση και παπαδημούλεια εκδοχή της αλήθειας, μέσα από υποκλοπές εγγράφων εσωτερικής χρήσης, η αξία των οποίων συστηματικά και οργανωμένα παραποιήθηκε για να εξυπηρετήσει ένα ελληνικό εσωτερικό αριστερό σενάριο.

Ότι εξανέστη σε τέτοιο ακραίο βαθμό, ώστε να κατακεραυνώσει δημοσίως, σε κοινή θέα και ανάγνωση έναν αντιπρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου είναι δείγμα υγείας και επιβεβλημένης συστημικής αντίδρασης ενός κλασσικού ευρωπαίου υπερασπιστή των θεσμών και της ορθής πρακτικής απέναντι σε ένα πολιτικό κλεφτοκοτά.

Ο κ. Λέναερς με την κλασσική αστική παιδεία του και τις μηδενικές ενοχές του απέναντι στην αριστερή πολιτική αλητεία δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα να ξεφτιλίσει τον κ. Παπαδημούλη, να καταστρέψει το αριστερό του αφήγημα, να τον συνδέσει με υποκλοπές και διαστρεβλωτικές ερμηνείες εσωτερικών εγγράφων της Επιτροπής PEGA, με δυο λόγια να τον βάλει στη θέση του και να τον κατατάξει στη χορεία των υποκλοπέων και των κατά παραγγελία διαστροφικών πολιτικών, η «επιτυχία» των οποίων  βασίζεται στο απύθμενο θράσος και σε μια ανερμήνευτη αίσθηση ηθικού πλεονεκτήματος, ως «εκ γεννετής».

Η αντίδραση του κ. Λέναερς θα έπρεπε να χρησιμεύσει ως παράδειγμα στην εσωτερική πολιτική σκηνή, ειδικά για τον τρόπο που η φιλελεύθερη αστική παράταξη χρειάζεται να απαντάει στην εδραιωμένη αριστερή μυθολογία και στους διάφορους εκφραστές της, χωρίς ενοχές, χωρίς σύνδρομα, χωρίς φόβο.

Ότι ο ίδιος ο κ. Παπαδημούλης γνώριζε (είναι απολύτως βέβαιο) ότι ενεργεί κατά παράβαση των κανόνων του Κοινοβουλίου, αλλά προέκρινε να διακινήσει ένα καθαρό ψέμα για να υπηρετήσει ένα ήδη ακυρωμένο εσωτερικό αφήγημα, συνδέεται απολύτως και με την προσωπική του ανάγκη να βρεθεί σε θέση οδηγού στις εξελίξεις εντός της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να διεκδικήσει ρόλο στις μετεκλογικές ισορροπίες και να διατηρήσει ζωντανή την ελπίδα να είναι και πάλι υποψήφιος ευρωβουλευτής, παρά τις διαβεβαιώσεις του ότι θα ιδιωτεύσει.

Η ενέργεια του να διακινήσει ως πολιτικά τετελεσμένο ένα εσωτερικό έγγραφο μηδενικής αξίας, ένα αρχικό draft της Επιτροπής, να το παρουσιάσει ως τελική απόφαση και να επιχαίρει για την «αποκάλυψη του» ήταν, πάνω από όλα, ένα μήνυμα στον κ. Τσίπρα, «δες πόσο καλός και εφευρετικός είμαι, μην με ξεχάσεις» και μια υποθήκη εντός της συνολικής αντιπολίτευσης ενόψει θεωρητικών εξελίξεων στο δρόμο προς τις εκλογές και μετά από αυτές.

Ο κ. Παπαδημούλης, παλιός στο αριστερό κουρμπέτι είναι η επιτομή της αριστερής παραμυθίας και της ακραίας έως ανήθικης συνειδητής εκμετάλλευσης κορυφαίων ευρωπαϊκών θεσμών που τον φιλοξενούν και τον χρυσοπληρώνουν, αρκεί να υπηρετηθεί η σταλινογενής λογική « είναι καλό για το κόμμα», αν ακουμπήσει και την ιδιωτική τσέπη ακόμη καλύτερα.

Ο κ. Παπαδημούλης διδάσκει αριστερή κανονικότητα και εγγενές αριστερό θράσος, είναι ένας διαχρονικός αφηγητής και στην πράξη του αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος απέναντι στο οποίο θυσιάζονται τα πάντα, καθώς αυτό που έχει αξία είναι η μοναδικότητα της αριστερής αλήθειας, την οποία ο ίδιος και οι συν αυτώ, πρόεδροι, μέλη των πολιτικών συμβουλίων και αρχηγοί τάσεων γνωρίζουν και αυθεντικά ερμηνεύουν.

Ο κ. Λέναερς δεν κόλλησε σε αυτές τις μονομανίες, δεν τσίμπησε από τις εμμονικές ιδεοληψίες, δεν παρέκαμψε την ανάγκη για άμεσες απαντήσεις απέναντι στην καθημερινή αριστερή λουμπεναρία και έβαλε τον κ. Παπαδημούλη στη θέση του.

Καλά πήγε κι αυτό για τον ΣΥΡΙΖΑ και τις ευρωπαϊκές παραφυάδες του…