Τα πράγματα είναι περισσότερο απλά από ότι δείχνουν: Έξι (και κάτι ψιλά) χρόνια μετά την δεύτερη μεγάλη ντρίμπλα ( η πρώτη ήταν όταν εξοβέλισε τους Κουβέληδες και τους Λυκούδηδες), που τον καθιέρωσε ως απόλυτο πρωταγωνιστή στον ΣΥΡΙΖΑ και καθάρισε το τοπίο από τις έντιμες μεν, ψιλοπαρανοϊκες δε παλαβομάρες των «Λαφαζάνηδων», ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε, εκτελώντας τις εντολές των δημοσκόπων, να εξαφανίσει από την Κουμουνδούρου τα τελευταία υπολείμματα της αριστερής συνείδησης του κόμματος και να οδηγήσει τις παραδοσιακές παλαιοκομμουνιστικές, οργανωμένες και μη, ομάδες στην αποστρατεία.
Η ντρίμπλα που επιχείρησε με την πρόταση να εκλέγονται από την «κοινωνία των μελών» του κόμματος ο Πρόεδρος ( δηλαδή ο ίδιος) και η Κεντρική Επιτροπή ( δηλαδή η παρέα του) αποσκοπεί ακριβώς και σε αυτό το στόχο: να εγκαταλείψουν, εκόντες –άκοντες, την Κουμουνδούροι όλοι οι «προφυρογέννητοι» του άλλοτε ΚΚΕ Εσωτερικού, η πολιτική βαρύτητα των οποίων στη σημερινή συγκυρία είναι αμελητέα, περισσότερο βαρίδια αποτελούν παρά προωθητικές φωνές.
Ο κ. Πολάκης, διερμηνεύοντας τον «dear Alexis» πρόλαβε και το διαμήνυσε στον Σκουρλέτη και σε όλη την παλιοπαρέα των «σοφών» του ΣΥΡΙΖΑ μπας κι έχουν καταλάβει λάθος τι τους περιμένει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με την οργάνωση και τη νοοτροπία του 3% δεν απειλεί κανένα, υποχωρεί συνεχώς, νέο κύμα αγανάκτησης για να το καβαλήσει δεν υπάρχει, ο Μητσοτάκης δεν είναι Σαμαροβανιζέλος κι ο Ανδρουλάκης δεν είναι του πεταματού».
Την ίδια ώρα του είπαν να δείχνει ότι έχει αντιληφθεί πως η οργανωτική εικόνα ενός κομματιδίου των αρχών του 20ου αιώνα με συνωμοτικά συνέδρια, ποσοστώσεις, ομάδες, αρχηγίσκους και συνιστώσες αποτελεί μια «νεκρή φύση» και αντανακλά μια απόλυτη αδυναμία να διαμορφωθεί εναλλακτικός ελκυστικός κυβερνητικός λόγος, που να συγκινεί την κοινωνία των πολιτών. Χωρίς αυτή την «συγκίνηση» που οδηγεί στο Μαξίμου κανένα συνέδριο και καμία τάση ή συνιστώσα δεν πρόκειται να προσφέρει στον ΣΥΡΙΖΑ το ιερό δισκοπότηρο της πολιτικής που είναι η κυβερνητική εξουσία.
Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται να αναζητεί απαντήσεις και στα δύο μέτωπα: τον απασχολεί έντονα το δεύτερο, ο σύγχρονος κυβερνητικός λόγος, κατανοεί (πως συμβαίνει αυτό είναι άλλη υπόθεση) ότι χρειάζεται να λύσει άμεσα το πρώτο (την κομματική μεταρρύθμιση), ώστε να καθαρίσει η μπουγάδα από τους παλιούς λεκέδες κι ύστερα, ελεύθερος και ωραίος, να κυνηγήσει το όνειρο του επικεφαλής ενός νέου ΣΥΡΙΖΑ, που δεν θα είναι ακριβώς ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ένα πολιτικό και κομματικό «πέρασα και δεν ακούμπησα».
Σε αυτή την προοπτική, η οποία περιγράφεται από όλους ως η τελευταία ευκαιρία (βλέπετε ξεφύτρωσε ξαφνικά κι αυτός ο Ανδρουλάκης στη μέση και διατυπώνει απαιτήσεις) εντάσσεται και η σχεδόν βέβαιη αλλαγή της επωνυμίας του νέου κόμματος, αυτό το «ΣΥΡΙΖΑ» δείχνει να έχει ανθρωποδιώχτη πλέον, χρειάζεται να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα.
Όπως όλα δείχνουν ο σχεδιασμός του θα ικανοποιηθεί εύκολα ή δύσκολα. Αντίπαλος δεν υπάρχει κανένας, όλοι οι περιφερόμενοι στους διαδρόμους της Κουμουνδούρου και αλλαχού αρχηγίσκοι αποδεικνύονται από ανεπαρκείς έως αστείοι, ο ίδιος θα πάρει τις αποφάσεις και θα δώσει τον τόνο, οι υπόλοιποι έχουν επιλογή ή να ακολουθήσουν περιδεείς τον νέο αριστερό Ιησού ή να περιθωριοποιηθούν και να γίνουν κάτι σαν την «Κ.Ο.Μαχητής» της πολιτικής ζωής.
Που βρίσκεται η παγίδα; Στην ζοφερή πολιτικά πιθανότητα (ου μην και βεβαιότητα) να υπονομευθεί «με το καλημέρα» κάθε προσδοκώμενη αλλαγή από την ώρα που θα αποτελεί προϊόν μιας μονοπρόσωπης κομματικής «Τσίπρας και Σία - Ε.Π.Ε.», αυτό θα είναι ο νέος ΣΥΡΙΖΑ χωρίς αστερίσκους κι όποιου του αρέσει.
Η εξέλιξη μοιάζει μονόδρομος: Οι πολιτικοί αντίπαλοι θα οδηγήσουν την αντιπαράθεση ενώπιον της κοινωνίας από το πασίγνωστο αντί-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο σε ένα νέο αντί-Τσίπρα μέτωπο, οι πολεμικές θα προσωποποιηθούν σε απόλυτο βαθμό και είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν οι προσωπικές παρακαταθήκες του κ. Τσίπρα επαρκούν για να αντιμετωπίσουν τη σκληρή πολιτική σύγκρουση.
Σε αυτό το νέο αντί-Τσίπρα μέτωπο, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Νίκο Ανδρουλάκη να τρίβουν τα χέρια τους με αντίπαλο ένα πολιτικά και προσωπικά ανεπαρκή Τσίπρα όλα τα μαξιλάρια ασφαλείας που οι παλιοί της ανανεωτικής αριστεράς προσέφεραν θα εξαφανιστούν.
Τη θέση τους να δημιουργούν μαξιλάρι ασφαλείας γύρω από τον «αυτοδημιούργητο» Αλέξη δεν μπορούν να διανοηθούν πως θα πάρουν μερικοί αστείοι γυρολόγοι γεφυρατζήδες και άλλοι τόσοι επαγγελματίες κυβερνητικοί παλαιοπασόκοι, στη θέα και μόνο των οποίων γελάνε και τα τσιμέντα και τρίβουν τα χέρια τους Ανδρουλάκης (κυρίως) και Μητσοτάκης.
Έρχονται μέρες δύσκολες στην Κουμουνδούρου, προβλέπονται διαζύγια και μετακομίσεις και πολλά «πτώματα» στα πατώματα!
Όλα, όμως, οδηγούν σε ένα συμπέρασμα: ο κύκλος έκλεισε, τώρα ό,τι καταφέρουμε να διασώσουμε.