Μιλάμε για ένα ίδρυμα κατ’ ουσία, όπου το προσωπικό είναι ελάχιστο και δεν έχει κάποια κατάρτιση, μόνιμοι που δεν είναι καν νοσηλευτές αλλά βοηθοί θαλάμου. Αυτοί καλούνται να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε ανθρώπους που ο καθένας από αυτούς είναι μια διαφορετική περίπτωση. Πολλές φορές διερωτόμαστε από ευαισθησία γιατί έτσι αυτά τα παιδιά; Γιατί να είναι έγκλειστοι αυτοί οι άνθρωποι; Ποτέ όμως δεν στρέψαμε το βλέμμα μας προς το μέρος τους!
Διαβάστε λοιπόν πως ζουν οι έγκλειστοι σε αυτό το ίδρυμα. Για να προλάβει το προσωπικό να κάνει τις δουλειές λόγω έλλειψης εργατικών χεριών τους ταΐζει με περίσσια βιασύνη και πολλές φορές ξαπλωμένους. Τις πάνες τις αλλάζουν δυο φορές την ημέρα με πρόγραμμα, ανεξάρτητα από τις ανάγκες του κάθε τροφίμου.
Σχετικά με την ψυχαγωγία αυτών των παιδιών ούτε λόγος, πριν κάποιο χρονικό διάστημα μια ΜΚΟ με κίνητρο να αλώσει και αυτό τον χώρο κατά την πρακτική των ΜΚΟ, έφτιαξε κάποια play rooms πλήρως εξοπλισμένα και με τα προβλεπόμενα μέτρα ασφαλείας για να απασχολούνται δημιουργικά τα παιδιά, τα παιδιά αυτά ποτέ δεν έχουν απασχοληθεί, δεν υπάρχει ειδική παιδαγωγός για να τα κατευθύνει, να τους δημιουργήσει το κατάλληλο πεδίο εκπαίδευσης και δράσης.
Έτσι τα παιδιά αυτά μένουν αποσβολωμένα μέσα σε ένα δωμάτιο με κάποιον που απλώς τα επιβλέπει και χάνονται στο υπέρ πέραν. Όταν άκουσα τις περιγραφές ρώτησα με απορία, κοινωνικός λειτουργός … που είναι ο κοινωνικός λειτουργός;
Η απάντηση θλιβερή «Δυστυχώς δεν υπάρχει κοινωνικός λειτουργός και τον ρόλο αυτό τον έχει αναλάβει η λογοθεραπεύτρια η οποία τρέχει και προσπαθεί να τα προλάβει όλα. Σκέτος Τιραμόλα»! Πέντε ολόκληρα χρόνια χωρίς κοινωνικό λειτουργό η δομή αυτή. Κάποια στιγμή βρέθηκε ένας εργοθεραπευτής να κάνει σωστά την δουλειά του, όμως και αυτός δεν άντεξε για πολύ και αποχώρησε για άλλη υπηρεσία.
Αντί να υπάρχει η δυνατότητα αυτά τα παιδιά να αποκαθίστανται ως ένα βαθμό, με τον εγκλεισμό τους εκεί, αλλά και τη διαβίωση τους βαλτώνουν όλο και περισσότερο, τώρα βέβαια φύγανε τα κρεβάτια κλουβιά, αυτά που βλέπαμε κάποτε στα ρεπορτάζ, αλλά οι εγκλωβισμένες ψυχές παραμένουν.
Το μόνιμο προσωπικό λειτουργεί και αυτό με τους δικούς του κανόνες… Από την άλλη η προηγούμενη διοίκηση είχε αφήσει να λιμνάζουν πάρα πολλά θέματα τα οποία έθαβε κάτω από το χαλί…
Ως και το αυτοκίνητο της δομής που θα έπρεπε να λειτουργεί , να πηγαίνει αυτά τα παιδιά έστω κάποια βόλτα μακριά από το ίδρυμα δεν έχει περάσει από ΚΤΕΟ.
Σήμερα στο ίδρυμα αυτό υπάρχει μια ομάδα επιστημόνων, η οποία ονομάζεται ομάδα αποϊδραματοποίησης όπου μέσα από πλάνα και δράσεις που εκπονεί σκοπό έχει να κάνει αυτά τα παιδιά όσο γίνεται πιο λειτουργικά, να τα φέρει σε επαφή με ερεθίσματα, να τους ανοίξει νέους ορίζοντες.
Μιας και όλα αυτά μου φαίνονταν άκρως ενδιαφέροντα, μου δόθηκε η δυνατότητα να ρωτήσω, θα τα καταφέρει η νέα διοίκηση… εσείς τι πιστεύετε; Η απάντηση δεν ήταν ούτε θετική μα ούτε και αρνητική, μου είπαν λοιπόν, πολλοί μιλούν για το κοινωνικό πρόσωπο αλλά μάλλον το σκληρό πρόσωπο έβγαλαν σε αυτά τα παιδιά.
Πολλές φορές, υπάρχουν άνθρωποι που βάζουν ως προτεραιότητα τη βολή τους και όχι τις ανάγκες των τροφίμων.
Προσεγγίζουν την εκάστοτε διοίκηση και ανάλογα λειτουργούν και δρουν. Παρά ταύτα η νέα διοίκηση και η υφυπουργός εργασίας για την ώρα δείχνουν κάποια θετικά βήματα… Από ότι φαίνεται έχουν βάλει στόχο και σκοπό την αποϊδρυματοποίηση φθάνει να το τραβήξουν έτσι ως το τέλος χωρίς να εμπλέξουν στο παιχνίδι τις ΜΚΟ, οι οποίες καραδοκούν.
Εδώ αρχίζουν τα ζητούμενα. Αν η κοινωνία μας θέλει να σταθεί γερά στα πόδια της οφείλει να σταθεί με όλες της δυνάμεις δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους, οφείλει η εκάστοτε διοίκηση σε όποιον πολιτικό χώρο και αν ανήκει, ότι και αν πρεσβεύει να θέτει ως προτεραιότητά της, τις ανάγκες αυτών των ανθρώπων και όχι την υποτέλεια ανθρώπων που άγονται και φέρονται κατά όπως τους πάει ο άνεμος. Ποιος ξέρει;
Ίσως έτσι ο κόσμος μας να γίνει λιγάκι πιο φωτεινός! Ας ελπίσουμε η νέα διοίκηση να θέσει τις κατάλληλες βάσεις έτσι ώστε οι άνθρωποι αυτοί που ζουν στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών να βγουν κάποτε από το μαύρο και το γκρίζο, να δουν τον ήλιο, να περπατήσουν στη φύση, να απολαύσουν όλα εκείνα που για όλους εμάς είναι αυτονόητα… Για κάποιους ανθρώπους όμως, είναι και παραμένουν ζητούμενα…
Αυτό άλλωστε μας δίδαξε και ο πρόσφατος εγκλεισμός μας λόγω κορωνοϊού. Μάθημα ζωής που δεν πρέπει ποτέ να αγνοήσουμε!
Από το Βήμα της Αιγιαλείας