Δύο είναι τα κεντρικά θέματα που μπλοκάρουν (μέχρι να υπογραφούν φυσικά) τη δεύτερη αξιολόγηση και είναι τα μείζονα που θα αποτελέσουν αντικείμενο συζήτησης. Η περαιτέρω περικοπή των συντάξεων και η μείωση του αφορολόγητου ορίου.
Του Τάσου Καραμήτσου
Πηγή: ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
Στις συντάξεις το θέμα είναι απλό και αφορά καθαρά την επιβίωση. Κάθε μείωση συντάξεων από εδώ και στο εξής, αν γίνει σε όσες είναι κάτω των 500 ευρώ, είναι εγκληματική γιατί απλούστατα με αυτήν δεν θα μπορεί να επιβιώσει ούτε εκείνος ο συνταξιούχος που ζει στο πιο απομακρυσμένο χωριό της Ελλάδας.
Αν δεν δικαιούται παραπάνω ποσό γιατί δεν το έχει δουλέψει σε μια χώρα-μέλος της Ευρωζώνης, θα πρέπει τελικά να το παίρνει ως κατώτατη εθνική σύνταξη.
Ας το κόψουν από τα συνδικαλιστικά κοπρόσκυλα της ΔΕΗ και ας το δώσουν στους πάμφτωχους συνταξιούχους.
Ας βάλουν επιτέλους μπάρες ελέγχου στα εισιτήρια του μετρό προκειμένου να πληρώνουν όλοι αντί να μετακινείται το 80% των επιβατών τζάμπα. Και στο μισό να κατεβάσουν το εισιτήριο (από 1,40 ευρώ στα 70 λεπτά) πάλι θα κερδίζουμε παραπάνω λεφτά στον Προϋπολογισμό. Απλό, ξεκάθαρο και πιο σοσιαλιστικό απ’ όλα όσα κάνουν οι δήθεν σοσιαλιστές κυβερνώντες και ξεπατώνουν κάθε φορά τους συνταξιούχους μαζί με την άσχετη και ανάλγητη παρέα της τρόικας.
Στο αφορολόγητο, όμως, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Οποιος παράγει πρέπει να φορολογείται χωρίς καμία εξαίρεση από το πρώτο ευρώ. Ετσι ώστε όλοι να πληρώνουν ανάλογα με τον πλούτο που παράγουν, έστω και 100 ευρώ τον χρόνο. Στην Ελλάδα συμβαίνει το εξής απλό, όχι τώρα αλλά εδώ και πολλά χρόνια. Οσοι μπορούν, κρύβουν λεφτά, δηλώνουν κάτω από το αφορολόγητο και δεν πληρώνουν ούτε ευρώ.
Περίπου το 55% των Ελλήνων δηλαδή δεν δίνει σεντ για άμεσο φόρο, ενώ όλοι οι υπόλοιποι καταβάλλουν τεράστια ποσά. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τις εισφορές, όπου εργαζόμενοι και εργοδότες πληρώνουν στο Δημόσιο μεγάλα ποσά δίχως αντίκρισμα. Κάθε μισθός 1.000 ευρώ για έναν εργαζόμενο κοστίζει 1.700 για μια εταιρεία. Και να πεις ότι έτσι βγαίνει και το ασφαλιστικό σύστημα και θα υπάρξει ανταποδοτικότητα, έχει καλώς. Ελα όμως που δεν...
Εφτιαξαν οι δανειστές, λοιπόν, μαζί με τους άσχετους κυβερνώντες έναν αυτόματο μηχανισμό-τέρας που εισπράττει από φόρους ό,τι υπάρχει και τώρα πανηγυρίζουμε ότι θα πάμε με τα πλεονάσματα και καλά στην ανάπτυξη.
Ε, λοιπόν, δεν θα πάμε πουθενά γιατί η ανάπτυξη σε μια χώρα έρχεται με τη δημιουργία ενός ανταγωνιστικού περιβάλλοντος στις επενδύσεις και εμείς το μόνο που έχουμε ως συγκριτικό πλεονέκτημα από τους άλλους γύρω μας είναι ο ήλιος και η θάλασσα. Αλλά ούτε και αυτά είναι αρκετά όταν όλα φροντίζουμε να είναι αρνητικά. Οταν δεν κλείνουμε την αξιολόγηση και κάθε άσχετος πετάει μια κουβέντα για τη δραχμή.