Πριν λίγες ημέρες η κυβέρνηση είχε επιλέξει το θέμα των αδειών ως το κορυφαίο ζήτημα της (νέας) ρητορικής της. Είχε χειρουργικά κατασκευάσει τους εχθρούς της (καναλάρχες), είχε προσδιορίσει τον στόχο της (καταπολέμηση της διαπλοκής), είχε επιμελώς φτιάξει το σενάριο (με την διαπλοκή να προσέρχεται στα ράντζα και τις χημικές τουαλέτες του κ. Κρέτσου) έχοντας επικοινωνιακά επενδύσει σε αυτό.

Όταν μάλιστα κατάφερε να παρουσιάσει ως τίμημα για τις τέσσερις τηλεοπτικές άδειες το ποσό των 246 εκ. ευρώ, θεώρησε ότι η κοινωνία θα πιστέψει το καλογραμμένο παραμύθι του κ. Παππά, πανηγυρίζοντας μαζί της επειδή “για πρώτη φορά αποκαθίσταται η νομιμότητα”, “επιτέλους κάποιος έκλεισε το μέγκα” και το παιδί “τα πήρε χοντρά από την διαπλοκή για τα κανάλια”...

Στην Ελλάδα όμως, τα “θαύματα” κρατούν μόλις λίγες ώρες. Το αφήγημα αυτό θα μπορούσε να αναδειχθεί στην ΔΕΘ ως μια ιστορία επιτυχίας της Κυβέρνησης Τσίπρα. Κάτι για το οποίο θα μπορούσαν στο καφενείο να σηκώσουν κεφάλι οι πιστοί ψηφοφόροι του Αλέξη. “Το παιδί, μπορεί να μην τα κατάφερε με την διαπραγμάτευση και την οικονομία, αλλά έβαλε την διαπλοκή να πληρώσει”. Τόσο απλά.

Τα πράγματα όμως, δεν εξελίχθηκαν όπως τα είχε σχεδιάσει ο κ. Παππάς. Και δυστυχώς για την κυβέρνηση, η ιστορία με τις τηλεοπτικές άδειες μπορεί να αποδειχτεί χαμένη υπόθεση σε όλα τα επίπεδα.

Το ιδανικό σενάριο για το οποίο εύχεται και προσεύχεται ο κ. Παππάς, είναι ο διαγωνισμός αυτός να εκπέσει στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Το σενάριο αυτό είναι και το λογικότερο και το πιθανότερο, αφού ο διαγωνισμός είναι προδήλως αντισυνταγματικός και προβληματικός.

Καθόλου τυχαία, άλλωστε δεν θεωρείται και η βεβαιότητα με την οποία εμφανίστηκε στην πρόσφατη συνέντευξή του ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης ότι ο διαγωνισμός θα απορριφθεί από το ΣτΕ.

Προφανώς ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δεν θα ρίσκαρε να τοποθετηθεί τόσο εμφατικά, εάν οι εισηγήσεις που είχε από τους συμβούλους του δεν ήταν τόσο κατηγορηματικές.

Σε μια τέτοια περίπτωση λοιπόν, ο κ. Παππάς θα έχει ήδη προλάβει να κάνει ένα (ακόμη) show με την κατάθεση της πρώτης δόσης από τους 4 “προσωρινούς υπερθεματιστές”, ενώ όταν το τηλεοπτικό τοπίο επιστρέψει στο προηγούμενο status quo θα δείχνει τους δικαστές για την αποτυχία και θα χύνει τα δάκρυά του ισχυριζόμενος ότι “τουλάχιστον η Αριστερά προσπάθησε να επιβάλλει το Νόμο”.

Αυτό το σενάριο μπορεί να είναι το ιδανικό για τον κ. Παππά, είναι όμως το χειρότερο δυνατό για τον κ. Τσίπρα και την κυβέρνησή του.

Και αυτό γιατί έχοντας (επί της ουσίας) ήδη κάνει μια τρύπα στο νερό, θα έχει καταφέρει:

  • να κρατήσει ζωντανούς και ισχυρούς στο παιχνίδι τόσο τους παλαιούς όσο και τους νέους παίκτες,
  • να βάλει απέναντί του παλαιούς και νέους καναλάρχες – που μέχρι τον διαγωνισμό εμφανίζονταν ως σταθεροί του σύμμαχοι
  • να ταυτιστεί απολύτως με τη (νέα) διαπλοκή
  • να κατορθώσει να εμφανιστεί ως διώκτης των εργαζομένων, λόγω του μάυρου που ρίχνει η κυβέρνησή του στην εργασία τους
  • να υποστεί και την πρώτη μεγάλη του ήττα από την εμφανιζόμενη ως ευνοική προς την κυβέρνησή του Δικαιοσύνη.

Όλα τα παραπάνω αντιλαμβάνεται ήδη κ. Τσίπρας νοιώθοντας ότι είναι βαρύ το φορτίο που του απόθεσε για πάντα ο εφηβικός φίλος Νίκος Παππάς.

Από κει που τολμούσε να επικαλείται το “ηθικό πλεονέκτημα” της Αριστεράς, θα βρίσκεται να απολογείται ο ίδιος για την ανεπάρκειά του, αλλά κυρίως για την επιτομή της διαπλοκής, στην οποία ακούμπησε η κυβέρνησή του, τον κ. Καλογρίτσα.

Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα ήδη με τον διαγωνισμό της αλλά και με όσα (καλύτερα) ακολουθούν, θα έχει χωρίς κόπο προσφέρει στην αξιωματική αντιπολίτευση ισχυρή επιχειρηματολογία, καταφέρνοντας παράλληλα να ταυτιστεί με όλα τα γνωστά αποκρουστικά υποδείγματα της μεταπολίτευσης: κουμπαριές, εργολαβίες με επιβλέποντες υπουργούς τους κουμπάρους του εργολάβου, μαύρο χρήμα, παράπλευρες εταιρίες δημοσκοπήσεων και μέσα ενημέρωσης που καλούνται να ξεπλύνουν όλα τα παραπάνω.

Όσοι τελευταία συνομιλούν με τον κ. Τσίπρα βλέπουν ότι έχει αντιληφθεί απολύτως το πρόβλημά του και έχει βυθιστεί σε ενός είδους πολιτική κατάθλιψη. Σε αυτό συνετέλεσαν τα δημοσιεύματα του ξένου τύπου που τον προσομοίαζαν με τον Ερντογάν αλλά και η απόρριψη που πλέον υφίσταται από πρόσωπα του εκδοτικού χώρου με τα οποία πίστευε ότι είχε αναπτύξει μια ειλικρινή σχέση.

Αντιλαμβάνεται λένε, ότι αυτή η ιστορία με τα media αλλιώς είχε σχεδιαστεί και αλλιώς βγήκε. Την μία και μοναδική σφαίρα που είχε στην θαλάμη, την εμπιστεύτηκε στον κ. Παππά και εκείνος την σπατάλησε πυροβολώντας στον αέρα.

Στο πλευρό του ο κ. Τσίπρας έχει τους περισσότερους υπουργούς και στενούς του συνεργάτες του που μιλούν πλέον ανοικτά κατά του Νίκου Παππά, χρεώνοντάς του ιδιοτέλεια και ανεπάρκεια.

Τονίζουν ότι λειτούργησε με “γνώμονα την εξασφάλιση της δικής του προβολής” παρότι μακροπρόθεσμα γνώριζε ότι έβλαπτε τόσο την κυβέρνηση όσο και προσωπικά τον Πρωθυπουργό.

Γι' αυτό δεν είναι λίγοι όσοι ποντάρουν στην πιθανότητα ότι μετά, το Συνέδριο ο Νίκος Παππάς από πρόβλημα θα αποτελέσει την λύση για τον Αλέξη Τσίπρα! Όπως ακριβώς ο Γιάννης Βαρουφάκης!

Πηγή: Liberal.gr