Στο βιβλίο μου «Ο ναύτης του Αιγίου» που κυκλοφόρησε το 2020 αναλύω διεξοδικά γιατί ανήκω στο κέντρο, πως κατέληξα σε αυτό μετά από μια μικρή πορεία στην αριστερά και ποιες ήσαν οι αιτίες που με γαλούχησαν σε αυτό, αφού μεγάλωσα ανάμεσα σε δυο εκ διαμέτρου αντίθετες ιδεολογικά οικογένειες… Ακραία Βενιζελική εκ πατρός ακραία Βασιλική εκ μητρός !...Ακούγοντας και τις δύο πλευρές (σε πολιτισμένο διάλογο είναι η αλήθεια) διάλεξα τη μέση οδό.
Είμαι εξτρεμιστικό ακραίο Κέντρο. Που σημαίνει ότι πιστεύω με φανατισμό στον κοινοβουλευτισμό, στην πολυκομματική αντιπροσωπευτική δημοκρατία, σε αυτή που πολλοί αριστεροί και κάμποσοι δεξιοί αποκαλούν απαξιωτικά «αστική».
Αυτή την δημοκρατία που απαντά κυρίως στον δυτικό κόσμο, τον ευρωπαϊκό και τον αμερικανικό (παρά τις ιδιοτροπίες του…) δεν την θεωρώ ιδανικό πολίτευμα, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει ιδανικό πολίτευμα, πιστεύω όμως ότι είναι το λιγότερο κακό πολίτευμα. Ειδικά για τις ατομικές ελευθερίες του πολίτη, η δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία εγγυάται την πρόνοια, την εξέλιξη, την πρόοδο, την τεχνολογική και επιστημονική αναβάθμιση, την ελευθερία του λόγου και της τέχνης.
Το ακραίο και «εξτρεμιστικό» στον τίτλο, έγκειται σε αυτή την παράμετρο: στην ακλόνητη πίστη στον κοινοβουλευτισμό και στους θεσμούς του.
Βεβαίως, ο όρος «ακραίο Κέντρο» επινοήθηκε ως ύβρις από τους αντιπάλους του, υπό την έννοια ότι κάτω από το Κέντρο κρύβεται κάτι φασιστικό, αντιδημοκρατικό. Τι να πω τώρα σε αυτό: Εξαρτάται από τον ορισμό που δίνει κάποιος στην έννοια της δημοκρατίας.
Το σίγουρο είναι ότι το ακραίο Κέντρο λοιδορήθηκε στα χρόνια των αντιμνημονιακών εμμονών. Ήταν ο τρόπος της σύγχρονης ελληνικής ριζοσπαστικής Αριστεράς να συγκυβερνήσει με τη λαϊκίστική Ακροδεξιά: «ξετρυπώνοντας» το ακραίο εντός του Κέντρου. Αυτό λέγεται και ρίχνω στάχτη στα μάτια του κόσμου. Ως ένα βαθμό πέτυχε.
Αλλά δεν είναι μονάχα οι της ριζοσπαστικής Αριστεράς που εχθρεύονται το Κέντρο βαφτίζοντάς το ακραίο. Και οι παραδοσιακοί δεξιοί, οι σύγχρονοι λάτρεις του Τραμπ και του Πούτιν, το βρίσκουν απεχθές και εξόχως «εθνομηδενιστικό».
Το ακραίο Κέντρο βρίσκεται απέναντι στον Πούτιν και στον πουτινισμό. Απέναντι στην πουτινική Ρωσία, γεγονός που τους παραδοσιακούς δεξιούς (αυτούς που μέχρι να καταρρεύσει ο κομμουνισμός αποθέωναν την Αμερική, αλλά μετά θυμήθηκαν ότι η Αμερική είναι φορέας της εβραιομασονικής «Νέας Τάξης Πραγμάτων») ενοχλεί.
Αν κάτι μοιράζονται αυτοί οι δεξιοί με αυτούς τους αριστερούς είναι τη λατρεία του «πατερούλη»; ισχυρό, πατρικό κράτος ή/και ισχυρό πολιτικό αρχηγό στα όρια της προσωπολατρίας.
Επίσης, τη λατρεία της κοινότητας εις βάρος της ατομικής Ελευθερίας.
Προσοχή όμως. Ο αληθινός Κεντρώος, δεν είναι ούτε «κέντρο- δεξιός» ούτε «κέντρο – αριστερός» όπως αρέσκονται πολλοί σήμερα. Δεν εκφράζει μια βαρετή εκδοχή της Δεξιάς και της Αριστεράς, όταν νερώνουν το κρασί τους για να αυξήσουν την κατανάλωση!...
Αντί για ξενέρωτο, το Κέντρο διαπνέεται από ισχυρές προτιμήσεις. Δεν διαπραγματεύεται ζητήματα κοινωνικής ευημερίας, αλληλεγγύης ή θεμελιωδών ελευθεριών, καθώς αποτελεί τη συνολική ώσμωση φιλελευθερισμού και σοσιαλδημοκρατίας (με όποια σειρά θέλετε) και όχι a la carte εκδοχές τους. Πιστεύει στην ενωμένη Ευρώπη και σε ανοιχτούς θεσμούς παντού, από τις ίσες ευκαιρίες στην εργασία, την παιδεία και την πολιτική, μέχρι την ελεύθερη αγορά και την προστασία της ιδιωτικότητας. Συμβολίζει τη μετατροπή της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας από διχαστικό σε συνεργατικό παίγνιο άσκησης εξουσίας. Γνωρίζει πως ο στόχος αυτός προϋποθέτει ένα ώριμο κράτος· όχι εκείνο που αρέσκεται σε πελατειακές χάρες ή εμβαλωματική νομοθέτηση και επιλύει τα σκάνδαλά του με παραγραφές ποινικά κολάσιμων συμπεριφορών. Για κάθε θεσμική αβελτηρία, ο κεντρώος υποφέρει περισσότερο από τους δεξιούς ή αριστερούς φίλους του, οι οποίοι τις καταδικάζουν μόνο όταν το κόμμα τους βρίσκεται στην αντιπολίτευση.
Ελλείψει δεδομένης κομματικής στέγης, ο κεντρώος καλείται σήμερα να καλλιεργήσει και να εμβαθύνει την πολιτική του συνείδηση. Μόνο όταν αφομοιώσει το αδιαπραγμάτευτο μείγμα αξιών και αιτημάτων που αντιπροσωπεύει ο χώρος του, θα διεκδικήσει την πολιτική του υπόσταση από τα εκλογικά σχήματα που ισχυρίζονται ότι τον εκφράζουν.
* Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι Επίτιμος εκτελεστικός Πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και τέως Πρόεδρος της Ένωσης Επαρχιακού Τύπου.
Η ριζική και θεαματική ανανέωση της γαλλικής ακροδεξιάς
Οι φαντασιώσεις του Ταγίπ Ερντογάν για την Οθωμανική Αυτοκρατορία
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
