Μέχρι να «πέσει η πρώτη σταγόνα της βροχής » και -όπως προβλέπει ο ποιητής  να «σκοτωθεί το καλοκαίρι» στο ΠΑΣΟΚ θα έχουν σκοτωθεί και οι ελπίδες αρκετών από τους υποψήφιους προέδρους του.

Κάτω από την αυγουστιάτικη ραστώνη οι διεργασίες στην κοινωνία εντείνονται και όσοι πολίτες προσβλέπουν ακόμη στην ανάγκη επιβίωσης αυτού του κόμματος τεστάρουν τους ενδιαφερόμενους για την ηγεσία και παίρνουν τις αποστάσεις τους.

Οι συλλογικές διαθέσεις δεν απεικονίζονται ασφαλώς στις -δήθεν- δημοσκοπήσεις, που παριστάνουν τις Πυθίες για τη συμπεριφορά ενός εκλογικού σώματος που δεν υπάρχει ακόμη.  Η κούρσα δεν  επηρεάζεται από τις δημοσκοπικές προφητείες, εσωκομματικούς μηχανισμούς ή προτιμήσεις ΜΜΕ. Όπως δεν επηρεάζεται από τη δρομολόγηση  «γαλάζιων λεωφορείων»  υπέρ συγκεκριμένης υποψηφιότητας, όπως προειδοποίησε ο Μιχάλης Κατρίνης.

Το ενδιαφέρον για την ηγεσία, που εμφανίσθηκε με αυθάδεια από τον πάγο, ως νέα εκδοχή της επιθυμίας Μητσοτάκη να έχει λόγο στο ΠΑΣΟΚ -που δεν μπόρεσε να εκπληρώσει με το Λοβέρδο- δεν βρίσκει ανταπόκριση.

Το αποτέλεσμα των αρχαιρεσιών θα προκύψει με πολιτικά κριτήρια, στα οποία περιλαμβάνονται η προσωπική επάρκεια των υποψήφιων, η διαύγεια του παρελθόντος τους, η ικανότητά τους να βλέπουν το μέλλον ως σύγχρονοι διαχειριστές του και η καθαρότητα των προτάσεων και των ιδεών τους.

Όποιος πλεονεκτεί σ’ αυτά τα πεδία θα επικρατήσει. Ήδη οι πιθανότητες για κάθε υποψήφιο είναι ορατές και μετρήσιμες.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης

Κατ’ αρχάς η μορφή που πήρε η συγκάλυψη του σκανδάλου των υποκλοπών επικυρώνει την αδυναμία του Νίκου Ανδρουλάκη να αντιπαρατεθεί με το τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Η αντίδρασή του είχε για μια φορά ακόμη χαρακτηριστικά …παρατηρητή και όχι θύματος, τον ιδιωτικό βίο του οποίου παρακολουθούσε επί τρεις μήνες η ΕΥΠ – και όχι το Predator όπως υπαινίσσεται- ως ευρωβουλευτή και όχι ως πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ όπως αναφέρει ψευδώς.

Τα αποτελέσματα της παρακολούθησης θα υπήρχαν και χωρίς να εκλεγεί στην ηγεσία του κόμματος – γιατί η «επισύνδεση» προηγήθηκε. Τα υπόλοιπα τα αντιλαμβάνεται όποιος θέλει να τα αντιληφθεί. Άρα οι όποιες ελπίδες είχε ο απερχόμενος πρόεδρος εξανεμίζονται και απλώς διατηρεί πιθανότητες να περάσει στο δεύτερο γύρο.

Δεύτερο, μετά την αποχώρηση- αυτογνωσίας- της Μιλένας Αποστολάκη- είναι ορατά τα σημάδια της προετοιμασίας για αποχώρηση, από την πλευρά της Άννας Διαμαντοπούλου και του – επισπεύδοντος αυτοκαταστροφικά- Χάρη Δούκα.

Με προφάσεις που αφορούν τη διαδικασία των αρχαιρεσιών- από τους… δικαστικούς αντιπροσώπους που ζητάει η μια και τα περισσότερα τάμπλετ που θέλει ο άλλος- αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο της εγκατάλειψης.  Ουδείς από τους δυο άλλωστε δείχνει να είναι σε θέση να παρουσιάσει πολιτική πρόταση και αναζητούν άλλα οχήματα προεκλογικής πλεύσης- κυρίως επικοινωνιακά.

Η Άννα Διαμαντοπούλου

Η υποψηφιότητα της Διαμαντοπούλου έχει ήδη σημάδια στασιμότητας.  Δεν  κατάφερε να προσεγγίσει παρά κάποια  παρακμιακά υπολείμματα του Σημιτικού «εκσυγχρονισμού» δεν μπορούν να της δώσουν δυναμική. Παρά την μιντιακή υποστήριξη  για την οποία εκλιπαρεί τους «ολιγάρχες», στους οποίους όμως δεν έχει να προσφέρει τα παλιά ανταλλάγματα.

Αντίθετα η υποψηφιότητα της προκαλεί αποστροφή στην κομματική και κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ, καθώς έχει στραφεί εναντίον του από το 2013, απορρίπτει τις πολιτικές του και επιδίωξε νέα, επωφελή,  καριέρα στην αυλή του Νεομητσοτακισμού- στον οποίο ακόμη προσβλέπει.  Παρότι ο Μητσοτάκης την έχει απορρίψει για τις κυβερνήσεις του ως «τοξική». Ακριβώς έτσι την αντιμετώπιζε διαχρονικά και η βάση του ΠΑΣΟΚ , που την απέρριψε γιατί δεν επικοινωνούσε ποτέ με την ψυχή του μέσου οπαδού.

Ο Χάρης Δούκας

Ο Χάρης Δούκας εμφανίσθηκε ως ελκυστικό πρόσωπο με ενδιαφέρον και κατάφερε να κερδίσει τον Δήμο Αθηναίων. Αλλά υπέκυψε στις σειρήνες που τον παρέσυραν σε υποψηφιότητα για επικεφαλής κόμματος που δεν είχε ωριμάσει.

Αν την κατέθετε σε μεταγενέστερο χρόνο και αφού είχε δώσει δείγματα γραφής ως δήμαρχος,  θα άνοιγε λαμπρό μέλλον.

Τώρα οι αυτάρεσκοι παραλληλισμοί με τον Σιράκ και τον Μπραντ τον εκθέτουν, ενώ είναι προφανής η αδυναμία του να συγχρονιστεί με την πραγματική κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ.

Και οι δυο συγκεκριμένοι υποψήφιοι  -με τον Δούκα να διαθέτει ηλικιακή, επιστημονική και ηθική υπεροχή εκτός από την πολιτική συγκρότηση έναντι της κυρίας-  έχουν την εύνοια οικονομικών και μιντιακών  κέντρων.

Αλλά  δεν φτάνουν ως  τον πυρήνα της κομματικής βάσης  που κρατάει όρθιο το ΠΑΣΟΚ μετά τα σοκ του 2012 και του 2015.  Για τους παροικούντες ακόμη και τα επιτελεία τους που σηματοδοτούν  –  ο  Παν. Λούσκος για τη Διαμαντοπούλου  και ο Χρ. Πρωτόπαπας για τον Δούκα δεν εμπνέουν .

Έτσι ούτε η πολυπραγμοσύνη του δημάρχου, ούτε η ψευδής αυτοψυμιθίωση της πρώην εκλεκτής του Σημίτη και της διαπλοκής αποδίδουν στο κοινό που ενδεχομένως θα πάρει μέρος τις αρχαιρεσίες.

Ο Μιχάλης Κατρίνης

Από τις άλλες υποψηφιότητες, είναι προφανές ότι ο αξιόλογος Μιχάλης Κατρίνης έχει την αποδοχή  του «πραγματικού» ΠΑΣΟΚ για τη σοβαρότητα με την οποία πολιτεύεται, αλλά η έλλειψη μέσων και  μιντιακής υποστήριξης περιορίζει το βεληνεκές της.  ‘Οσο για την Νάντια Γιαννακοπούλου, απλώς   συντηρεί τη επιρροή της στην εκλογική της περιφέρειά της.  Η καλτ υποψηφιότητα του  Γιάννη Κανελλάκη  είναι άλλη υπόθεση.

Υπάρχει βέβαια και η φημολογία για ενδιαφέρον από τον  δήμαρχο Πειραιά- γιο  του ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ  Πέτρου  Μόραλη – που θα έχει ισχυρή υποστήριξη από συγκεκριμένα ΜΜΕ, αλλά μάλλον δύσκολα θα κατατεθεί.

Η εμφανής υπεροχή του Γερουλάνου

Καθώς οι μπαταρίες των προαναφερθέντων ήδη εξαντλούνται- είτε γιατί έχουν προσωπικές επιβαρύνσεις, είτε γιατί απλώς «δεν κάνουν»- εκ των πραγμάτων μένει η υποψηφιότητα του Παύλου Γερουλάνου.

Οι πολιτικοί παρατηρητές συλλέγουν ενδείξεις ότι περνάει τα τεστ όσων προτίθενται να μετέχουν στην ανάδειξη ηγεσίας -με κριτήρια το μέλλον του κόμματος ως φορέα με πολιτική ανεξαρτησία  και την προσωπική συγκρότηση που αναζητά η κοινωνία.  Τα  κριτήρια είναι συγκεκριμένα και αφήνουν πίσω τους αντιπάλους του- που έχουν εμφανή μειονεκτήματα.

Κατ’ αρχάς ο Γερουλάνος έχει το καλύτερο προσωπικό βιογραφικό: σπουδές επιπέδου, επιστημονική συγκρότηση, επιτυχή συμμετοχή στην πραγματική οικονομία, αποτελεσματικές επιχειρηματικές δραστηριότητες.

Δεύτερο: Δεν είναι  κομματικό κατασκεύασμα και από τότε που εμφανίσθηκε στο ΠΑΣΟΚ ως συνεργάτης του Γ. Παπανδρέου- προερχόμενος από το Εργατικό Κόμμα της Αγγλίας-  υπήρξε καθαρός ευθύγραμμος και έντιμος πολιτικός, χωρίς σκιές για συναλλαγές με ολιγάρχες και συμφέροντα.

Η θητεία του στην  άσκηση πολιτικής -στην κυβέρνηση, τη Βουλή και τη Αυτοδιοίκηση- τον προικίζει με ικανότητες, εμπειρία και αποτελεσματικότητα που δεν διαθέσουν οι αντίπαλοί του.

Τρίτο: Είναι πρόσωπο με αστική ευγένεια – με την καλή έννοια-  διαύγεια στις σχέσεις του, ευπρέπεια στην επαφή του με τους ανθρώπους,  ήθος και πολιτικό πολιτισμό στο δημόσιο χώρο. Δεν έχει σχέση με τις  κουτοπονηριές, τις εσωκομματικές  μικρότητες  άλλων υποψηφίων. Ούτε με τη δουλικότητα που δείχνουν απέναντι σε «ισχυρούς» των ΜΜΕ και του χρήματος.

Δεν υπάρχουν επίσης σκελετοί στις ντουλάπες του, όπως συμβαίνει με δυο ανταγωνιστές του και από χαρακτήρα δεν έχει εμπλακεί σε ίντριγκες υπέρ συμφερόντων.

Με αυτά τα χαρακτηριστικά η υποψηφιότητά του αναδεικνύεται ως διέξοδος, αν το ΠΑΣΟΚ πρόκειται να επιστρέψει στο προσκήνιο ως κόμμα που θα σέβονται και θα υπολογίζουν αντίπαλοι και οπαδοί του.

Ξαναδίνει στο ΠΑΣΟΚ την αξιοπρέπειά του

Με βάση αυτό το προφίλ οι  πρώτες ενδείξεις στα μεγάλα αστικά κέντρα ενισχύουν την υποψηφιότητα Γερουλάνου. Λέγεται ότι υστερεί στην περιφέρεια, αλλά το τελευταίο διάστημα αναδεικνύεται ότι διαθέτει ένα ισχυρό όπλο: τους «παπανδρεϊκούς» πυρήνες σε κάθε νομό- που  παραμένουν θερμοί οπαδοί του ΠΑΣΟΚ, αλλά όχι και του Γ. Παπανδρέου-όπως απέδειξαν το 2021.

Από αυτή την άποψη η στάση του πρώην Πρωθυπουργού δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο -και μάλλον ενισχύει το προφίλ του Γερουλάνου το ότι δεν τον ακολούθησε στη διάσπαση του 2015,  ούτε στις αρχαιρεσίες του 2021, με αντίπαλο τον Ανδρουλάκη.  

Άλλωστε υπέρ του υποψηφίου προέδρου του ΠΑΣΟΚ έχει ταχθεί ο Ν. Παπανδρέου και υπέρ του εκφράζονται υγιείς και δυναμικές  παρουσίες της περιόδου 2020-2011, όπως ο πρώην υπουργός,  καθηγητής Χάρης Παμπούκης. Όπως και πολλοί από την παλιά «ομάδα Γεννηματά»  την οποία «πούλησε» ο Μαν. Χριστοδουλάκης.

Αυτό που πιστώνεται η υποψηφιότητα Γερουλάνου από αυτή τη φάση είναι ότι με τη συγκροτημένη δημόσια παρουσία του ξαναδίνει στο ΠΑΣΟΚ  την αξιοπρέπειά του και το σεβασμό που του στέρησαν οι επίγονοι του Ανδρέα Παπανδρέου. Το πολιτικό πρόγραμμά που ήδη κατέθεσε καθιστά το Κίνημα κυβερνώσα δύναμη.

Συμπέρασμα: Με τους τυχοδιωκτισμούς του φυσικού απογόνου του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, τις αυτοκτονικές κινήσεις του Βενιζέλου, την αδυναμία της Φώφης και την προφανή  ανεπάρκεια του Ανδρουλάκη,  στην κούρσα για την επόμενη ηγεσία μένουν τρεις αξιοσημείωτες υποψηφιότητες: Γερουλάνος, Κατρίνης, Δούκας. 

Με τα βασικά κριτήρια της σύγχρονης πολιτικής και την ανάγκη επιβίωσης του ΠΑΣΟΚ – χωρίς ο επικεφαλής του να είναι βαρίδι και εύκολος στόχος – η ανάλυση των δεδομένων δίνει το προβάδισμα στον Παύλο Γερουλάνο. 

Δεν είναι ρήτορας, αλλά με βάση τα σύγχρονα κριτήρια το προφίλ του έχει «πρωθυπουργικά χαρακτηριστικά» -κατ’ αξίαν και όχι κατ’ απονομήν.  Του αναγνωρίζεται ότι είναι συγκροτημένος, σοβαρός, ενημερωμένος και από τη διαδρομή του  προκύπτει η αξιοπιστία να συζητήσει- όπως προτίθεται- με τις άλλες δημοκρατικές δυνάμεις, χωρίς αρνητικά προηγούμενα μεταξύ τους.

Στην τρέχουσα  συγκυρία ο μέσος παρατηρητής αντιλαμβάνεται ότι ίσως το πιο ισχυρό στοιχείο της υποψηφιότητας Γερουλάνου είναι ότι ουδείς έχει να του προσάψει κάτι επιλήψιμο σε προσωπικό επίπεδο. Πόσοι από τους αντιπάλους του μπορούν να διεκδικήσουν το ίδιο;