Γιώργος Κοντογιώργης: Η Συριζαία Αριστερά ως Νέα Δεξιά

Οι εκδόσεις Πατάκη παρουσιάζουν το βιβλίο του Γιώργου Κοντογιώργη με τίτλο:

Η Συριζαία Αριστερά ως Νέα Δεξιά. Το συντηρητικό ιδιώνυμο της Αριστεράς

Στο τέταρτο κατά σειρά βιβλίο πολιτικής παρέμβασης του Γιώργου Κοντογιώργη για την ελληνική και τη διεθνή κρίση, η Αριστερά, με προέχουσα την άρχουσα Συριζαία Αριστερά, κατέχει τη θέση του πρωταγωνιστή. Στις σελίδες του ο συγγραφέας εξετάζει την πορεία της εν γένει Αριστεράς προς τη συντήρηση, στην έξοδό της από την ίδια την ιστορία και την αποξένωσή της από την πρόοδο. Συγκλονίζει η διαπίστωση ότι Δεξιά και Αριστερά αποτελούν απλώς δύο διαφορετικούς δρόμους στη διαδικασία της μετάβασης περιοχών του κόσμου της «νεωτερικότητας» από τη δεσποτεία στον ανθρωποκεντρισμό. Στο πλαίσιο αυτό, ο συγγραφέας ανιχνεύει επίσης την απόσταση της ιθαγενούς Αριστεράς από την ιδιοσυστασία και το προοδευτικό πρόσημο του ελληνισμού και προφανώς από τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας.

exofilo

Στο βιβλίο αυτό εξετάζονται οι μεγάλοι σταθμοί της Αριστεράς από τις καταβολές της νεοτερικότητας έως την Συριζαία διακυβέρνηση. Τα πεπραγμένα της Αριστεράς φανέρωσαν εξ αρχής ότι ο «σοσιαλισμός» δεν ήταν παρά ένας διαφορετικός δρόμος εξόδου από τη δεσποτεία και όχι ένα ανώτερο εξελικτικό στάδιο σε σχέση με τον «καπιταλισμό». Το αίμα που χύθηκε στους δρόμους τον 20^ο αιώνα είχε να κάνει με το εάν η ιδιοκτησία της οικονομίας θα ανήκε στο κράτος ή στον ιδιώτη. Όχι με τη συμμετοχή της κοινωνίας στο σύστημα.

kontogiorgis

Η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού φανέρωσε την καθολική ομοφωνία της Αριστεράς με τη Δεξιά: στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα, στο σκοπό της πολιτικής, στον εγκιβωτισμό της κοινωνίας στην ιδιωτεία. Έχοντας ελλιμενίσει την αντιπαράθεσή τους στη νομή της εξουσίας, απέληξαν να διαγκωνίζονται για το ποια θα υπηρετήσει πιο αποτελεσματικά το σκοπό των αγορών. Η συντηρητική μετάλλαξη της Αριστεράς την έφερε αντιμέτωπη με το αίτημα της πολιτικής χειραφέτησης της κοινωνίας των πολιτών. Με το γύρισμα του αιώνα η Αριστερά θα εξέλθει της ιστορίας.

Η Συριζαία Αριστερά, στο κλίμα αυτό, έχοντας από καιρό υψώσει τη σημαία του δόγματος «μηδέ ο Μαρξ μηδέ η ελληνική οικουμένη», θα οχυρωθεί πίσω από την αντιδραστική σημειολογία του «Διαφωτισμού», για να εκφράσει με τον πιο αυθεντικό τρόπο την πιο εκφυλισμένη εκδοχή της νεοτερικής ολιγαρχίας, την κομματοκρατία. Ομογάλακτη συνιστώσα της «Νέας Δεξιάς», ανέλαβε εξ αντικειμένου να «αποτελειώσει» τον ελληνισμό, με την «ιμιοποιήση» της ελληνικής χώρας.

contogeorgis.blogspot.gr

Από τα προλεγόμενα του νέου βιβλίου του καθηγητή Γιώργου Κοντογιώργη

Στο ανά χείρας τέταρτο βιβλίο πολιτικής παρέμβασης για την ελληνική και τη διεθνή κρίση, στην ελληνική γλώσσα, [του καθηγητή Γ. Κοντογιώργη] η Αριστερά, με προέχουσα την άρχουσα Συριζαία Αριστερά, κατέχει τη θέση του πρωταγωνιστή. Στις σελίδες που ακολουθούν εξετάζω την πορεία της εν γένει Αριστεράς από την πρόοδο στη συντήρηση, στην έξοδό της από την ίδια την ιστορία και την αποξένωσή της από την πρόοδο. Συγκλονίζει όντως η διαπίστωση ότι Δεξιά και Αριστερά αποτελούν απλώς δύο διαφορετικούς δρόμους στη διαδικασία της μετάβασης περιοχών του κόσμου της «νεοτερικότητας» από τη δεσποτεία στον ανθρωποκεντρισμό. Με άλλα λόγια, Δεξιά και Αριστερά διαγκωνίζονται για να οδηγήσουν στον ίδιο ακριβώς σταθμό. Όσο και αν δεν αρέσει στην Αριστερά, το πρόταγμά της, η ιδέα της για τον κοινωνικό άνθρωπο, εγγράφεται δίκην ετεροθαλούς αδελφού, δηλαδή ομοθετικά προς εκείνο της Δεξιάς, στην απλώς πρωτο-ανθρωποκεντρική κατηγορία.

Στο πλαίσιο αυτό, ο συγγραφέας ανιχνεύει επίσης την εκ γενετής εξόχως μακρινή σχέση της ιθαγενούς Αριστεράς με την ιδιοσυστασία και το προοδευτικό πρόσημο του ελληνισμού, και προφανώς με τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Η Αριστερά, με την εξαίρεση ελάχιστων στιγμών, διατήρησε μια εμμονική μεν προσαρτηματική δε σχέση με τη διεθνή της Αριστεράς, αποτέλεσε όμως ξένο σώμα έναντι της ελληνικής χώρας. Όπως ακριβώς και οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις.

Το μόνο που απέμεινε ως διαχρονική σταθερά στην Αριστερά είναι η διεκδίκηση της ιδιότητας του χορηγού ταυτοτήτων στην ίδια και στους άλλους. Με μετρόσημο ωστόσο τις παραμορφωτικές απεικονίσεις της στον καθρέφτη της ευρωπαϊκής ορθοταξίας. Εξού και οτιδήποτε ανέπεμπε στην προοδευτική ουσία του κοινωνικού ανθρώπου, χωρίς ωστόσο να συνέχεται ή να υιοθετείται από τον ευρωπαϊκό εξελικτικό αρχέτυπο, απερρίπτετο μετά βδελυγμίας ως προ-νεοτερικό ή απλώς ως μη συνάδον με την πρόοδο. Το ενδιαφέρον εν προκειμένω είναι ότι το περιεχόμενο του μετρόσημου αυτού, όπως και πολλών άλλων, το οικοδόμησε πρώτη η Δεξιά, για να το αναγάγει σε δόγμα της στη συνέχεια η Αριστερά.

Από τη στιγμή που η εν γένει Αριστερά δραπέτευσε από τον ιστορικό χρόνο, το μετρόσημο αυτό περιέλαβε στο περιεχόμενό του πολλά ενδιαφέροντα διακυβεύματα, όπως το περιβάλλον, την κινητικότητα της εργασίας κ.λπ. Εξέβαλε όμως από τις προτεραιότητές του την κοινωνία των πολιτών και, στο πλαίσιο αυτό, τη θεμέλια αξία της προόδου, δηλαδή την ελευθερία της κοινωνικής συλλογικότητας που συγκροτεί την προϋπόθεση της πολιτικής κοινωνίας. Η Αριστερά εξακολουθεί να πιστεύει ότι αυτή είναι η αιτία της κοινωνικής συλλογικότητας, ότι αυτή ενσαρκώνει σε πρώτο και τελευταίο βαθμό την πολιτική της ύπαρξη, ότι αποτελεί τον αυθεντικό καθοδηγητή, τον ενδείκτη της βούλησής της. Η κοινωνία των πολιτών δεν υπάρχει ως πολιτειακή κατηγορία στο μυαλό της Αριστεράς.

Έτσι, η μεν Δεξιά, παρασυρμένη από τις οβιδιακές μεταλλάξεις της οικονομίας και της επικοινωνίας, εμφανίζεται να έχει μεταβεί στο μέλλον, με όχημα εντούτοις τη ριζική ανατροπή των συσχετισμών και την πολιτική απομόνωση της κοινωνίας. Η δε Αριστερά, έντρομη ενώπιον της νέας φάσης στην οποία εισέρχεται ο κόσμος της εποχής μας, έχει επιστρέψει πλησίστια στο παρελθόν και εγκιβωτισθεί στην εποχή της εξόδου των κοινωνιών της νεοτερικότητας από τη δεσποτεία. Ερμηνεύοντας τις εξελίξεις με πρόσημο τις παραστάσεις που είχε ο κόσμος της Εσπερίας κατά την πρώτη δυναμική έξοδό του από τη φεουδαρχία, έχει εγκαταλείψει ακόμη και τον μαρξισμό του 19ου αιώνα, για να εναγκαλισθεί τις αξίες, το σύστημα και τις πολιτικές αντιλήψεις του 18ου αιώνα.

Σε κάθε περίπτωση, η Αριστερά του 21ου αιώνα διδάσκει ότι η θεραπεία των πληγών τού σήμερα θα προέλθει είτε με την ανακοπή της εξέλιξης προς το μέλλον είτε μέσα στο περιβάλλον των συσχετισμών δύναμης του «πεζοδρομίου» που υπέδειξε η παλαιά τάξη πραγμάτων. Το διακύβευμα της οικονομικο-κοινωνικής και πολιτικής ιδιοκτησίας προώρισται να ανήκει είτε στον ιδιώτη είτε στο κράτος. Η εγκατάσταση της κοινωνίας των πολιτών στο σύστημα της ιδιοκτησίας εγγράφεται στην απαγορευμένη ζώνη της σκέψης της.

Οπωσδήποτε, το μέλλον για την Αριστερά είναι στατικό, το αύριο είναι απλώς το σήμερα, με μέτρο την άνοδό της στην εξουσία, αντί για τη Δεξιά. Είναι ζήτημα νομής της πολιτικής εξουσίας, όχι επεξεργασίας ενός νέου παραδείγματος που θα της επέτρεπε να προσέλθει στο μέλλον εναγκαλιζόμενη εκ νέου την πρόοδο. Η χειραφέτηση της κοινωνίας διέρχεται όχι από την είσοδό της στην πολιτεία δίκην εντολέως αλλά από την πρόσδεσή της στο κομματικό/εξουσιαστικό άρμα της Αριστεράς. Η αντιμετώπιση της κοινωνίας υπό το πρίσμα του απόλυτου κηδεμόνα και η ομοιοτροπία της με τη Δεξιά στο ζήτημα της εναλλαγής στην άσκηση της εξουσίας αποτελούν την πεμπτουσία του αριστερού προτάγματος για τον σοσιαλισμό και τη δημοκρατία.

Η Αριστερά παθαίνει αλλεργικό σοκ μόνο με την ιδέα η κοινωνία να μεταβληθεί από υπήκοος του κράτους σε εταίρο της πολιτείας. Η συντηρητική αυτή περιχαράκωση της Αριστεράς είναι η αιτία της αποξένωσής της από την κοινωνία των πολιτών και της μεταβολής της σε ένα εξ αντικειμένου παρακολούθημα της νέας ηγεσίας του κόσμου, της διεθνούς των αγορών.

Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ήρθε να επιβεβαιώσει, πέραν πάσης αμφιβολίας, την οπισθοδρομική αποξένωση της Αριστεράς από την πρόοδο και τον εγκλεισμό της στις πιο βαθιές κατακόμβες της ολιγαρχικής κομματοκρατίας. Το πολιτικό σύστημα, οι ασκούμενες πολιτικές, η αισθητική και η σημειολογία της πολιτικής διαχείρισης, όλα όσα πρεσβεύει η Αριστερά, είναι ομοθετικά όμοια με εκείνα που διακινούν οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, από την Άκρα Δεξιά έως την Άκρα Αριστερά. Προφανώς δεν αναφέρομαι στις υπαγορεύσεις του «μνημονίου», αλλά στον πέραν αυτού τρόπον του πολιτεύεσθαι. Ώστε η βυζαντινή διάκριση μεταξύ βασιλέα και τυράννου δεν αφίσταται ουσιωδώς από τα δύο αρχετυπικά συστήματα της εποχής μας, την εκλόγιμη μοναρχία της ολιγαρχίας –πολλώ δε μάλλον την εκφυλισμένη εκδοχή της, την κομματοκρατία– και την ημαρτημένη παρέκκλισή της, το αυταρχικό καθεστώς. Η διαφορά τους έγκειται στο εάν «νόμος είναι ο τρόπος», και όχι «ο τρόπος νόμος». Η άσκηση της εξουσίας λειτουργεί εν προκειμένω ως ενοποιός συνιστώσα της όποιας διαφοροποίησης.

Η πλέον ενδιαφέρουσα ιδιότητα της Αριστεράς στη νέα εποχή στην οποία έχει εισέλθει ο κόσμος της νεοτερικότητας είναι εκείνη του ιδεολογικού προμαχώνα της νέας τάξης. Όντως, έχει αναλάβει εργολαβικά τη δημοκρατική νομιμοποίηση του παλαιού καθεστώτος: της βαθιά ολιγαρχικής πολιτείας που κυριαρχεί στον κόσμο και είναι υπόλογος της ανατροπής των συσχετισμών που οικοδομεί την ηγεμονία των αγορών. Η ιθαγενής Αριστερά έχει, στο πλαίσιο αυτό, μεταβληθεί σε σημαιοφόρο της εκφυλισμένης εκδοχής της, της ολιγαρχικής κομματοκρατίας, στην οποία χρεώνεται εξ ολοκλήρου η καταστροφή της Ελλάδας. Το γεγονός αυτό εξηγεί, τέλος, γιατί έχει επιδοθεί συστηματικά στην αποδόμηση των πολιτισμικών και αξιακών θεμελίων της κοινωνικής συλλογικότητας, προκειμένου να μη δυνηθεί η ελληνική κοινωνία να ορθώσει αντίσταση στο δυναστικό καθεστώς του πολιτικού συστήματος και του κράτους.

Υπό το πρίσμα αυτό, η συμβολή της Συριζαίας Αριστεράς στη νομιμοποίηση της λεηλασίας της χώρας πριν και μετά το 2008 δεν ισοσταθμίζεται με τη δική της συμμετοχή στην ολοκλήρωση της καταστροφής της Ελλάδας. Διότι συνέχεται με τον ιδεολογικό και πολιτισμικό ευνουχισμό του Έλληνα και, συνακόλουθα, με την εκτροπή της σκέψης του από τις πραγματικότητες που συνθέτουν τα βαθύτερα αίτια της κακοδαιμονίας του. Η ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς στην πορεία του νεοελληνικού κόσμου υπήρξε καταλυτική. Θα μπορούσε από μόνη της να αξιολογηθεί ως ικανή να την τοποθετήσει στο πιο αντιδραστικό στασίδι της Δεξιάς «Συναγωγής». Είναι αυτή που οδήγησε στην αποξένωση της ελληνικής κοινωνίας από το στέρεο προοδευτικό πρόσημο της ελληνικής οικουμένης, για να την προσκυρώσει σε βεβαιότητες που ταξινομούν ως προοδευτική τη λογική της εσπεριανής οπισθοδρόμησης.

Δείτε σε βίντεο την παρουσίαση του νέου βιβλίου του Γ. Κοντογιώργη