Στα 79 του χρόνια, ο Τζο Μπάιντεν είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία πρόεδρος στην αμερικανική ιστορία. Οι ανησυχίες για την ηλικία του έρχονται πρώτες στη λίστα με τους λόγους που οι ψηφοφόροι των Δημοκρατικών θέλουν να βρει το κόμμα μια εναλλακτική επιλογή για το 2024.
ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ πως αυτό αντανακλά τόσο μια ηλικιακή διάκριση , όσο την επίγνωση πως οι άνθρωποι λίγο πριν και μετά τα 80 αρχίζουν πια να μαραίνονται.
ΜΙΛΑΩ με κάποια γνώση του θέματος. Είμαι τώρα ένας γεμάτος ζωή 76χρονος- έτη φωτός νεότερος από τον πρόεδρό μας. Στο τέλος θεωρείται πλέον κάπως γοητευτικό να πεθάνει ένας άνθρωπος πριν από τα 85.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ όμως ο θάνατος το ανησυχητικό σε σχέση με μια δεύτερη θητεία Μπάιντεν. Είναι οι φθίνουσες ικανότητες που φέρει το γήρας.
ΟΤΑΝ βρίσκομαι με παλιούς φίλους, το πρώτο τελετουργικό μας είναι ένα ‘’ρεσιτάλ οργάνων’’ – πώς είναι η μέση σου; Η καρδιά σου; Το ισχίο σου; Η όρασή σου; Η ακοή σου; Ο προστάτης;
Η (ΧΟΝΔΡΟΕΙΔΗΣ) ΕΡΩΤΗΣΗ που κάναμε αστειευόμενοι μεταξύ μας στο πανεπιστήμιο – κάνεις καλό; - δεν αναφέρεται πλέον στο σεξ αλλά στον ύπνο. Δεν ξέρω κανέναν άνω των 75 που να κοιμάται όλη τη νύχτα.
Η ΜΝΗΜΗ ΜΟΥ όσον αφορά τα ονόματα είναι φριχτή. Κάποτε ρώτησα τον Τεντ Κένεντι πώς θυμάται ονόματα και με συμβούλευσε , αν κάποιος είναι άνω των 50, απλώς ρώτα ‘’πώς είναι η μέση σου;’’ Και θα νομίζει ότι τον ξέρεις.
ΣΥΧΝΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να θυμηθώ που έβαλα το πορτοφόλι και τα κλειδιά μου. Κάποια κύρια ονόματα έχουν εξαφανιστεί εντελώς. Ακόμα και όταν τα ανακαλύπτω ξανά, έχουν ένα διαβολικό τρόπο εξαφανίζονται ξανά.
ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΡΤΟΦΟΛΙ του Μπάιντεν μπορούν να ανησυχούν οι σωματοφύλακές του και έχει ένα οτοκιού για τα απρόβλεπτα ουσιαστικά, είμαι βέβαιος πως βιώνει κάποια ελάττωση τον τομέα μνήμη.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΡΩΤΗΣΗ που έχω παρατηρήσει αφορά το τακτ. Πρόσφατα έδειξα το μεσαίο δάκτυλο σε έναν οδηγό που με προσπέρασε απρόσεκτα. Έχω παρατηρήσει επίσης λιγότερη υπομονή- είμαι λιγότερο ανεκτικός με τις μεγάλες ουρές, τα αυτοματοποιημένα τηλεφωνικά μενού και τους Ρεπουμπλικανούς.
Ο ΣΑΝΤΑΓΙΑΝΑ έλεγε πως οι ηλικιωμένοι είναι απαισιόδοξοι για το μέλλον, γιατί δεν μπορούν να φανταστούν έναν κόσμο καλό χωρίς τους ίδιους μέσα του. Δεν συμμερίζομαι αυτή την άποψη. Αντιθέτως, νομίζω πως η γενιά μου – συμπεριλαμβανομένων του Μπιλ και της Χίλαρι Κλίντον, του Τζορτζ Μπους, του Τραμπ, του Νιου Γκίνγκριτς, του Κλάρενς Τόμας, της Νάνσι Πελόζι, του Τσακ Σάμερ, και του Μπάιντεν – τα σκάτωσε βασιλικά. Ο κόσμος μάλλον θα είναι καλύτερος χωρίς εμάς.
ΤΖΟ, σε παρακαλώ, μην είσαι υποψήφιος.
Του Ρόμπερτ Ριτς – πρώην υπουργός Εμπορίου των ΗΠΑ, είναι καθηγητής Δημόσιας Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϋ και συγγραφέας
Πηγή: ΤΑΝΕΑ
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
