Ο ψηφιακός μετασχηματισμός είναι η αρχή του τέλους των γραφειοκρατικών κοινωνιών που δομήθηκαν τα 100 τελευταία χρόνια… Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου Οι απανταχού κρατιστές δεν κρύβουν με τίποτε τον ενθουσιασμό τους. Το μόνο που δεν έχουν πει ακόμα είναι ότι ο κορωνοϊός αποτελεί… ευλογία Θεού!! Ενισχύστε το κράτος, ωρύεται η Μαριάνα Ματσουκάτο, διαπρεπής οικονομολόγος της αμερικανικής κεντροαριστεράς. Κρατικοποιείστε τις τράπεζες και τα συστήματα υγειάς, φωνάζουν συνοδοιπόροι της οικονομολόγοι,σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο. Και όλα αυτά λέγονται, γράφονται και προβάλλονται, σε μια παγκόσμια οικονομία, στην οποίαν το παραγόμενο εισόδημα σε ποσοστό 60% και πλέον παράγεται από το κράτος. Το δε παγκόσμιο κρατικό χρέος, ούτε λίγο ούτε πολύ αντιπροσωπεύει 300 τρισεκατομμύρια δολλάρια, είναι δηλαδή δύο φορές μεγαλύτερο από το παγκόσμιο εισόδημα. Αν δε στο χρέος αυτό προστεθεί και το αντίστοιχο ιδιωτικό προς κρατικές και μη τράπεζες και δημόσιες αρχές εσόδων, τότε ο παγκόσμιος πληθυσμός, για τα επόμενα 300 χρόνια είναι όμηρος των κρατών. Τι πρόβλημα έχουν, λοιπόν, οι απανταχού κρατιστές; Το κράτος καλά κρατεί και μόνο στην ψυχή μας δεν έχει ακόμα μπει. Σε όλες τις άλλες πτυχές του βίου μας είναι παρών και ενεργό κ αι βέβαια κάνει και ό,τι θέλει. Με αφορμή δε την πανδημία, το κράτος σήμερα και για αρκετό καιρό ακόμα,θα έχει την τιμητική του. Οι εγκλεισμοί, τα πρόστιμα, οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, τα εμβόλια, τα φάρμακα, τα επιδόματα και άλλα πολλά είναι θέματα αποκλειστικής αρμοδιότητας του κράτους, το οποίον είναι πλέον πανταχού παρόν και τα πάντα πληρών. Πρόκειται έτσι για τη νέα Θεότητα, η οποία δεν διατρέχει απολύτως κανέναν απολύτως κίνδυνο να χάσει ούτε ένα προνόμιο, ούτε ένα χιλιοστό εξουσίας. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Προς τι λοιπόν η πρεμούρα να ενισχυθεί ένα ήδη παντοδύναμο κράτος; Το πρόβλημα με την συντελούμενη ψηφιακή επανάσταση είναι ότι αλλάζουν στο εσωτερικό του κράτους οι φορείς και οι διαδικασίες άσκησης της εξουσίας. Με πιο απλά λόγια, αλλάζουν οι κορπορατίστικες κρατικές και κρατικοδίαιτες δομές δηλαδή οι συντεχνιακές αρθρώσεις, γεγονός με τεράστια σημασία. Ο κορπορατισμός, μήτρα του φασισμού στην Ιταλία και του εθνικοσοσιαλισμού στη Γερμανία του μεσοπολέμου στον 20ο αιώνα, είναι μια παραμόρφωση της ελεύθερης οικονομίας. Είναι επίσης και το θεμέλιο των πελατειακών σχέσεων, όπως αυτές αναπτύχθηκαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όπως έγραψε ο Τζων Ρ.Χικς, ο ανταγωνισμός σε κανέναν δεν αρέσει. «Το καλύτερο από όλα τα κέρδη του μονοπωλίου είναι η ήσυχη ζωή». Το καινούριο φοβίζει συνεπώς, και ως εκ τούτου απωθεί αυτούς που αρέσκονται στην ληθαργική κατανάλωση εξορκίζοντας την παραγωγή. Στο μέτρο λοιπόν που τον τελευταίο καιρό γίνεται ευρύτατα λόγος για 4η βιομηχανική επανάσταση, καινοτομία και νέα επιχειρηματικότητα, οι όροι αυτοί απέχουν πολύ από του να είναι προσφιλείς σε πολλούς. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου που στην εποχή μας δαιμονοποιούνται μεγάλες και πετυχημένες εταιρίες, που είναι τα πιο γνήσια προϊόντα της καινοτόμου επιχειρηματικότητας.