«Η απελπισία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά, κυρίως, η ένδεια προγραμματικού, θετικού λόγου, τον εξωθούν στο να στοχοποιεί τη χώρα μας για κάθε διεθνή κρίση, για κάθε διεθνές πρόβλημα».
Τάδε έφη ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Άκης Σκέρτσος απαντώντας στις αιτιάσεις του κ. Τσίπρα στην διακαναλική συνέντευξη (σ.σ. τι φρούτο κι αυτό!) του Προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στην οποία ευρύς χρόνος αναλώθηκε σε επιθέσεις εναντίον του κ. Μητσοτάκη, με αποκορύφωμα την ρήση περί «ορμπανοποίησης της πολιτικής ζωής αν έχει ισχυρή αυτοδυναμία η Νέα Δημοκρατία».
Επιτρέψτε μου (παρέα και ο κ. Σκέρτσος) την διαφωνία με τη λογική της δήλωσης του κυβερνητικού εκπροσώπου!
Ο κ. Σκέρτσος «σφάλλει σφάλμα μέγα και απατάται απάτην οικτροτάτην» αν πιστεύει ότι η προϊούσα μετατόπιση του μορφώματος ΣΥΡΙΖΑ σε ένα συστηματικό παρακμιακό καταγγελτικό λόγο εναντίον της χώρας με κάθε αφορμή, ακόμη και την πιο απίθανη κατασκευή, ακόμη και κόντρα σε όλο τον πλανήτη, αφορά στην έλλειψη προγραμματικού λόγου ή στην απελπισία (προφανώς από τα δημοσκοπικά ευρήματα).
Μια ανάλογη ερμηνεία της ευθέως ανθελληνικής πολιτικής του κομματικού μορφώματος της Κουμουνδούρου είναι εξαιρετικά παραπλανητική, οδηγεί σε λανθασμένες κρίσεις, υπονοεί πως αν ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ εξέλθει από την απελπισία των αριθμών ή αποκτήσει «προγραμματικό λόγο» ( πάντα στο πλαίσιο της αριστερής μυθολογίας) είναι πιθανόν να πάψει να «εκτελεί» τη χώρα σε κάθε αφορμή, ακόμη και αν χρειαστεί να την κατασκευάσει ( βλέπε μικρή Μαρία στον Έβρο) σε συνεργασία με την αλητεία των διάφορων ΜΚΟ επαγγελματιών της συμπόνοιας και συνοδοιπόρων του ανθρώπινου δράματος των παράτυπων μεταναστών.
Υποστηρίζω πως αυτό που η δήλωση του κ. Σκέρτσου υπονοεί δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί, σε αντίθετη περίπτωση θα σημαίνει πως η συγκεκριμένη εγχώρια αριστερά έχει απωλέσει την ψυχή της, έχει μεταλλαχθεί σε κάτι διαφορετικό από αυτό που γεννήθηκε.
Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι σε κάθε διεθνή κρίση, ειδικά όταν αυτή αφορά σε θέματα όπως το μεταναστευτικό, είναι υπόθεση του επίσημου αριστερού dna, είναι εγγεγραμμένη στην αριστερή ψυχοσύνθεση, προκύπτει εν τη γεννέσει σε κάθε συνεπή αριστερό ευαισθητούλη, αποτελεί ουσιαστικό μέρος της επίσημης φρασεολογίας αυτού του είδους των κομματικών μορφωμάτων και, το μέγα πολιτικό όνειδος, τροφοδοτεί την φρασεολογία χωρών και κυβερνήσεων της περιοχής που διακινούν τα ίδια ακριβώς σενάρια για την ελληνική πολιτική στον Αιγαίο και στον Έβρο.
Όσα ο κ. Τσελίκ (εκπρόσωπος τύπου του κόμματος Ερντογάν) είπε για την τακτική της Ελλάδας απέναντι στους μετανάστες στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο είναι ακριβώς όσα ο ΣΥΡΙΖΑ και κορυφαία στελέχη του διακινούν χρόνια τώρα σχετικά με την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού προβλήματος από την κυβέρνηση Μητσοτάκη (αυτή που διαδέχθηκε τους διάφορους δικαιωματιστές στυλ Μουζάλα), χωρίς σε κανένα σημείο, παρά τις ευκαιριακές προσαρμογές της «γραμμής», να αποκλίνουν από το δόγμα της «ελεύθερης και ανεμπόδιστης διακίνησης όλων των μεταναστών της γης από την Ελλάδα προς την Ευρώπη».
Αυτό το νόημα έχει στην πράξη και η άποψη «ασφαλείς και νόμιμοι διάδρομοι» στα σύνορα (χερσαία και θαλάσσια) της χώρας, που καταλήγουν στην ελεύθερη είσοδο όλων των μεταναστών στην Ελλάδα για να εξεταστούν επί τόπου ( στα σημεία εισόδου) οι αιτήσεις ασύλου (όλοι θα καταθέσουν από μια), με την Ελλάδα να χρειάζεται να τρέφει, να κοιμίζει και να εγγυάται την υγεία και την ασφάλεια τους για όσο χρόνο παραμένουν (που άραγε;) στην δική της ευθύνη και τη δημόσια διοίκηση να μην προλαβαίνει να ασχοληθεί με τίποτε άλλο πέραν της ικανοποίησης εκατομμυρίων αιτημάτων μεταναστών και προσφύγων.
Μια χώρα «ένα απέραντο γραφείο αιτήσεων ασύλου» είναι το όραμα που συνέχει την Κουμουνδούρου και την Άγκυρα, στόχος και των δύο είναι «η καταστροφή της Ελλάδας» για διαφορετικούς στην κάθε περίπτωση λόγους. Η Άγκυρα για να ικανοποιήσει τις νεοοθωμανικές ονειρώξεις της και οι Φίληδες για να ικανοποιήσουν τις παλαβομάρες της 3ης Διεθνούς και να εισάγουν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη ένα νέο «επαναστατικό υποκείμενο», που θα αριστεροποιηθεί στην πορεία από την περιθωριακή του, τη λούμπεν κατάσταση και θα μετατραπεί σε όχημα ανατροπής των καθεστώτων, ως ταξική ηγέτιδα δύναμη.
Ο προβαλλόμενος σε κάθε ευκαιρία δήθεν αριστερός ανθρωπισμός είναι μια συγκλονιστική απάτη, μια φαντασιακή επίκληση ιδιοτήτων που ποτέ η επίσημη αριστερά δεν είχε ούτε πρόκειται να αποκτήσει, στην ουσία ψάχνει τρόπο και χώρο να εκμεταλλευτεί πολιτικά ανάλογα «υποκείμενα», να τα καταστήσει «πλαστουργούς της νιάς ζωής» επειδή οι παλιές παραδοχές για την καπιταλιστική κοινωνία και τις αντιθέσεις της «απόθαναν» στην εξέλιξη της ιστορίας.
Οι μετανάστες (όλοι ανεξαιρέτως οι μετανάστες) είναι σήμερα για τον ΣΥΡΙΖΑ ο ένας πόλος της βασικής κοινωνικής αντίθεσης στην οποία προσβλέπει για να αποκτήσει νόημα ο πολιτικός λόγος του, καθώς στην αυθεντικά αστική κοινωνία όλες οι πολιτικές αναφορές και διεκδικήσεις του έχουν καταστεί γραφικές, όντας εντελώς ανιστόρητες.
Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η επίσημη αριστερά στην χώρα, δεν υπάρχει άλλος, δήθεν «κανονικός» και δήθεν προσαρμόσιμος σε κάποιες άλλες, περισσότερο «λογικές» ή «εθνικές» συνθήκες.
Το μέλλον αυτής της χώρας περνάει μέσα από την πολιτική καταστροφή αυτού του μορφώματος, τελεία, παράγραφος!