Ο κρατικοπατερναλιστικός λαϊκισμός και ο συναφής με αυτόν περονισμός, δεν άφησαν τίποτε όρθιο στην Αργεντινή. Μεταπολεμικά έτσι η χώρα γνώρισε διάφορες πολιτικές περιπέτειες και κυρίως υπέστη τις συνέπειες που δημιουργεί η συντεχνιακή διαφθορά και οι ρίζες της. Όπως όμως θα έλεγε και ο δικός μας Αριστοτέλης, όλα έχουν μια αρχή, η οποία βέβαια προϋποθέτει και ένα τέλος.
Και αυτό είναι το ερώτημα που σήμερα καλείται να θέσει και να απαντήσει η Αργεντινή. Η όντως σεισμική εκλογή του αναρχοφιλελεύθερου προέδρου Χαβιέρ Μιλέϊ μπορεί να προκαλέσει τη «ριζική αλλαγή» που απαιτεί πλέον η λαϊκή πλειοψηφία;
Ο αντίπαλος του Χ. Μιλέϊ στην προεδρική εκλογή, ο περονιστής υπουργός Οικονομικών της χώρας Σέρτζιο Μάσα, στα μάτια των Αργεντινών, ταυτιζόταν με την καταστροφική οικονομική κατάσταση της χώρας:
• Το ΑΕΠ έμεινε στάσιμο τους τελευταίους 6 μήνες. Ο ετήσιος πληθωρισμός υπερβαίνει το 142%. Ένας στους 4 Αργεντινούς ζει στη φτώχεια.
• Δύο βασικοί μισθοί δεν φτάνουν να καλύψουν το βασικό καλάθι μιας τετραμελούς οικογένειας
• Στην αγορά συναλλάγματος συνυπάρχουν δέκα διαφορετικές τιμές του δολαρίου έναντι του πέσο. Επιπλέον το κράτος χρωστά 44 δισ. δολάρια στο Δ.Ν.Τ.
Ο Μιλέι προτείνει σαν λύση στο οικονομικό πρόβλημα βαθιές περικοπές στις κρατικές δαπάνες και καταπολέμηση του πληθωρισμού. Στα μέτρα που προτίθεται να λάβει περιλαμβάνονται η μείωση των Υπουργείων από 16 σε 8 (με κατάργηση των υπουργείων Υγείας, Παιδείας και Κοινωνικής Ανάπτυξης) και εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις.Παράλληλα όμως στα μέτρα προβλέπεται και η δολλαριοποίηση της οικονομίας.
Αυτή η τελευταία στην πράξη αποτελεί καθημερινή πραγματικότητα στη χώρα, την οποίαν όμως ο περονισμός αρνείται να αναγνωρίσει για δήθεν «εθνικούς λόγους». Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε δηλαδή.
Από την άλλη πλευρά, στις προθέσεις του νέου προέδρου, το μέτρο που συγκεντρώνει μεγάλο ενδιαφέρον, είναι η μάχη για την καταπολέμηση της εγκληματικότητας. Και από την άποψη αυτή, πρέπει να τονιστεί ότι ο νέος πρόεδρος, στην προεκλογική του καμπάνια, δεν δόμηση τόσο το αφήγημα του σε ένα άξονα «δεξιά εναντίον αριστεράς» όσο στον άξονα «λαός εναντίον κάστας των πολιτικών».
Οι επιθέσεις του εναντίον της «παρασιτικής κάστας των πολιτικών» άγγιξε την καρδιά πολλών ανθρώπων κουρασμένων από την διαφθορά, τον νεποτισμό και την πελατοκρατεία που χαρακτηρίζει το παραδοσιακό πολιτικό κατεστημένο. Αν και άμβλυνε τις επιθέσεις του εναντίον της «κάστας» στον δεύτερο γύρο των προεδρικών προκειμένου να εξασφαλίσει την υποστήριξη των παραδοσιακών κομμάτων της Δεξιάς.
Πάντως προβλέπεται ότι ο Μιλεί θα αντιμετωπίσει σημαντικά προβλήματα να εφαρμόσει το πρόγραμμα του.
1. Πρώτον διότι το κόμμα του είναι μία μικρή μειονότητα στο Κογκρέσο.
2. Δεύτερο λόγω της πολιτικής δομής της χώρας. Η Αργεντινή είναι μία χώρα βαθειά φεντεραλιστική όπου οι τοπικοί κυβερνήτες έχουν μεγάλη δύναμη. Όμως το κόμμα του Μιλέι δεν περιλαμβάνει ούτε έναν τοπικό κυβερνήτη.
Τα προβλήματα αυτά όμως, μπορούν πιθανότατα να ξεπεραστούν με τη θέληση των Αργεντινών. Αυτό που συστηματικά δεν λέγεται στην Ελλάδα, είναι ότι τον Χ. Μιλέϊ τον υπερψήφισε το πιο ρηξικέλευθο τμήμα της κοινωνίας: οι νέοι. Ένα είδος που βαίνει προς εξαφάνιση τόσο στην Ελλάδα, όσο και την Ευρώπη. Ένα εκπληκτικό ποσοστό 70% των κάτω των 25 ετών ψήφισε τον Χαβιέρ Μιλέι αψηφώντας το άγνωστο και τους δράκους.
Όχι γιατί κατ' ανάγκη συμμερίζονται όλες τις απόψεις του Χαβιέρ Μιλέι. Αλλά συμμερίζονται απόλυτα το κεντρικό σύνθημα της προεκλογικής του εκστρατείας: Την επίθεση ενάντια στην «casta» ένας όρος που δεν περιλαμβάνει μόνο τους πολιτικούς, αλλά και τα κατεστημένα που υπάρχουν στον χώρο των επιχειρηματιών, στα media, στα συνδικάτα - μία «κάστα» αυτοαναπαραγόμενη, οικογενειοκρατική και διεφθαρμένη (στη γειτονική Βραζιλία η κάστα ονομάζεται «el mecanismo»).
Οι νέοι στην Αργεντινή έχουν βαρεθεί να παλεύουν σε κάθε τους βήμα με την «κάστα» ή να την εκλιπαρούν προκειμένου να βρουν μια θέση στον ήλιο.
Έχουν βαρεθεί επίσης να ακούνε τις διάφορες βαρύγδουπες μπαρούφες για μετασχηματισμούς και άλλα παρόμοια, που συνήθως απευθύνονται σε αφελείς που αγνοούν τα πάντα. Νομίζουν όμως ότι τα ξέρουν όλα.
Υπό παρόμοιες συνθήκες, όπου πρόοδος θεωρείται η μόνιμη καταβολή επιδομάτων, αντί για προσωπική δημιουργία, στη χώρα μας, οι πολιτικές συγκρούσεις εξακολουθούν να παραπέμπουν στην παλαιολιθική διαφορά «αριστερά εναντίον δεξιάς», ενώ η «κάστα» παραμένει στο απυρόβλητο.
«....Πάντως φαινόμενα όπως τις εκλογές της Αργεντινής δύσκολα θα βιώσουμε εδώ. Διότι στην Ελλάδα ο μέσος όρος ηλικίας είναι 46 έτη, ενώ στην Αργεντινή 31 έτη. Και όπως είναι γνωστόν, οι γέροι ούτε ρισκάρουν ταξίδια σε ανεξερεύνητες περιοχές, ούτε παλεύουν με τους δράκους.
Απλά παίζουν τάβλι...», έγραψε ο φίλος Τάκης Μίχας που έχει ζήσει και γνωρίζει τη Λατινική Αμερική.
Η Ερυθρά Θάλασσα απειλεί να «πνίξει» το εμπόριο και την παγκόσμια οικονομία
Πλυντήριο για τον Ερντογάν
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
