Ως «ιστορικό αναθεωρητή» καταγγέλλει τον Κυριάκο Μητσοτάκη η Ρένα Δούρου με αφορμή όσα ο πρωθυπουργός είπε στην επίσκεψη του στον Άη Στράτη, με τα οποία επιχείρησε να αναδείξει το νησί ως «τοπόσημο διχασμού» σε μια πολύ σκληρή περίοδο για την ελληνική πολιτική πραγματικότητα.
Σύμφωνα με την κυρία Δούρου (και τους συν αυτή) «ο Άη Στράτης είναι τόπος βασανισμών και εξορίας αριστερών και δημοκρατικών πολιτών από το μετεμφυλιακό κράτος της δεξιάς».
Η άποψη της κυρίας Δούρου είναι κυρίαρχη στην εσωτερική πολιτική μυθολογία, στηρίζει το βασικό αφήγημα για την μετά τη λήξη του εμφυλίου διαμορφωμένη πραγματικότητα, μια «κακιά δεξιά» είναι εξαιρετικά βολική «δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν», τώρα που την έχουμε ας την χρησιμοποιήσουμε όπως ξέρουμε καλύτερα από κάθε άλλο να κάνουμε.
Η βασική διαφορά μεταξύ της εκτίμησης του κ. Μητσοτάκη και της απάντησης της κυρίας Δούρου είναι ο χρόνος. Για τον πρωθυπουργό ο χρόνος έχει σημασία μόνο αν είναι ενεστώς και μέλλων, ο παρελθόν χρόνος υπάρχει μόνο για να μας διδάσκει αφού αποκαθαρθεί από όλες τις ιδεοληψίες, άλλωστε το δόγμα «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω» ισχύει και στην πολιτική, πόσο μάλλον σε μια εμφύλια σύγκρουση και στις εξ αυτής εφαρμοσμένες πολιτικές.
Για την κυρία Δούρου και τις ηγεσίες των διάφορων εκφάνσεων της εγχώριας αριστεράς (κομμουνιστικές και συνοδοιπορούσες) ο πολιτικός χρόνος έχει σταματήσει στη λήξη του εμφυλίου, η ήττα δεν έγινε ποτέ αποδεκτή, άλλωστε «οι καλοί» δεν γίνεται να χάνουν, η δικαίωση των επιλογών της τότε ηγεσίας αποτελεί ακόμη στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί, αυτό θα συμβεί μόνο αν ένας δεύτερος εμφύλιος εξελιχθεί με άλλη κατάληξη, η νίκη των αριστερών ιδεών είναι ιστορική αναγκαιότητα, τα σημεία – σύμβολα αυτής της πολιτικής δεν μπορεί να τα μαγαρίζει με καινές δοξασίες ο ταξικός εχθρός.
Οι λογικές αυτές είναι παράλληλες, δεν τέμνονται πουθενά, η μια υπονομεύει την άλλη, το πρόβλημα πλέον το έχει η λογική της κυρίας Δούρου που κυριάρχησε ιδεολογικά στην ελληνική κοινωνία, ειδικά μετά τη μεταπολίτευση.
Αυτή η ερμηνεία των πραγμάτων αγιοποίησε τη μια πλευρά του εμφυλίου, δαιμονοποίησε την άλλη (αυτή που νίκησε), οι «καλοί» απέκτησαν μια κληρονομική ηγεμονία και μια ευρεία λαϊκή αποδοχή, οι «κακοί» επιτέλους ονοματίστηκαν χωρίς τον φόβο του χωροφύλακα και «μπήκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας», η ήττα έγινε μεγάλη προσπάθεια (και εν πολλοίς πετυχημένη) να εισπραχθεί ως νίκη, μια ισχυρότατη ιδεολογική επένδυση απέναντι στην πολιτική επικυριαρχία του δεξιού συντηρητισμού.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αν απειλεί κάτι με την πολιτική των αναμετρήσεων με τις ανάγκες του μέλλοντος, αυτό είναι η ιστορική παράδοση της προσκολλημένης στις ιδεοληψίες αριστεράς, που βολεύεται με τις γενικεύσεις και τις ομαδοποιήσεις, που εξακολουθεί να ομνύει στον πολιτικό μανιχαϊσμό, που υπερασπίζεται την αριστερή κληρονομικότητα και το εξ αυτής περιβόητο ηθικό πλεονέκτημα, που επενδύει, για να επιβιώνει, στην ενοχική στάση του συντηρητικού χώρου, που ακόμη και σήμερα διαθέτει ιδεολογικά και ιστορικά άβατα στα οποίας μόνο αυτή μπορεί να εισέρχεται και να αναπέμπει ύμνους στον γνήσιο αριστερό θεό.
Ο μεγάλος καημός της κυρίας Δούρου είναι να μην απωλέσει ο χώρος της την αποκλειστική αντιπροσωπεία του πατριωτισμού, την αυθεντική υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, την δήθεν επιστημονικότητα των αριστερών ερμηνειών του κόσμου, τους αγίους και τις οσίες της αριστερής ορθοδοξίας, τα μαρτυρικά τοπόσημα κι εκείνη την εξαιρετικά παραγωγική καταβύθιση στην κυρίαρχη μυθολογία του «καλού εκ γεννετής αριστερού» που πάντα θα μάχεται απέναντι στον «κακό εκ γεννετής δεξιό».
Το γεγονός πως ο Μητσοτάκης έχει καταλάβει τον μεσαίο χώρο εντείνει ακόμη περισσότερο την ανάγκη της κάθε κυρίας Δούρου να προσκολληθεί στις πάγιες δοξασίες της αριστερής μυθολογίας, να εγείρει απαιτήσεις πολιτικής ιδιοκτησίας και να αντιμετωπίζει κάθε καινή, σύγχρονη ερμηνεία των γεγονότων και των αιτίων που τα παρήγαγαν ως αναθεωρητισμό, ως κάτι βδελυρό και καταδικαστέο. Είναι ανθρώπινη η στάση της, πολιτική δεν είναι.
Η κυρία Δούρου δεν αντέχει το μέλλον, είναι σύνθετο και τη φοβίζει, απέχει πάρα πολύ από τις αποδεκτές αναγνώσεις που η ίδια κατανοεί, υπερβαίνει τις παραδοσιακές ταξικές αναλύσεις, δεν οδηγεί ιστορικά στον κομμουνισμό, μάλλον επιβεβαιώνει την ιστορική ισχύ του καπιταλισμού, ως εκ τούτου είναι δυσνόητο, άρα αποτρεπτέο για κάθε συνεπή επαναστάτη.
Ο Άη Στράτης δεν είναι πρόβλημα, όσα σηματοδοτεί σήμερα και όσα μπορεί να εμπνεύσει για αύριο σε μια κοινωνία που θα έχει αφήσει πίσω ένα τραυματικό παρελθόν συνιστούν «πρόβλημα» για την αριστερή ορθοδοξία και φοβίζουν την κάθε κυρία Δούρου.
Αυτός ο φόβος δεν έχει γιατρειά.
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
