Ποιος να του το έλεγε του Κυριάκου Πιερρακάκη ότι θα έβρισκε απέναντι του, στο δρόμο για την θεσμοθέτηση των μη κρατικών-μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων, ως άγρυπνο φρουρό της ιστορικής παράδοσης και της παγκόσμιας αποκλειστικότητας του άρθρου 16 του Συντάγματος, τον Σύλλογο Ιδιοκτητών Ταξί Ηρακλείου!
Κι είχε καταβάλει ο καημένος ο υπουργός τόσες προσπάθειες να μην προκαλέσει την συμπαθή τάξη των ιδιωτών αυτοκινητιστών δημόσιας χρήσης με τον μεταρρυθμιστικό του οίστρο, αλλά δεν τα κατάφερε, όπως φαίνεται!
Είναι αλήθεια πως η σφοδρότητα της ανακοίνωσης του Συλλόγου κατά των μη κρατικών-μη κερδοσκοπικών ΑΕΙ δημιούργησε αρχικά σημαντικά ερωτήματα στο υπουργείο Παιδείας και ανησύχησε τον υπουργό, καθώς δεν είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο να αντιμετωπίσεις επικοινωνιακά κοτζάμ Σύλλογο Ιδιοκτητών Ταξί και μάλιστα Ηρακλείου, αλλά η θερμή συμπαράσταση στο μεταρρυθμιστικό έργο του υπουργείου από τον Σύλλογο Εκδοροσφαγέων Καρδίτσας και τον Σύλλογο Πρωινής Τσιπροκατάνυξης Σοφάδων αποκατέστησε τις διαταραγμένες ισορροπίες και πλέον το ματς έχει πάει στο 2-1 «με ανατροπή»!
Όποιος πιστεύει πως όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να συμβούν στην κανονική ζωή και σε μια κανονική χώρα, προφανώς δεν διάβασε τις πολιτικές, συνταγματικές και εκπαιδευτικές ανησυχίες των ταξιτζήδων του Ηρακλείου απέναντι στην «κυβερνητική μανία» των μεταρρυθμίσεων και μάλιστα χωρίς να πάρει τη γνώμη τους, είναι πασίγνωστο άλλωστε πως το σύνολο των Ελλήνων αυτοκινητιστών διαθέτει από μεταπτυχιακό και πάνω σε όλη την γκάμα των πανεπιστημιακών αντικειμένων, ου μην και ντοκτορά οι πιο προχώ από αυτούς.
Η ιστορία με αυτή την κωμική δημόσια παρέμβαση μερικών ανησυχούντων ,«που βαδίζωμεν κύριοι;», χαβαλέδων που λιάζονται στις πλατείες του Ηρακλείου και την ώρα που τα ξύνουν «διοικούν» και την Ελλάδα είναι πολύ σοβαρή στην δεύτερη ανάγνωση της.
Στην ουσία, πρόκειται για μια εμπεδωμένη, από την μεταπολιτευτική ιδεολογική ηγεμονία της εγχώριας αριστερίλας, συμπεριφορά ομάδων και «συλλογικοτήτων» ( sic!) της ελληνικής κοινωνίας που «ανδρώθηκαν» με την στέρεη πεποίθηση πως « δίκιο είναι, το δίκιο του εργάτη», άρα και του ταξιτζή, οπότε η διατύπωση δημόσιας γνώμης είναι περίπου υποχρέωση, ειδικά όταν τον «Σύλλογο» τον διαχειρίζεται πολιτικά μια από τις δεκάδες εκδοχές της αριστεράς, ίσως η κομμουνιστική ορθοδοξία, για την οποία η πολιτική των παρεμβάσεων, δια των ανακοινώσεων, είναι ψωμοτύρι.
Κι επειδή οι ταξιτζήδες του Ηρακλείου διατύπωσαν στα σοβαρά την άποψη τους για τα μη κρατικά-μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια, συνεπώς και για την νεότερη ερμηνεία του Συντάγματος ( τι να μας πουν τώρα οι Βενιζέλοι κι οι Μανιτάκηδες) με την οποία η ίδρυση τους αντιστοιχίζεται, είναι μια χρυσή ευκαιρία για την κυβέρνηση (κυρίως για τον κ. Πιερρακάκη, ως καθ΄ ύλην αρμόδιο υπουργό) να «απαντήσει» στις αγωνίες των συμπαθών αυτοκινητιστών με στόχο να διασκεδάσει τις ιδεολογικές αγωνίες τους «για το ξεπούλημα της δημόσιας εκπαίδευσης και την υποβάθμιση του υποχρηματοδοτημένου δημόσιου πανεπιστημίου».
Η ανακοίνωση των ταξιτζήδων της πλατείας με τα Λιοντάρια μπορεί να είναι «για τα λιοντάρια», πλην όμως αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της ακραίας κρατικίστικης νοοτροπίας με την οποία γαλουχήθηκαν οι ελληναράδες στην μεταπολίτευση και συνιστά τον βασικό αντίπαλο κάθε κυβερνητικής απόπειρας να μετασχηματιστεί σε κανονικό (όσο γίνεται) κράτος ένα βαλκανικό καφενείο, που λειτούργησε ως πηγή διαχρονικού πλουτισμού (όχι μόνο ιδεολογικού και πολιτικού) των άεργων επαγγελματιών της αριστερής ιντελιγκένσιας και ως εργαλείο αναπαραγωγής μιας αναμφισβήτητης και εν πολλοίς αγιοποιημένης κυριαρχίας «στους αρμούς της εξουσίας» (για να θυμηθούμε και μερικές γραφικές του πρόσφατου παρελθόντος).
Αυτή η γενικευμένη αίσθηση «συν-διαχείρισης και συν-διοίκησης» του κράτους και συν-διαμόρφωσης των κυβερνητικών επιλογών με βάση ένα ηθικό πλεονέκτημα που προκύπτει αυτούσιο από την λαϊκή βούληση, την οποία, βεβαίως-βεβαίως, διαμεσολαβεί το κόμμα και η εκ Θεού αριστερά, είναι η βαθιά και χαίουσα πληγή στο σώμα της χώρας, η διατήρηση της οποίας είναι υπόθεση ζωής και θανάτου για την νεοκομμουνιστική παπαρολογία σε όλες τις εκδοχές της.
Είναι λάθος να αντιμετωπίζεται ως μια ακόμη γραφικότητα μερικών χαβαλέδων, που θα προκαλέσει γέλιο και θα ξεχαστεί.
Αυτή την Ελλάδα έχει αντίπαλο η κυβέρνηση και με αυτή την νοοτροπία χρειάζεται να συγκρουστεί, να την καταστρέψει και να μετεξελίξει ένα καφενείο σε κανονική χώρα.
Οι ταξιτζήδες του Ηρακλείου είναι το «αγνό και ανόθευτο» προϊόν της αριστερής παραμυθίας, η συστηματική ακύρωση τους είναι ζήτημα επιβίωσης για την Ελλάδα στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης και της παγκοσμιοποίησης. Η πανεπιστημιακή μεταφορά τους είναι οι κουκουλοφόροι των γενικών συνελεύσεων στα ιδρύματα και η κολλημένη στο πρυτανείο, όπου σιτίζεται, καθηγητική νομενκλατούρα της μεταπολίτευσης.
Ότι όλα αυτά συμβαίνουν με τον Πιερρακάκη απέναντι και την πλειονότητα της κοινωνίας σύμμαχό του, δεν είναι καλός οιωνός για την αριστερή decadence και τους εκπροσώπους της, πολιτικούς και πανεπιστημιακούς.
Εθνική Προτεραιότης
Τα νέα προβλήματα του αγροδιατροφικού τομέα
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
