« Κότες τρίλειρες και μακροπουπουλάτες» ενώπιον του «συντρόφου» Βλαδίμηρου Πούτιν ο Αλέξης Τσίπρας με τον ΣΥΡΙΖΑ και η υπόλοιπη εγχώρια αριστερά, κομμουνιστική και μη, αγωνίζονται τον αγώνα τον σταλινικό για να ανακαλύψουν τις πλέον αποδοτικές δικαιολογίες για να αποφύγουν να καταδικάσουν ευθέως τη ναζιστικής έμπνευσης ρωσική επίθεση στην Ουκρανία.
Υπό τον φόβο της πλήρους απομόνωσης της από την κοινωνία των πολιτών και από το πολιτικό δημοκρατικό τόξο, η ελληνική αριστεροσύνη επιλέγει να παραμένει, με νύχια και με δόντια, σε καθεστώς «ενεργητικής ουδετερότητας» μεταξύ «δύο ιμπεριαλισμών» ( αναζητείται ο δεύτερος και προφανώς δεν προέρχεται από την Ουκρανία), από τη διαμάχη των οποίων, δήθεν, προέκυψε η επίθεση των Ρώσων ναζιστών στο καθεστώς της Ουκρανίας.
Στη λογική αυτή δικαιολογείται πλήρως η επίθεση των νεοναζιστών του Πούτιν από «την πολιτική του ΝΑΤΟ», το οποίο εγκαλείται επειδή «θέλει να εγκατασταθεί στην Ουκρανία», ως εάν η δυτική συμμαχία να έχει αναγκάσει την ουκρανική κυβέρνηση στην επιλογή της αυτή, ως εάν η απόφαση των Ουκρανών να μην είναι προϊόν μιας δημοκρατικά συγκροτημένης κοινωνίας που αποφασίζει κυρίαρχα για το παρόν και το μέλλον της.
Αυτές «οι λεπτομέρειες» που χαρακτηρίζουν μια δημοκρατική χώρα, ακριβώς επειδή αφορούν στη δημοκρατική λειτουργία της ουκρανικής πολιτικής σκηνής, παραλείπονται επίτηδες από τις «μεγαλοφυείς» αναλύσεις των Συριζαίων και των άλλων αριστερών μορφωμάτων, με αποτέλεσμα να οδηγούνται οι αντιδράσεις τους, είτε σε μια πολιτική παγωμάρα με μερικά αναμασήματα δήθεν καταδίκης «ναι μεν, αλλά», είτε στην παγκοσμίως πρωτοπόρα στάση « συγκέντρωση στη ρωσική πρεσβεία και πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία με συνθήματα «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» και σημαίες κόκκινες να ανεμίζουν».
Ακόμη και μετά τη δολοφονία από τα ρωσικά στρατεύματα δέκα Ελλήνων της Ουκρανίας καταδίκη της ρωσικής επίθεσης δεν υπήρξε ούτε από τον ευαίσθητο Αλέξη, ούτε από τον άχρωμο Κουτσούμπα. Κάτι «χριστιανικές» προσεγγίσεις παρατηρήθηκαν και το πράγμα έμεινε εκεί, ακριβώς για να μην στεναχωρηθεί ο Βλαδίμηρος.
Η ελληνική αριστερά, κομμουνιστική και μη, βιώνει στην Ουκρανία το πολιτικό της Βατερλώ, το τέλος όλων των μυθευμάτων με τα οποία γεννήθηκε και εξελίχθηκε, τον θάνατο όλων των ψευδαισθήσεων με τις οποίες πορεύτηκε και μεγαλούργησε στα χρόνια της ιδεολογικής της κυριαρχίας.
Τα βιώνει, ταυτόχρονα με το τέλος των δήθεν εμπνευσμένων αναλύσεων της για τη φύση της ρωσικής ηγεσίας και τον προσανατολισμό των πολιτικών της επιλογών, με την εξαέρωση όλων των συμπαθητικών προσεγγίσεων «στο ξανθό γένος», στην υποστήριξη του οποίου προσέβλεπαν το 2015 για να δανειοδοτηθούν και να τυπώσουν δραχμές.
Το «ξανθό γένος» αποδείχθηκε ένας άξιος διάδοχος του ευρωπαϊκού φασισμού, οι ενέργειες του, τόσο στο εσωτερικό απέναντι σε «αντιπολιτευόμενους αντιφρονούντες» όσο και στο εξωτερικό, απέναντι σε χώρες που συνορεύουν με το μαλακό υπογάστριο «της ρωσικής αρκούδας» δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτε τις πολιτικές του Χίτλερ στην προ του 2ου παγκοσμίου πολέμου περίοδο στη Γερμανία και στη διάρκεια του.
Η εισβολή στην Ουκρανία, ο ισχυρός και αυξανόμενος αναθεωρητισμός στις διεθνείς σχέσεις, η πολιτική του προληπτικού πολέμου και η απόφαση να «καταργηθεί» μια χώρα (η Ουκρανία) στο βωμό των συμφερόντων της Ρωσίας, όπως το καθεστώς Πούτιν τα αντιλαμβάνεται και τα προωθεί, έφεραν στο φως συγκλονιστικές πλευρές της φύσης του ρωσικού καθεστώτος και ανέδειξαν τις τεράστιες ομοιότητες του με τους πολιτικούς προγόνους του, την κομμουνιστική σταλινοκρατία.
Η αδυναμία των εγχώριων αριστερών κάθε φυράματος να αρθρώσουν μια ουσιαστική πρόταση καταδίκης της ρωσικής εισβολής, ακόμη και πάνω από πτώματα (δέκα μέχρι σήμερα) Ελλήνων της Ουκρανίας, είναι ενδεικτική της ιδεολογικής και πολιτικής τους στράτευσης σε μια παραλλαγή της τριτοδιεθνιστικής λογικής «για τη μεγάλη μητέρα του υπαρκτού σοσιαλισμού», στην υπεράσπιση της οποίας (ακόμη και με τον Πούτιν επικεφαλής) υποχρεωτικά συγκλίνουν όλες οι εθνικές αριστερές δυνάμεις ανεξαρτήτως των εσωτερικών διαφορών τους.
Η επίσημη ελληνική αριστερά παραμένει εγκλωβισμένη στα σταλινικά μυθεύματα της μεταπολεμικής Ευρώπης, ο Πούτιν έχει αντικαταστήσει στο συλλογικό της υποσυνείδητο τον «πατερούλη», οι υποκλίσεις στην ρωσική αυθεντία δεν έλειψαν ποτέ από το αριστερό παραμύθι, η κυριαρχία στην ελληνική κοινή γνώμη της φιλορωσικής στάσης είναι το προϊόν των αριστερών ιδεοληψιών..
Είναι απολύτως λογικό αυτή η τεράστια διάψευση των μύθων της αριστερής «διανόησης» (αλήθεια που εγκαταβιούν σήμερα όλοι οι αριστερίζοντες καλλιτέχνες του κώλου και γιατί έπαθαν αφωνία;) να οδηγήσει σε μια παρανοϊκή πολιτικά επιλογή «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ», αρκεί να μην ακυρωθούν στην πράξη οι βασικές επιλογές της προηγούμενης ζωής τους. Η τύφλωση τους για όσα πραγματικά συμβαίνουν στην Ουκρανία είναι ιστορικής σημασίας.
Αυτή η αδυναμία τους να αποφασίσουν να απεγκλωβιστούν από τις μυθοπλασίες περασμένων χρόνων είναι που οδηγεί τους επίσημους αριστερούς της χώρας να οργανώνουν συγκέντρωση στη ρωσική πρεσβεία και πορεία στην αμερικάνικη ή να καταγγέλλουν «δύο ιμπεριαλισμούς» στη λογική του μικρότερου κακού.
Είναι περισσότερο από προφανές πως για την εγχώρια επίσημη αριστερά, την κομματικά περιχαρακωμένη, τίθενται, πλέον, τεράστια ζητήματα σχετικά με την αδιατάρακτη συμμετοχή της στο πολιτικό δημοκρατικό τόξο.
Είναι στην πράξη αδύνατο να σε έλκει ο Βλαδίμηρος και ταυτόχρονα να υπερασπίζεσαι την δημοκρατική τάξη και το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών ανεξάρτητα με το ποιόν συνορεύουν και ποιου τα γεωπολιτικά συμφέροντα δήθεν απειλούν. Όποιος σε αυτή την παλαβή ισορροπία προσβλέπει είναι ξεκάθαρο πως στην ουσία υπερασπίζεται τον ξανθό δικτάτορα, τα υπόλοιπα είναι όλα αστειότητες και γελοίες δικαιολογίες.
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
