Η θέση της Ελλάδας σε μία «διεθνή κατάταξη με βάση τον δείκτη της ελευθερίας των ΜΜΕ», την οποία συνέταξε μια απιθανοαπίθανη ΜΚΟ εξ Εσπερίας, με βάση «δικές της» πληροφορίες και «δικούς της» σχεδιασμούς εκτιμήθηκε όπως της άξιζε.
Γέλασαν και τα παγκάκια στην πλατεία Κουμουνδούρου και τα τσιμέντα στις όμορες οδούς, νά 'ναι καλά οι άνθρωποι, το είχαμε ανάγκη το αγνό, το άδολο γέλιο να καθαρίσει η ψυχούλα μας από τον ηρωικό θάνατο του Μιχαήλ, αυτού του γίγαντα υπερασπιστή της πατρίδας και της ελευθερίας που δεν έκανε το χατίρι στα αριστερά κοράκια να την κοπανήσει και να φύγει, αλλά έμεινε να παλεύει μέχρι το τέλος «γνωρίζοντας πως οι Μήδοι θα περάσουν».
Λεπτομέρειες για «την κατάταξη των Εθνών» σε αυτή τη λίστα για την «ελευθερία των ΜΜΕ» καλό είναι να μην ανακυκλώνονται, μερικές είναι «ανατριχιαστικές» και μπορούν να απειλήσουν την ψυχική μας υγεία αν δεν προσεχθούν ή αν δεν αναγνωστούν με την κατάλληλη διάθεση.
Ότι τοποθετεί την Ελλάδα κάτω από τη «Βόρεια Κύπρο», την Ναμίμπια πάνω από τον Καναδά, το Τρινιτάντ πάνω από τη Γαλλία και τη Μπουργκίνα Φάσο πάνω από τις ΗΠΑ φτάνει και περισσεύει για να αξιολογήσει κανείς την σοβαρότητα της «έκθεσης», ιδίως στο πεδίο των πηγών της πληροφόρησης που έχουν όσοι την συντάσσουν και την δημοσιοποιούν χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ.
Η «έκθεση» είναι ξεκάθαρο ότι, στις αναφορές της για την Ελλάδα, απηχεί τον σκληρό πυρήνα του εγχώριου συριζαιϊσμού, εύκολα θα μπορούσε να εκπονηθεί από το Τμήμα Δικαιωμάτων της κεντρικής Επιτροπής της Κουμουνδούρου, η συμμετοχή Συριζαίων κάθε φυράματος στη σύνταξη της είναι δεδομένη και εύκολα αποδείξιμη, στην ουσία οι συντάκτες της δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να αποτυπώνουν κατά γράμμα τις αιτιάσεις όλων των ΜΜΕ επιρροής της αξιωματικής αντιπολίτευσης «για τη χουντακούλη» και όσα γράφονται και λέγονται δεξιά και αριστερά σε πλήρη και ανεμπόδιστη ελευθερία έκφρασης και γραφής.
Αν σε κάτι είναι χρήσιμο αυτό το ρυπαρογράφημα είναι στο πως αντιλαμβάνεται, απέναντι σε ανάλογου ύφους και ήθους επιθέσεις από την ακραία λαϊκίστικη αριστερά, τη θέση της στο δημοκρατικό τόξο η αστική δημοκρατία και οι υπαρκτοί πολιτικοί οργανισμοί που δήθεν την υπερασπίζονται απέναντι στους ιδεολογικούς και πολιτικούς αμφισβητίες της.
Τι είναι στην ουσία αυτή η περιβόητη «έκθεση»; Μια σαφής, καθοδηγούμενη, κεντρικά ελεγχόμενη επίθεση όλων όσων αμφισβητούν την αξία της αστικής δημοκρατίας δυτικού τύπου εναντίον του σκληρού πυρήνα των αξιών της με την επίκληση αιτίων και την αξιολόγηση ειδικών παραμέτρων όπως οι αμφισβητίες τα αντιλαμβάνονται και τα χρησιμοποιούν για να καταλήξουν σε συμπεράσματα που βολεύουν ένα συγκεκριμένο πολιτικό και ιδεολογικό αφήγημα: την ισχυρή υπονόμευση, με την επίκληση δήθεν δημοκρατικών ευαισθησιών, της Δύσης από ένα ιδεοληπτικό μείγμα ευρασιανισμού και μουσουλμανικού φονταμενταλισμού (τον οποίο προωθούν οι ίδιοι ως «επαναστατικό») με στόχο τη διάβρωση των δυτικών κοινωνιών και την υποταγή τους στον σκοταδισμό και στην αναξιοπρέπεια.
Το πλέγμα των ΜΜΕ επιρροής ΣΥΡΙΖΑ πανηγύρισε για την «έκθεση», αναπαρήγαγε όλες τις «ανατριχιαστικές λεπτομέρειες» στις οποίες βασίστηκε, αποκάλυψε όλες τις κατηγορίες αξιολόγησης, τα πρόσωπα που ευθύνονται για την αξιολόγηση των πληροφοριών και τη σύνταξη, το διαδίκτυο ήρθε να κάνει τη δουλειά του όπως αυτό ξέρει και καταλαβαίνει «εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν», το κόλπο στήθηκε έξυπνα για να εξυπηρετηθούν, εκτός των άλλων, μερικές εκκρεμότητες ενώπιον ανακριτών και εισαγγελέων που είναι σε εξέλιξη τις τελευταίες μέρες… Ήταν δυνατόν ποτέ να καθίσει με σταυρωμένα τα χέρια ο Νικολάκης όταν βλέπει εισαγγελέα να έρχεται καταπάνω του και να προτείνει «σκαμνί» για τα βοσκοτόπια;
Οι πολιτικοί σχηματισμοί που υπερασπίζονται την αστική δημοκρατία βρήκαν μία ακόμη ευκαιρία… να σιωπήσουν. Καμία αντίδραση, κανένας προβληματισμός, καμία προφανής ανησυχία, μια μακαριότητα ανεξήγητη κι ένας ωχαδερφισμός απέραντος κυριάρχησαν στις ανύπαρκτες αντιδράσεις τους, λες και τα όσα γράφτηκαν και μεταδόθηκαν αφορούσαν μόνο άλλες χώρες και άλλες κοινωνίες.
Μια απίστευτη ενοχική στάση απέναντι σε ένα ψευδεπίγραφο κατασκεύασμα, προϊόν δεκαετιών ολόκληρων αποχής από την ιδεολογική πάλη, μια στάση «ντάξει μωρέ τώρα, σιγά μην ασχοληθούμε…» που επιτρέπει στον εγχώριο συριζαιϊσμό να κάνει ανενόχλητος παιχνίδι και να εγκαθιστά στην κεντρική πολιτική σκηνή «δήθεν γεγονότα και δήθεν αποκαλύψεις» με την επίκληση των οποίων αξιώνει να ασκήσει αντιπολίτευση στη «χουντακούλη», μια αντιμετώπιση ανεξήγητη ή, τουλάχιστον, ανεπίτρεπτη για έναν πολιτικό και κοινωνικό χώρο που έχει κάθε λόγο και εκατομμύρια όπλα να απαντήσει σε αυτές τις επιθέσεις.
Πρόκειται για ιδεολογική κατάντια, αυθεντικό προϊόν της οποίας είναι μια πολιτική ανεπάρκεια κι ένας κυβερνητικός παχυδερμισμός. Είναι τραγικό, αλλά συμβαίνει!
Ο εγχώριος φιλελευθερισμός σε όλες τις εκδοχές του εξακολουθεί να μην μπορεί να συλλαβίσει την ιδεολογική αλβφαβήτα απέναντι στα αριστερά μυθεύματα και στις κατασκευασμένες αντιλήψεις, «χάνει από τα αποδυτήρια» απέναντι σε τερατουργήματα, ηττάται με κάτω τα χέρια από ένα ενοχικό σύνδρομο που κληρονομήθηκε στο πέρασμα των δεκαετιών και εξακολουθεί να κανοναρχεί τη στάση του και τη συμπεριφορά του.
Το λες και «ανόητο φιλελευθερισμό» αυτό που συμβαίνει, απορείς με το γεγονός πως εξακολουθεί να είναι τόσο ισχυρός παράγοντας στο δημόσιο βίο, αλλά συμβαίνει και είναι εξαιρετικά δύσκολη η απεξάρτηση της ελληνικής κοινωνίας από τα παράγωγα του.
Στην ουσία είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο επιβιώνουν ακόμη οι αριστερές δοξασίες, τα παλαιοκομμουνιστικά τοτέμ και οι νεοσταλινικοί πολακισμοί.
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
