Οι αποφάσεις της Κυβέρνησης για τις διαδικασίες ταφής του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου Β΄ κινήθηκαν στη σφαίρα του «τυπικώς λογικού», η υπέρβαση που πολλοί ανέμεναν δεν προέκυψε κυρίως εξαιτίας της προεκλογικής περιόδου, ο τέως βασιλιάς θα θαφτεί ως «ιδιώτης», η Eλληνική Δημοκρατία ακόμη και σήμερα, πενήντα χρόνια μετά το δημοψήφισμα που τελείωσε οριστικά την βασιλεία, είναι αιχμάλωτη των ενοχικών συνδρόμων του εμφυλίου και υποταγμένη στη μυθολογία της επίσημης αριστερής ιδεολογίας.

Είναι κωμικό, αλλά συμβαίνει μια ισχυρή από κάθε άποψη Δημοκρατία να φοβάται ακόμη τα φαντάσματα μιας εμφύλιας σύρραξης που εξελίχθηκε πριν από ογδόντα χρόνια  και να υποτάσσεται, θέλοντας και μη, στις ιδεοληψίες που βολεύουν πολιτικά το πιο καθυστερημένο κομμάτι της, αυτή τη γραφική, την πεζοδρομιακή εκδοχή της αριστεράς.

Σε κάθε άλλη σοβαρή και ουσιωδώς ισχυρή δημοκρατία ο Κωνσταντίνος θα ήταν «ένα κομμάτι της ιστορίας της» αποδεκτό από όλους, θα είχε καταλάβει τη θέση «που του άξιζε», θα είχε κριθεί οριστικά και αμετάκλητα και δεν θα προκαλούσε την παραμικρή ανησυχία, καθώς δεν θα μπορούσε να διεγείρει « τα δημοκρατικά αισθήματα» εκείνων που φαντασιώνονται μια Ελλάδα από λατινοαμερικάνικη «επαναστατική» μπανανία έως σταλινικό αντίγραφο της άλλοτε κραταιάς σοβιετίας.

Στην Ελλάδα του 2023 τον τόνο σε σχεδόν όλα τα ζητήματα ιστορικής μνήμης τον τόνο εξακολουθούν να τον δίνουν μερικοί πολιτικά άπλυτοι, εμμονικοί με την αδύνατη επανάσταση, χριστιανοταλιμπάν στην ουσία, με την αμέριστη συνδρομή διάφορων ψεκασμένων, ιδεολογικά παραλυτικών και δημοκρατικά αστοιχείωτων, οι οποίοι έχουν βρει τον μήνα που θρέφει τους έντεκα και δουλεύουν ψιλό γαζί το πόπολο, πουλώντας δήθεν σοσιαλισμό και κοινωνική ευαισθησία.

Στην Ελλάδα τη δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα είναι πολιτικά αποδεκτό ένας τυπάκος που έφτασε να παριστάνει τον πρωθυπουργό της «πρώτης φοράς αριστεράς» να κορδώνεται σαν γύφτικο σκεπάρνι στην κηδεία του Φιντέλ Κάστρο, ενός από τους χειρότερους δικτάτορες στον πλανήτη, ενός κατά συρροή δολοφόνου ενός λαού ολόκληρου, ενός πολιτικού (και κανονικού) νταβατζή μιας χώρας στο όνομα μιας δήθεν «επανάστασης» κι ενός (ανάλογου με τον δικό μας) «ηθικού πλεονεκτήματος» και δεν μπορεί μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση να υπερασπιστεί την ιστορία του τόπου ή έστω μιας από τις αναγνώσεις αυτής της ιστορίας, επειδή θα δηλώσουν πολύ χολοσκασμένες μερικές ευαίσθητες αριστερές ψυχούλες, από εκείνες που έκαιγαν με μαύρο δάκρυ για την Μαρία στον Έβρο, δηλαδή ένας Σπίρτζης, ένας Ιάσονας και μια Περιστέρα!

Η εικόνα είναι εξαιρετικά λυπηρή, αλλά αυτή έχουμε, με αυτή θα πορευτούμε, όπως έλεγε κι ένας παλιός του ποδοσφαίρου «αυτή στάνη, αυτό το τυρί βγάζει», μένει να περιμένουμε μπας και συγκινηθούν οι κανονικοί φιλελεύθεροι και αποφασίζουν να αποτινάξουν τις μυθολογίες της αριστεράς υπερασπιζόμενοι σοβαρά και οργανωμένα τον κανονικό φιλελευθερισμό, δηλαδή την ίδια την αστική δημοκρατία. Δεν το πολυβλέπω, αλλά πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι…

Με τούτα και μ΄ εκείνα ο Κωνσταντίνος θα θαφτεί ως «απλός ιδιώτης», δίπλα στο φέρετρο θα κλαίνε και θα οδύρονται η σύζυγος και τα παιδιά «ενός ιδιώτη», οι βασιλιάδες, οι πρίγκιπες και οι λοιποί κομψευόμενοι αυτής της συνομοταξίας θα έρθουν στην Αθήνα για την κηδεία «ενός «ιδιώτη» και αν κάποια φορά χρειαστούμε κάποιον εξ αυτών για την πιο απλή βοήθεια, για «μια καλή κουβέντα βρε αδερφέ» θα μας στείλουν «σε έναν ιδιώτη» να βρούμε το δίκιο μας ή να κάνουμε τη δουλειά μας.

Έτσι είναι αυτά, πληρώνονται κάποια στιγμή, κύκλος είναι η ζωή και γυρίζει, όπως έστρωσες θα κοιμηθείς κι όλα αυτά γιατί; Για να μην κακοκαρδιστεί ένας εσμός αγράμματων, εμμονικών, ιδεοληπτικών και φαντασιόπληκτων, προς τον οποίο μιας κανονική κοινωνία ποτέ δεν προσβλέπει, με την έννοια πως ποτέ δεν πρόκειται οι φαντασιώσεις αυτών απογόνων των καλύτερων στιγμών του σταλινισμού να τους επιτρέψουν να καταστούν κανονικά μέλη μιας δημοκρατίας αστικού τύπου, γεννιούνται και πεθαίνουν με το όραμα να την καταστρέψουν.

Στενά εκλογικά είναι πιθανό η Κυβέρνηση να προσδοκά σε οφέλη από τη στάση τη απέναντι στον νεκρό τέως βασιλιά, ίσως και να τα πετύχει, σε κάθε περίπτωση κατάφερε να κλείσει ένα θέμα που πήγαινε να ανοίξει με τους ιδεολογικούς κατσαπλιάδες να περιμένουν με το όπλο παραπόδα «ένα λάθος» για να ξεσαλώσουν.

Ουσιωδώς πολιτικά έχασε, επειδή επιβεβαίωσε την προφανή αδυναμία της να διαχειριστεί την ιστορική συγκυρία και να αποδείξει πως είναι τόσο ισχυρή και αγκυρωμένη στην κοινή συνείδηση, ώστε να μπορεί να «τιμάει» έναν νεκρό «αντίπαλο» με τις τιμές που του πρέπουν, όπως το έκανε (και σωστά) με τον «καπετάν Γιώτη» (κατά κόσμο Χαρίλαο Φλωράκη), με τον Μάρκο Βαφειάδη και με όλους εκείνους της παλιάς ιστορικής αντιπαράθεσης που έφερε την Ελλάδα ένα βήμα από τον γνήσιο σταλινισμό, αλλά «ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι».

Υ.Γ. Να το κοιτάξει λίγο ο κ. Βενιζέλος! Να σε αποθεώνει για την νομική (δηλαδή την πολιτική σου) άποψη ο κ. Τσίπρας είναι μια παθογένεια που χρειάζεται …εξετάσεις σε διαγνωστικό κέντρο, ποτέ δεν ξέρεις από τι μπορεί να προσβληθείς…