Σε παράφραση του διάσημου παραμυθιού «Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων», («Alice in wonderland») που θεωρείται σαν ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας παιδικής και φανταστικής λογοτεχνίας του Βρετανού συγγραφέα και μαθηματικού Charles Lutwidge Dodgson, περισσότερο γνωστού με το ψευδώνυμο Λιούις Κάρολ, που κυκλοφόρησε σε πρώτη έκδοση το 1865.
Γράφει ο Λάμπρος Ροϊλός
Αναλυτές έγραψαν γι’ αυτό: «Η φανταστική εξιστόρηση του Κάρολ λειτουργεί, εν μέρει, με στόχο την κριτική της Βικτωριανής κοινωνίας, σε μια καρναβαλική αντανάκλαση της, με τις άκαμπτες κοινωνικές συμβατικότητες της, των Αγγλοσαξονικών νοοτροπιών, όπου ο φόβος είναι συχνά η κινητήρια δύναμη για τις αποφάσεις πολλών συμμετεχόντων. Προσλαμβάνοντας έτσι στον μύθο και ένα πολιτικό χαρακτήρα. Στην πλοκή αναδεικνύεται ότι η σωστή λογική/κρίση της Αλίκης και η αίσθηση της δικαιοσύνης που έχει, είναι απαραίτητα για την επιτυχία της».
Μάλιστα υποστηρίζεται ότι μέρος του κειμένου μπορεί να εκτιμηθεί και κατανοηθεί περισσότερο από ενήλικους αναγνώστες.
Το Wonder προέρχεται από την παλιά αγγλική λέξη wundor, που σημαίνει «θαυμάσιο πράγμα, αντικείμενο έκπληξης».
Μια χώρα θαυμάτων
Αλήθεια σε ποια άλλη χώρα ο καταδικασμένος, (ακριβέστερα ο κριθείς ένοχος σε πρώτο βαθμό-σε αναμονή της ποινής του-) για σωρεία κακουργημάτων, θα μπορούσε να κατεβαίνει σαν υποψήφιος πρόεδρος σε εκλογές όπου να θεωρείται μάλιστα το φαβορί να τις κερδίσει; Σε ποια άλλη χώρα τέτοιος πρώην πρόεδρος και νυν υποψήφιος θα μπορούσε να λέει στον πρόεδρο μιας παραδοσιακά εχθρικής χώρας (που θεωρείται η τωρινή μεγαλύτερη στρατιωτική απειλή για την πατρίδα του) να κάνει ότι θέλει με τους συμμάχους του, αν αυτοί δεν πληρώνουν κάποια οικονομικά στάνταρ συμμετοχής στην συμμαχία;
Σε ποια άλλη χώρα του Δυτικού κόσμου έγχρωμη γυναίκα, κόρη μεταναστών θα μπορούσε να διεκδικεί την θέση του προέδρου της χώρας και μάλιστα του πλανητάρχη; Ενώ ήδη αυτή υπήρξε η πρώτη γυναίκα Γενική Εισαγγελέας της Καλιφόρνιας (2011-2017) και η πρώτη γυναίκα (και μάλιστα έγχρωμη)αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, τα οποία αποτελούν από μόνα τους ένα θαύμα.
Σε ποια άλλη χώρα με ενεργές φυλετικές διακρίσεις 60 χρόνια πριν, θα μπορούσε να εκλεγεί πρόεδρος για δύο συνεχόμενες θητείες άνδρας που ανήκει στη μαύρη φυλή; (Βέβαια ακολούθησε πολλά χρόνια μετά και πολύ πρόσφατα στην Μ.Βρετανία ο Ινδικής καταγωγής - μη εκλεγμένος όμως- Risi Sunak).
Σε ποια άλλη Δυτική δημοκρατική χώρα που υπερηφανεύεται για τους δημοκρατικούς κανόνες και διαδικασίες, υποψήφιος πρόεδρος (και πρώην πρόεδρος της) θα δήλωνε ότι θα γίνει για μία μέρα (την πρώτη σαν πρόεδρος) δικτάτορας, και σε πρόσφατη δήλωση του ότι αν εκλεγεί δεν θα χρειαστούν οι πολίτες να ξαναψηφίσουν, και δεν θα είχαν ξεσηκωθεί ακόμα και οι πέτρες να τον πετροβολήσουν;
Αυτόν, που πέραν των προσωπικών ύβρεων, κατηγορεί πολιτικά την Κάμαλα για την αποτυχία της αποστολής της να αναχαιτίσει επί της θητείας της ως αντιπροέδρου την μετανάστευση, ενώ η χώρα του είναι μια χώρα αποκλειστικά μεταναστών στα 248 χρόνια ύπαρξης της.
Δεν του είπε κανείς από τους συμβούλους της εκλογικής του εκστρατείας ότι καλό είναι να μην στοχεύσει την κοινωνία των μεταναστών; Και στον (επιλεγμένο για αντιπρόεδρο του) Βανς να μην μιλάει για άτεκνες κυρίες με γάτες; Γιατί τέτοια δεν στοχεύουν μόνο την Χάρις αλλά το πλήθος τέτοιων κυριών καθώς και το πλήθος των Αμερικανών που προέρχονται από γενιά μεταναστών.
Συνεχίζοντας το τροπάρι του ο Τραμπ κατά των μεταναστών, προέβη στον αστήρικτο ισχυρισμό ότι η μετανάστευση ευθύνεται για δήθεν δραματική αύξηση της εγκληματικότητας. Υποσχόμενος ότι θα προχωρήσει αν εκλεγεί «στις μεγαλύτερες απελάσεις στην ιστορία», ρίχνοντας έτσι κι’ άλλο νερό στον μύλο της Χάρις.
Τέτοια θαύματα λοιπόν γίνονται στην χώρα των θαυμάτων που ονομάζεται ΗΠΑ ή απλώς Αμερική, μιας χώρας μεταναστών.
Χώρα μεταναστών
Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν επίσημα εκτιμώμενο μόνιμο πληθυσμό 334.914.895 την 1η Ιουλίου 2023, σύμφωνα με το Γραφείο Απογραφής των ΗΠΑ και είναι η τρίτη πιο πυκνοκατοικημένη χώρα στον κόσμο και η πιο πυκνοκατοικημένη στην Αμερικανική ήπειρο και το δυτικό ημισφαίριο.
Το 2007 ο πληθυσμός τους ήταν 281.400.000, δηλαδή σε 17 χρόνια η αύξηση του ήταν 53.514.000 και τον χρόνο 3.147.882.
(Υπάρχουν βέβαια κάποιες διακυμάνσεις στις μετρήσεις ανάλογα με την πηγή και ποια εδάφη συμπεριλαμβάνει αυτή, επίσης σύμφωνα με τι δηλώνει ο καθένας σχετικά με την καταγωγή του).
Σύμφωνα με την διαδικτυακή ιστοσελίδα STATISTA το 2022 οι λευκοί στην Αμερική ήταν 251.6 εκατομμύρια (εξ’ αυτών πάνω από 63,4 εκ. είναι οι Ισπανόφωνοι/Λατίνοι και κάποια εκ. είναι άλλων, Ευρωπαϊκών κυρίως, εθνοτήτων). Τέτοιοι είναι ενδεικτικά, κατά δήλωσιν τους, σε εκατομμύρια: Οι Γερμανικής καταγωγής 41,1, Αγγλικής 31,4, Ιρλανδικής 30,7, Αμερικανικής 17,8, Ιταλικής 16, Ελληνικής 3. Επίσης με σημαντικούς αριθμούς είναι αυτοί με Γαλλική, Ουκρανική, Πολωνική, Τσέχικη, Σλοβάκικη, Σουηδική, Λιθουανική, Φιλανδική, Δανική, Σερβική κ.α. καταγωγή.
Οι Αφροαμερικάνοι 45,4 εκ., οι Ασιάτες 20,95 εκ., οι Ινδιάνοι/γηγενείς 4,58 εκ., οι μιγάδες 2 φυλών 10,07 εκ. , οι Χαβανέζοι 0.88 εκ.
Επίσης από τα οικεία στοιχεία φαίνεται ότι το διάστημα από το 1820 έως 1979 (με πληθυσμό το έτος αυτό 225 εκ.) έγιναν δεκτοί στις Η.Π.Α. 79 εκατ. μετανάστες, και οι οποίοι έκτοτε και μέχρι σήμερα επληθύνθηκαν.
Οι πιο πάνω σε πολύ μεγάλο ποσοστό αποτελούνται από μετανάστες των δύο τελευταίων αιώνων πολλών εθνοτήτων που απέκτησαν Αμερικανική υπηκοότητα, αλλά κράτησαν τα εθνικά χαρακτηριστικά του τόπου καταγωγής των, όπως γλώσσα, θρησκεία, εθνική συνείδηση, παραδόσεις κ.λπ.
Έτσι σύμφωνα και με στοιχεία που αναφέρονται στην επίσημη ιστοσελίδα του υπουργείου εσωτερικών των Η.Π.Α. (U.S. Department of State) υπάρχει άρθρο που υποστηρίζει και έχει σαν τίτλο ότι «η Αμερικανική ταυτότητα χαρακτηρίζεται από κοινά ιδεώδη και ιδανικά και όχι εθνικότητα».
Σύμφωνα με γενικότερα εθνολογικά στοιχεία που υπάρχουν στο διαδίκτυο για τις Η.Π.Α. (www.ethnologue.com. 2008), η λίστα των γλωσσών στις Η.Π.Α. αριθμεί 238 γλώσσες εκ των οποίων ενεργές είναι 162 και 76 έχουν εκλείψει. (Ακόμη και η Κίνα έχει μόνο 60 περίπου διαλέκτους της κινεζικής όμως γλώσσας).
Η Βίβλος έχει μεταφραστεί και κυκλοφορήσει σε τουλάχιστον 93 γλώσσες και διαλέκτους, άρα αυτές τουλάχιστον είναι οι γλώσσες που είναι ενεργείς σε αυτή τη χώρα.
Στις εν ενεργεία εθνότητες και γλώσσες να προσθέσουμε με στοιχεία του 2008(τους μη Χριστιανούς) 3.000.000 Άραβες, 1.645.000 Κινέζους, 1.405.000 Φιλιππινέζους κλπ..
Οι μετανάστες που γεννήθηκαν στο εξωτερικό προκάλεσαν την συνέχιση της ταχείας αύξησής του πληθυσμού των ΗΠΑ, με τον πληθυσμό που γεννήθηκε στο εξωτερικό να διπλασιαστεί από σχεδόν 20 εκατομμύρια το 1990 σε πάνω από 45 εκατομμύρια το 2015, ενώ το 2019 ήταν 50.661.000.
Η αύξηση του πληθυσμού είναι ταχύτερη συνολικά μεταξύ των μειονοτήτων και σύμφωνα με την εκτίμηση του Γραφείου Απογραφής (U.S. Census Bureau) για το 2020, το 50% των παιδιών κάτω των 18 ετών στις ΗΠΑ είναι μέλη εθνοτικών μειονοτήτων (με μεγάλο μέρος τους το 2024- μετά 4 χρόνια- να έχει το δικαίωμα του εκλέγειν).
Από αυτό και μόνο το στοιχείο θα μπορούσε να εξηγηθεί η δημοσκόπηση που δείχνει σε αυτές τις νέες ηλικίες το ποσοστό υπέρ της Χάρις να είναι 60%.
Τα πιο πάνω στοιχεία σύνθεσης του πληθυσμού των Η.Π.Α, ασφαλώς ευνοούν την δημοτικότητα της Χάρις έναντι του Τραμπ.
Για τις εκλογές του Νοεμβρίου στις Η.Π.Α, έχουμε εμφανισιακά, από τη μία ένα κακομούτσουνο, με ξυνισμένο ύφος γέρο (77χρονο) μόνιμα καταγγελτικό, χυδαίο υβριστή με υποστήριξη του μεγιστάνα Έλον Μάσκ (που χρηματοδοτεί και θέλει συνδιοίκηση με τον Τραμπ) και από την άλλη μια ώριμη, όμορφη, καλοδιατηρημένη (ούτε 60 ετών) γυναίκα που συνεχώς χαμογελάει αποπνέοντας αισιοδοξία, με την έκφραση και τις δηλώσεις της. Μια γυναίκα με τις νομικές σπουδές, την πείρα και την αποφασιστικότητα πρώην εισαγγελέα έναντι ενός καταδικασμένου για κακουργήματα αντιπάλου.
Όπως προελέχθη για την Αλίκη, έτσι και για την Κάμαλα η σωστή λογική/κρίση της και η αίσθηση της δικαιοσύνης -που κατέχει-είναι στοιχεία για την επιτυχία της. Ενώ όπως ειπώθηκε και για την ανάλυση του παραμυθιού, ο φόβος μην ξαναανέβει ο Τραμπ στην εξουσία είναι η κινητήριος δύναμη για τις αποφάσεις των συμμετεχόντων εκλογέων.
Όσον αφορά την Ελλάδα, πέραν των λοιπών διεθνών παραμέτρων/ επιπτώσεων που θα είχε μια επανεκλογή Τραμπ, τι θα προτιμούσαμε; Την διάδοχο του Μπαϊντενόπουλου (όπως αυτοαποκαλέστηκε αυτός) που θα συνέχιζε την πολιτική του προκατόχου της στην Ανατολική Μεσόγειο, ή τον Τραμπ που έχει φιλαράκι του τον Ερντογάν;
Σαν Ευρωπαίοι τι θα προτιμούσαμε; Στήριξη του Πούτιν από τον Τραμπ και την αδιαφορία του τελευταίου για το ΝΑΤΟ; Ή την συνέχιση του αγώνα για επικράτηση του διεθνούς δικαίου, την διασφάλιση του status quo των συνόρων, με τη συνέχιση της υποστήριξης της Ουκρανίας και την φραγή στις εν γένει επεκτατικές διαθέσεις του Πούτιν; Προσθέτω, και αυτών του Ερντογάν;
Ο Τραμπ θαυμάζει και θέλει να έχει φιλικές σχέσεις με δικτάτορες ή αυταρχικούς ηγέτες, οιονεί δικτάτορες όπως ο Πούτιν, ο Ερντογάν, ο Όρμπαν, και πολύ θα ήθελε να μπορέσει να τους μιμηθεί.
Ακόμη και με τον Βορειοκορεάτη δικτάτορα Κιμ Γιόγκ Ουν όταν συναντιόταν στο Ανόι τον Φεβρουάριο 2019 ισχυρίστηκε ότι έχει μαζί του «καλή χημεία». (Όλοι οι αυταρχικοί ηγέτες/ δικτάτορες φαίνεται να του ασκούν κάποια περίεργη γοητεία. Ίσως γιατί σε αυτούς σαν σε καθρέφτη να βλέπει τον εαυτό του όπως θα ήθελε, αλλά δεν μπορεί να είναι).
Ας συνδυάσετε αυτά με τις πιο πάνω ακραίες σχετικές δηλώσεις του και βγάλετε τα συμπεράσματα σας, σαν Έλληνες και Ευρωπαίοι. Γι’ αυτό «Κάμαλα κάνε ένα ακόμα θαύμα στην Χώρα των θαυμάτων!»
Καθυστερήσεις και αναποφασιστικότητα
Πώς η τεχνητή νοημοσύνη αλλάζει τον κόσμο της αγοράς
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
