Ότι τα ορκ της εγχώριας αριστερίλας αντιδρούν στο σχέδιο νόμου της κυρίας Κεραμέως για την τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν είναι είδηση, άλλωστε και στην εποχή των σπηλαίων οι πρόγονοί τους αντέδρασαν στην εικόνα της φωτιάς και αργότερα του τροχού, χωρίς ποτέ να καταφέρουν να σταματήσουν την πρόοδο.
Ότι η αντίδραση τους θα εξελιχθεί σε γενικευμένη μάχη χαρακωμάτων με αιχμή του δόρατος κάτι κατεστραμμένους, που ομνύουν σε μια επαγγελόμενη παγκόσμια επανάσταση στην οποία οι ίδιοι θα έχουν ηγετικό ρόλο καθότι «εκ Θεού ευλογημένοι», συνεπώς τα στιλιάρια, οι μολότοφ, οι πέτρες και τα ξύλα και κάθε «εργαλείο» είναι «εκ της αριστεράς ευλογημένα» και μπορούν να χρησιμοποιούνται χωρίς κανείς να δικαιούται να αντιδράσει, και πάλι δεν αποτελεί είδηση.
Ο κόσμος που φεύγει διωγμένος από την πρόοδο είναι ένας χαμένος κόσμος, όσοι τον υπερασπίζονται το κάνουν «για το μεροκάματο και την κονόμα», για ένα ακόμη αριστερό μαγαζάκι που θα πουλάει επανάσταση και θα φουσκώνουν οι τραπεζικοί λογαριασμοί των διάφορων «γενικών γραμματέων και προέδρων», όσο καλά και να παίξουν το εργάκι οι θεατές συνεχώς μειώνονται κι αυτό δεν αλλάζει.
Μεταξύ μας, δεν της τό 'χα της κυρίας Κεραμέως να αποφασίσει «να βάλει χέρι» (έστω και απαλά) σε μια κατάσταση στα ΑΕΙ που διαιωνίζεται δεκαετίες τώρα και εμφανίζεται σχεδόν καθαγιασμένη από την αριστερή καθολική προπαγάνδα, ενώ στην ουσία δεν είναι παρά μια πολύ καλή μπίζνα, οικονομική και πολιτική, για την οποία η αριστερά διεκδικεί μονοπωλιακή σχέση.
Κάτι μερικές χαμηλών τόνων δημόσιες εμφανίσεις της, κάτι μια θρησκευτικότητα κομματάκι υπερβολική έως ακραία, κάτι μια μπουρούχικη διάθεση, ου μην κι ένας επικοινωνιακός ανθρωποδιώχτης δεν την τοποθετούσαν στην χορεία εκείνων από τους οποίους περιμένεις (σύμφωνα με το σύστημα) πολιτικούς τσαμπουκάδες (για να μπεις κι εσύ στη μάχη υπέρ τους), ούτε καν ενοχλήσει εδώ που τα λέμε.
Μας άφησε όλους άφωνους με το σχέδιο νόμου και –κυρίως- με τη διάθεση της να το καταθέσει και να το υπερασπιστεί «άχρι θανάτου», όπως οφείλει να κάνει κάθε συνεπής μεταρρυθμιστής, που έχει στην άκρη της πολιτικής του παρεμβατικότητας το κοινό συμφέρον και όχι την «νυν υπέρ πάντων ο αγών» επανεκλογή του.
Η κυρία Κεραμέως μας έδειξε (αυτή τη φορά μας έβγαλε τα μάτια) ότι και τσαγανό έχει και πολιτική μπορεί να ασκήσει και τσαμπουκάδες να κάνει και πολιτικά «να πλακωθεί» αν χρειάζεται (δηλαδή χρειάζεται και με το παραπάνω), μας παρουσίασε ένα κανονικό (για σοβαρές χώρες, όχι για βαλκανικά καφενεία) πρόσωπο που ασκεί πολιτική για το σύνολο, που υπερασπίζεται το αυτονόητο (εκεί βρισκόμαστε ακόμη), που δεν έχει κανένα πρόβλημα να ιδεολογικοποιήσει την πολιτική για να απαντήσει στην αριστερή ιδεοληψία, που το παλεύει το πράγμα και το παλεύει δυνατά και καλά.
Εντάξει, δεν είναι όλο το νομοσχέδιο «άγιο», πλευρές του θα μπορούσαν (και θα έπρεπε) να είναι περισσότερο τολμηρές, αυτή η ιστορία με τη συμμετοχή των φοιτητών (ανεξαρτήτως του τρόπου εκλογής τους) στη διοίκηση των ΑΕΙ πρέπει να τελειώνει, δεν έχουν καμία δουλειά στη διοίκηση οι σπουδαστές, για άλλο λόγο βρίσκονται στο πανεπιστήμιο. Το ίδιο και με την εκλογή του πρύτανη που δεν μπορεί να είναι ελέγχων κι ελεγχόμενος, αυτά μόνο ο Μπέρια τα είχε ευλογήσει και ο Στάλιν τα καθιέρωσε, καιρός και λόγος να τα επαναλάβουμε σήμερα δεν υπάρχει.
Από τη βαβούρα που έγινε «με το καλημέρα» της δημοσιοποίησης του νομοσχεδίου και όσους σε αυτό αντέδρασαν καταλαβαίνει κανείς ότι είναι σε πολύ καλό δρόμο και το νομοσχέδιο και η ανάγκη να υπερψηφιστεί και – το κυριότερο – να εφαρμοστεί αμέσως, χωρίς καμία καθυστέρηση, μην καταντήσει κι αυτό «πανεπιστημιακή αστυνομία».
Ότι αντιδρούν όπως χρόνια τώρα έμαθαν να κάνουν τα κάθε είδους πολιτικά και ιδεολογικά ορκ της ελληνικής πολιτικής σκηνής, ότι επικαλούνται και θα επικαλεστούν ψέματα, «κεκτημένα δικαιώματα» (τίνων άραγε και από πού;), ότι θα κηρύξουν «αριστερή τζιχάντ» απέναντι στην υπουργό και στο νομοσχέδιο είναι τόσο φυσικό όσο και η φυσική. Ουδένα πρόβλημα.
Η μάχη στην κοινωνία έχει κερδηθεί από καιρό και θα συνεχίζει να κερδίζεται όσο τα ορκ κάθε φυράματος εξακολουθούν να πιστεύουν πως μπορούν με τα εργαλεία του 19ου αιώνα να απαντήσουν στις προκλήσεις του 21ου, τόσο μυαλό έχουν, αυτά κάνουν.
Η αστική δημοκρατία διέρχεται στη χώρα μια πολύ παραγωγική φάση, την οποία είναι αδύνατο να ανακόψει η εγχώρια αριστερίλα ό,τι και αν επικαλεστεί, ακόμη κι αν πιστεύει ότι το νομοσχέδιο είναι η απάντηση «στην πρωτιά της ΠΣΚ στις φοιτητικές εκλογές»! Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι…
Με την κυρία Κεραμέως λοιπόν και επειδή το αξίζει (αυτό αποδεικνύεται όσο και αν μας ξαφνιάζει) και επειδή οφείλουμε να επιβραβεύσουμε τον πολιτικό τσαμπουκά της να βγει στην κόντρα με τα ορκ, ενώ θα μπορούσε να αράξει στο γραφείο με το ερκοντίσιον και να τα ξύνει επικαλούμενη «τους αγώνες της αριστεράς», όπως κάνουν μερικοί άλλοι για να ξεφεύγουν από την ανάγκη να ανοίξουν το στόμα τους και να πουν μια σοβαρή κουβέντα.
Με την Κεραμέως «και για θάνατο», όχι επειδή το χρειάζεται, αλλά επειδή το οφείλουμε!
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
