Το πολεμικό κλίμα που είχε δημιουργηθεί στην Ουκρανία σταμάτησε, χωρίς ακόμη να έχουν γίνει γνωστές οι αιτίες αυτής της θετικής εξέλιξης.
Αιτίες, οι οποίες μπορούν να προσδιοριστούν είτε στη λογική είτε στην οικονομία είτε στην υποχώρηση έναντι του ισχυρού αντιπάλου και με δεδομένο ότι τελικά δεν θα έχεις όση εξωτερική βοήθεια ήθελες είτε σε συνδυασμό αυτών.
Πλέον, έχουμε πολεμικό μέτωπο στο Ισραήλ, όπου για μία φορά ακόμη οι συγκρούσεις Ισραηλινών και Παλαιστινίων μαίνονται με σφοδρότητα.
Πρόβλημα πολλών ετών, πρόβλημα πολλών Κυβερνήσεων, πρόβλημα με χιλιάδες εκατέρωθεν νεκρούς πίσω του. Και εδώ, υπάρχει ο ισχυρός και ο πιο αδύναμος. Και εδώ, όλα μοιάζουν άλυτα με θεμελιώδεις διαφορές, οι οποίες ανάγονται από την Ιστορία μέχρι την θρησκεία.
Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν πολλά «καζάνια» έτοιμα να εκραγούν και να συμπαρασύρουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Το Ιράν, στην εκεί ευρύτερη περιοχή, έχει κατονομαστεί διεθνώς σαν ο υπ’ αριθμόν ένας «ύποπτος» για δημιουργία προβλημάτων. Αυτό με τη σειρά του, βάλει συνεχώς εναντίον των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Πολλές όμως Αραβικές χώρες έχουν ήδη συνάψει συμφωνίες ειρήνης με το Ισραήλ, αλλάζοντας τα δεδομένα που ίσχυαν επί σειρά ετών. Εξ’ ου και η μή ανάμειξή τους μέχρις στιγμής υπέρ των Παλαιστινίων.
Και μέσα σε αυτή την κατάσταση, εμφανίζεται εκ νέου η Τουρκία, η οποία συνεχίζει την προσπάθειά της, να παρουσιαστεί ως η «προστάτιδα όλων των Μουσουλμάνων». Αυτή τη φορά, μετά τη Συρία, την Ουκρανία, το Αζερμπαϊτζάν και τη Λιβύη, οι Παλαιστίνιοι έχουν κερδίσει την εύνοια της. Εν προκειμένω, πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν και η τεταμένη σχέση της Τουρκίας με το Ισραήλ, η οποία έκανε πιο «εύκολη» την επιλογή της. Οι φαντασιώσεις περί αναβίωσης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας καλά κρατούν και προς πάσα κατεύθυνση.
Με ήδη ανοικτά μέτωπα στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και εν δυνάμει έτοιμα να παρουσιαστούν κι άλλα, η εύθραυστη ισορροπία ηρεμίας που φαινομενικά υπήρχε, έχει πλέον δώσει τη θέση της στα όπλα. Και στην περίπτωση αυτή δεν είναι οι λόγοι οικονομικοί αλλά είναι ιστορικοί και θρησκευτικοί, με όσο μίσος μπορεί να χωρέσει ενάντια στα κηρύγματα των θρησκειών.
Και το μίσος που συντηρείται και διοχετεύεται από γενιά σε γενιά, είναι πάρα πολύ δύσκολο να εξαλειφθεί. Γιατί το μίσος έχει κυρίως αντίκτυπο στη καθημερινότητα της ίδιας της ζωής και της όποιας ποιότητάς της και αυτή το κάθε άτομο την βιώνει άμεσα.
Η Ευρώπη, η οποία στο έδαφός της έζησε δύο Παγκόσμιους Πολέμους και τα αποτελέσματά τους με εκατομμύρια νεκρούς και συντρίμμια παντού, πρέπει να πάρει ξεκάθαρη θέση και ως έχουσα και την οικονομική δύναμη, οφείλει να στηρίξει τις ειρηνευτικές διαδικασίες, κόβοντας πρωτίστως τους «τρίτους καλοθελητές» από την όποια ανάμειξή τους.