Η νέα ψυχρολουσία από την Ε.Ε.  

Όπως υπενθυμίζει ο καθηγητής Άγγελος Συρίγος, «η ουδέποτε εφαρμοσθείσα Συνθήκη των Σεβρών του 1920 ζητούσε να παραδοθούν στους συμμάχους τα πρόσωπα που ήσαν υπεύθυνα για τις σφαγές που έγιναν κατά τη διάρκεια του πολέμου στα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Tου Γιάννη Μαρίνου

Αντιθέτως η Συνθήκη της Λωζάννης που ακολούθησε αδιαφόρησε πλήρως για το συγκεκριμένο θέμα υπό την πίεση της αγγλοσαξονικής άποψης ότι αυτή είναι η Τουρκία”».

Την ίδια περίπου ντροπιαστική άποψη επέβαλαν η Γερμανία και οι φίλοι της στην Ευρωπαϊκή Ένωση αποφεύγοντας οποιοδήποτε σοβαρό μέτρο κατά της Τουρκίας.

Τα καλά και συμφέροντα πάνω απ' όλα. Αλλά μπορεί και ο φόβος, καθώς ο Ερντογάν προειδοποίησε: «Πείτε στους άπιστους ότι ο στρατός του Μωάμεθ επιστρέφει». Διόλου αμελητέα απειλή καθώς την Τουρκία στηρίζουν οικονομικά και αμυντικά, πέρα από το Κατάρ, η Ρωσία και η Κίνα. Ήδη εξευτέλισε τη Δύση συμπράττοντας με το Αζερμπαϊτζάν στο Ναγκόρνο- Καραμπάχ. Για μια ακόμα φορά η Αρμενία θρηνεί εγκαταλειφθείσα και πάλι από τους δήθεν φίλους της.

Όσον αφορά ειδικότερα τη γερμανική στάση, ο Κώστας Ιορδανίδης εξηγεί γιατί ματαίως περιμέναμε από την κυρία Μέρκελ να εισακουσθούμε: «Οι διμερείς σχέσεις Γερμανίας - Τουρκίας έχουν σφυριλατηθεί εδώ και 130 χρόνια.

Ο αυτοκράτωρ Γουλιέλμος Β' είχε στενές φιλικές σχέσεις με τον σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίτ. Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου ο Γερμανός αυτοκράτορας μετέβη στην Κωνσταντινούπολη προσκεκλημένος από τον φίλο του σουλτάνο Μεχμέτ Ε'. Σε σταθερή, πάντοτε, στενή σχέση και όταν επικράτησαν οι Νεότουρκοι, ήταν οι Γερμανοί υπό τον βαρόνο Φον Ντερ Γκολτς που καλλιέργησαν τον άτεγκτο εθνικισμό της ηγεσίας τους και οργάνωσαν τον στρατό τους».

Υπενθυμίζω επίσης ότι και κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η Τουρκία τήρησε ευμενή υπέρ του Άξονα ουδετερότητα. Τους στενούς δεσμούς των δύο χωρών αποδεικνύει και το ότι ως πρεσβευτής της Γερμανίας στην Άγκυρα είχε τοποθετηθεί ο πρώην καγκελάριος Φον Πάπεν.

Τους ήδη στενούς δεσμούς των δύο χωρών υπαγορεύουν σήμερα και τα εκατέρωθεν τεράστια οικονομικά συμφέροντα. Υπενθυμίζω ότι η Γερμανία είναι ο κυριότερος εισαγωγέας τουρκικών προϊόντων συνολικής αξίας 16,6 δισ. ευρώ. Οι αντίστοιχες τουρκικές εισαγωγές από τη Γερμανία ανέρχονται σε 19,2 δισ.

Πάνω από 3.000 θυγατρικές γερμανικές επιχειρήσεις εδρεύουν στην Τουρκία, ενώ 80.000 γερμανοτουρκικές λειτουργούν στη Γερμανία με τζίρο 52 δισ. ευρώ απασχολώντας 500.000 άτομα. Επιπλέον στενές είναι οι σχέσεις των δύο χωρών και στον τομέα των πολεμικών εξοπλισμών. Συνεργάζονται στην παραγωγή εντός της Τουρκίας, ενώ ταυτόχρονα η τελευταία προσδοκά τον ισχυρό εξοπλισμό της και στη θάλασσα με την προμήθεια των περίφημων γερμανικών υποβρυχίων.

Και ας υπογραμμιστεί ότι πρόκειται για δήθεν αμυντικό εξοπλισμό, όπως δικαιολογείται στους κόλπους του ΝΑΤΟ, αφού προκλητικότατα η Τουρκία χρησιμοποιεί την πολεμική της μηχανή για επιθετικές επιχειρήσεις, όπως σε Κύπρο, Συρία, Λιβύη και στο Ναγκόρνο- Καραμπάχ.

Θλιβερό συμπέρασμα: Στην απειλητική συμπεριφορά της Τουρκίας δεν έχουμε να περιμένουμε από κανέναν βοήθεια. Ούτε καν από τη Γαλλία, η οποία στην προ ημερών διάσκεψη της Ε.Ε. ξέχασε τη δήθεν σκληρή στάση της απέναντι στην Τουρκία, ο δε πρόεδρος Μακρόν κατάπιε αμάσητες τις προσβολές του Ερντογάν στο πρόσωπό του. Πολύ θα το διασκεδάζει ο Tούρκος ηγέτης.