Τι, άραγε, επί της ουσίας προσδοκά ο Κυριάκος Μητσοτάκης από τη συνάντηση με τον πρόεδρο της UEFA, κ. Τσέφεριν και την, εν συνεχεία, σύσκεψη με τους ιδιοκτήτες των «Big 4» του ελληνικού ποδοσφαίρου (Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ), παρόντος του κ. Τσέφεριν, με αντικείμενο «την αντιμετώπιση της οπαδικής βίας;».

Φρονίμως σκεπτόμενος απαντώ «απολύτως τίποτε». Αυτό το «όλοι αντάμα κι η βία απέναντι» είναι εξαρχής υπονομευμένο από την ώρα που, πλην του πρωθυπουργού και των επιτελών του, οι υπόλοιποι ελάχιστα έως καθόλου μπορούν να συνεισφέρουν στην υπόθεση και για μερικούς αντικειμενικούς λόγους.

Ειδικά, ο κ. Τσέφεριν, ως εκ της ιδιότητός του, είναι αναγκασμένος να υπερασπιστεί τη Ρήτρα Ανεξαρτησίας ( το διαβόητο «αυτοδιοίκητο») του αθλήματος, αυτό είναι το προεδρικό του καθήκον, αυτό θα επιβεβαιώσει, στο πίσω μέρος του μυαλού του υπάρχει μόνο η διασφάλιση της ανεμπόδιστης συνέχειας της εποπτείας του αθλήματος από την πασίγνωστη ΕΠΟ, η οποία, εκτός των άλλων, «ψηφίζει» στις εκλογές για τις διοικήσεις της FIFA και της UEFA.

Το ίδιο έκανε και με την απαράδεκτη «Ολιστική Μελέτη», την οποία η ίδιος ασμένως υπέγραψε από την ώρα που εξασφάλισε υπέρ της ΕΠΟ την υπό όρους εφαρμογής της οδηγώντας σε μια πρωτοφανή πολιτική ήττα τον κ. Μητσοτάκη και την ελληνική κυβέρνηση ήδη από τον Φεβρουάριο του 2020. 

Τότε, υπό το κράτος των επιπτώσεων της ευθείας κυβερνητικής παρέμβασης στους ποδοσφαιρικούς κανονισμούς ( δια χειρός κ Γεραπετρίτη) για να γλιτώσει τον υποβιβασμό, λόγω πολυιδιοκτησίας,  ο ΠΑΟΚ ( του «αγαπημένου» μερίδας του τότε Μαξίμου Ιβάν Σαββίδη) απειλήθηκε η ιδιότητα του μέλους της FIFA της ΕΠΟ, δηλαδή απειλήθηκε το ελληνικό ποδόσφαιρο με αποβολή από τις διεθνείς διοργανώσεις.

Η Kυβέρνηση τότε δέχθηκε, για να μην χρεωθεί την αποβολή της ΕΠΟ από μέλος της FIFA, να παίξει τον κομπάρσο σε μια χείριστη κωμωδία μιας δήθεν «Ολιστικής Μελέτης» που θα αντιμετώπιζε τις παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου, με την ΕΠΟ των στοιχηματζήδων, των καφετζήδων και των επαγγελματιών άεργων να διατηρεί το αποκλειστικό (;) δικαίωμα να μην την δεχθεί ( την περιβόητη «Ολιστική Μελέτη»), δηλαδή να εγγράψει εκεί που δεν πιάνει μελάνι την πρωθυπουργική υπογραφή! Και αυτό ακριβώς έκανε με τις πλάτες της UEFA.

Οι «τέσσερις» (;) ιδιοκτήτες των μεγαλύτερων ομάδων της χώρας μόνο ως ντεκόρ μπορούν να χρησιμεύσουν από την ώρα, που, παρόντος στη σύσκεψη του αφεντικού του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, είναι υποχρεωμένοι να συγκατανεύουν, εκόντες-άκοντες, σε όσα αυτός υποστηρίζει (αλλιώς θέτουν σε ισχυρή διακινδύνευση τα επιχειρηματικά τους ποδοσφαιρικά συμφέροντα, για την UEFA μια-δυο πιστολιές είναι η καταστροφή τους). 

Από την άλλη, είναι ένα σημαντικό ερώτημα το αν νομιμοποιούνται να εκπροσωπήσουν αυθεντικά τους συνδέσμους οπαδών των ομάδων τους, είτε επειδή δεν μπορούν, είτε επειδή είναι σε πόλεμο με τους οργανωμένους οπαδούς τους, είτε επειδή δεν τους επιτρέπεται να βγουν ούτε έξω από τα σύνορα της ντάτσας τους, είτε επειδή συναλλάσσονται μαζί τους.

Η συμμετοχή τους στη σύσκεψη δεν έχει κανένα ουσιαστικό νόημα, με την έννοια πως δεν μπορεί, είτε η ίδια η συμμετοχή, είτε τα όσα θα διαμειφθούν, να επηρεάσει την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί σε λεγόμενο «οπαδικό κίνημα», αφήστε που δεν είναι καν βέβαιη η παρουσία τους στο Μαξίμου, ο ένας είναι σίγουρο πως θα απουσιάζει, αναμένεται και δεύτερος να τον ακολουθήσει.

Τι απομένει για να δικαιολογηθεί αυτή η αγχωμένη αγγαρεία; Ένας Πρωθυπουργός που κινδυνεύει να εκτεθεί πολιτικά για δεύτερη φορά υπερασπιζόμενος (ουσιαστικά η επικοινωνιακά) μια αυθεντική δημοκρατική λειτουργία απέναντι σε ένα πρόβλημα, η λύση του οποίου που δεν είναι τίποτε άλλο από μια απλή εφαρμογή της νόμιμης κρατικής βίας (σε θεσμικό και πραγματικό επίπεδο), για την οποία υποθέτω πως το κράτος ούτε διαπραγματεύεται, ούτε, πολύ περισσότερο, συναλλάσσεται για την εφαρμογή της, αλλιώς πάμε σε άλλα καθεστώτα πολιτικής συνδιαχείρισης της χώρας με συμμορίες και οργανωμένες εγκληματικές οργανώσεις.

Το ρίσκο είναι μεγάλο και καθίσταται μεγαλύτερο καθώς έχει προηγηθεί η ήττα της Ολιστικής Μελέτης και παραμένουν στο σύνολο τους οι λόγοι που την διαμόρφωσαν τότε.

Αντέχει ο κ. Μητσοτάκης μια δεύτερη, βαρύτερη, καθώς συνδέεται με νεκρό, ήττα σε ένα πεδίο, όπως του ποδοσφαίρου, που γεννάει ισχυρότατες ταυτίσεις και ακραίες συναισθηματικές σχέσεις, ειδικά από την ώρα που εμφανίζεται ακόμη να συζητάει για θέματα επαρκώς λυμένα στις σοβαρές χώρες εδώ και δεκαετίες;

Τον βοηθάει προσωπικά αυτή η «ζοφερή» πολιτικά εικόνα να εμφανίζεται πως επιχειρεί να ανακαλύψει εκ νέου την πυρίτιδα σε ένα θέμα για το οποίο υπάρχει πλούσια διεθνής εμπειρία και τεράστια επιστημονική γνώση ειδικά στην Ευρώπη;

Επιμένω, πως για το πρόβλημα της βίας στα γήπεδα (και έξω από αυτά) οι σοβαρές κοινωνίες έχουν από δεκαετιών σοβαρές απαντήσεις, αν όχι για να επιλύσουν ( πράγμα πρακτικά αδύνατο), τουλάχιστον να το περιορίσουν, να περιχαρακώσουν τους χώρους που εκδηλώνεται και να απομακρύνουν από τα γήπεδα τις συμμορίες και τις εγκληματικές οργανώσεις.

Σε αυτές τις απαντήσεις περιλαμβάνεται υποχρεωτικά και η νομιμότητα της οργάνωσης και λειτουργία της εθνικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, στην διακριτική ευχέρεια της οποίας έχει ανατεθεί από τις διεθνείς ομοσπονδίες η πειθαρχική αντιμετώπιση της οπαδικής βίας.

Χωρίς να επιλυθεί, με τη σύμφωνη γνώμη της FIFA και της UEFA  που θα αναλάβουν το κανονιστικό κομμάτι, η σοβαρότατη εκκρεμότητα που υπάρχει με τη σημερινή ΕΠΟ τα αποτελέσματα ανάλογων συσκέψεων θα είναι από γραφικά έως αστεία, θα αντιμετωπίζονται αναλόγως και θα υπονομεύουν την πρωθυπουργική εικόνα σε μια περίοδο που δεν είναι και στα καλύτερα της.

Τι από όλα αυτά θα επιχειρήσει να αντιμετωπίσει ο κ. Μητσοτάκης με τη σύσκεψη και ειδικά όσους σε αυτή έχουν κληθεί να μετάσχουν, είναι άγνωστο. Το βέβαιο είναι πως αυτή τη φορά δεν μπορεί να διαφύγει με καμία δήθεν «Ολιστική Μελέτη» από εκείνες που χρησιμοποιούν στο Πάρκο Γουδή για να καθαρίζουν τα παράθυρα ( για να μην πω τίποτε άλλο, πολύ βαρύτερο).

Με τις υγείες σας κύριοι στο Μαξίμου!