Η πολιτική της κλειδαρότρυπας

Δυστυχώς-κι είναι παρατήρηση ετών αυτή- η κοινή γνώμη δεν διαμορφώνει, διαμορφώνεται!

Η παλαιά δημοσιογραφική γλώσσα, αναφερόμενη στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, έλεγε ότι «αυτά τα θέματα δεν πουλάνε» (π.χ. τα εθνικά) ή ότι «εκείνα τα θέλει ο κόσμος» κ.ο.κ.

Το πρωτοσέλιδο, τότε, ήταν αποτέλεσμα πολλαπλών συσκέψεων στα γραφεία των εφημερίδων και αποφασιζόταν λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, πολλές φορές με αντεγκλήσεις μεταξύ των διευθυντικών στελεχών. Πλέον, στον αιώνα του βασιλείου της ηλεκτρονικής ενημέρωσης, τα πάντα είναι διαφορετικά. Καταγράφονται επί τόπου τα views (προβολές) κι αυτά κινούν τη μπαγκέτα της ενημέρωσης!

Όμως, σε μια εποχή που ο αναγνώστης δεν πληρώνει αυτοστιγμεί από την τσέπη του το προϊόν, ότι του σερβίρουν παίρνει! Και για το λόγο αυτό οι ειδησεογραφικές πύλες και οι τηλεοπτικοί σταθμοί είναι εκείνα τα μέσα ενημέρωσης που του σερβίρουν ότι θέλουν και σε όποια ποσότητα προτιμούν, διαμορφώνοντας -κατ’ αυτόν τον τρόπο-συνειδήσεις!

Να πάρουμε ως παράδειγμα την πρόσφατη μεσουρανούσα υπόθεση της ανωμαλίας-βιασμού- φρίκης-εκμετάλλευσης (όπως και να τη χαρακτηρίσουμε δεν κάνουμε λάθος) του Κολωνού. Δεν είναι δυνατόν να κυριαρχεί καθημερινά και να μπαίνει στο σπίτι μας, στο χώρο δουλειάς μας, στο καφενείο, στην ταβέρνα ή όπου αλλού βρισκόμαστε, με κάθε τρόπο. Δεν μας ενδιαφέρει η παραμικρή λεπτομέρεια της ασέλγειας, μας προκαλεί αποτροπιασμό και σκοτοδίνη.

Δεν είναι, επίσης, δυνατόν να παραμένουν νυχθημερόν κάμερες έξω από το σπίτι του πολλαπλώς βασανισμένου 12χρονου κοριτσιού. Βρίσκονταν εκεί για να ανακαλύψουν τι; Προφανώς, τίποτα! Μόνο και μόνο για να μας μυήσουν στο υποτιθέμενο μυστήριο «της πολιτικής της κλειδαρότρυπας»!

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, δεν είναι λίγα τα σίριαλ της φετινής τηλεοπτικής σεζόν με εκτενείς εικόνες και αναφορές σε θέματα παιδοφιλίας και βιασμών. Αν όλα αυτά δεν τραυματίζουν αθώες ψυχές, τι άλλο κάνουν;

Για να ξαναγυρίσουμε όμως, σε ‘κείνη την εποχή που οι εφημερίδες αποτελούσαν τη σχεδόν μοναδική πηγή ενημέρωσης, κι εκεί υπήρχαν τα τρωτά στοιχεία αλλά όχι στο χάλι το σημερινό. Και τότε αλώνιζαν «δράκοι» και «εγκλήματα πάθους» αλλά σε δυο-τρεις μόνο, τις λεγόμενες λαϊκές. Οι υπόλοιπες κρατούσαν τη σοβαρότητα τους, δίνοντας σε αντίστοιχες ειδήσεις το φυσικό τους χώρο, κι όχι «σεντόνια».

Κατά τη γνώμη μας, το μεγάλο κακό ξεκίνησε προ τριαντακοπενταετίας όταν η τότε αδιαμφισβήτητα πρώτη σε κυκλοφορία εφημερίδα δημοσίευσε ένα τεμαχισμένο πτώμα νέας γυναίκας στην πρώτη της σελίδα. Πούλησε πολύ περισσότερα φύλλα, είναι η αλήθεια, αλλά μόνο για μια μέρα. Αλλά δεν το είχε ανάγκη! Πόσα να ήταν άραγε τα επιπλέον έσοδά της; Αφού ήταν ο leader της αγοράς και θα παρέμενε σε αυτό το ρόλο, αν δεν ξεπουλιόταν, ένα χρόνο μετά, σε πολιτικά συμφέροντα.

Το ίδιο κακό συνεχίστηκε με την ιδιωτική τηλεόραση, στη δεκαετία του ’90, όταν πέταξε στα τάρταρα την πολιτική και την κοινωνία για να σερβίρει αίμα, σπέρμα και χαζοκουτσομπολιό, στο βωμό του ανταγωνισμού των δελτίων ειδήσεων. Όμως, πλέον η μπόχα έχει φρακάρει. Και χρειαζόμαστε ανάσες. Μας είναι απαραίτητες, σαν τον ζωοδότη ήλιο! Κι ας μην το έχουμε καταλάβει ακόμα, όλοι…

*Ο Λάζαρος Λασκαρίδης είναι δημοσιογράφος, επικεφαλής δημοτικής παράταξης «ΤΩΡΑ Καλλιθέα», αντιδήμαρχος Πολιτισμού και ΚΕΠ

Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις