Ότι η κυρία Ραλλία Χρηστίδου, λαϊκότροπη αοιδός στο επάγγελμα και προϊόν των τηλεριάλιτι, εκπροσωπεί (όσο της αναλογεί) στο ελληνικό κοινοβούλιο τους λαϊκούς αγώνες, την αριστεροσύνη, το ηθικό πλεονέκτημα και την αριστερή αγιοσύνη και με αυτά πορεύεται δεν έχει καμία σχέση με την ίδια, αφορά πολύ περισσότερο σε όσους την επέλεξαν «δια του σταυρού προτιμήσεως», η κοπέλα αυτή ήταν και πριν, αυτή παρέμεινε και μετά την εκλογή της.

Η κυρία Χρηστίδου δεν διεκδικεί (έτσι πιστεύω) να διοικήσει τον ΣΥΡΙΖΑ εκλεγόμενη στη θέση του προέδρου, δεν έχει προβάλλει αξιώσεις να γίνει «Τσίπρας στη θέση του Τσίπρα», μέχρι εκεί που φτάνει ο ίσκιος της πάει, αυτή τη φορά με τη φωτογραφία του Μητσοτάκη από το 2019 στο Μέτσοβο ο ίσκιος της γέλασε και νόμισε ότι είναι το μπόι της.

Το πρόβλημα στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η κυρία Χρηστίδου, ότι έγινε ρόμπα δεν συγκινεί κανένα, ίσως ούτε την ίδια, ούτε θα γίνει ποτέ. Με μια συγγνώμη καθαρίζει η κυρία βουλευτής, άλλωστε κανένας δεν πήρε στα σοβαρά την ανάρτηση της, κακώς η Νέα Δημοκρατία «την κάρφωσε», έφτανε η δημοσιοποίηση του λάθους της, αυτά τα αριστερούλικα πουλέν τα αφήνεις να κελαηδάνε όπως έχουν μάθει στο αριστερό συριζοτεχνείο και εισπράττεις από την επιτηδευμένη σιωπή σου.

Το μεγάλο, το άλυτο πρόβλημα της Κουμουνδούρου είναι ο Αλέξης Τσίπρας, αυτός συνεχίζει να οδηγεί στον όλεθρο την αξιωματική αντιπολίτευση, η δική του αποδεδειγμένη και πανθομολογούμενη ανεπάρκεια απειλεί την κυβερνώσα (;) αριστερά με δημοσκοπική και εκλογική καθήλωση (πολιτικά έχει συντελεστεί ήδη), με άλλα λόγια ο Αλέξης είναι που και χρυσάφι να πιάσει κάρβουνο γίνεται.

Ούτε παραγγελία να την είχε ο ΣΥΡΙΖΑ την πανδημία του covid -19 σε μια περίοδο μεγάλης πολιτικής υποχώρησης, με μια βαριά εκλογική ήττα στην πλάτη οχτώ μήνες πριν (Ιούλιος 2019), με μια οργάνωση χαμένη στο διάστημα, με ένα κυβερνητικό παρελθόν να τον κυνηγάει και με το βασικό πολιτικό του αφήγημα, το περιβόητο «αριστερό ηθικό πλεονέκτημα» να συντρίβεται στις συμπληγάδες του Παππά και του Παπαγγελόπουλου.

Η εκδήλωση της πανδημίας ήταν μάννα εξ ουρανού για τον καθένα που είναι σε θέση να αναγνώσει στοιχειωδώς την νέα πραγματικότητα και να επιχειρήσει οργανωμένα και σχεδιασμένα να αποκαθαρθεί εντός της από τις κυβερνητικές του αμαρτίες και τις πολιτικές του αβελτηρίες, ένας λαός και μια κοινωνία σε πανικό προσφέρεται για να καταναλώσει θετικά ένα συγκεκριμένο ενδιαφέρον για την κατάσταση του και όλες τις πολιτικές για την επιβίωση του.

Απέναντι σε μια τόσο εύκολη για τον ίδιο και τον ΣΥΡΙΖΑ συγκυρία, που του προσέφερε στο πιάτο την πολιτική του αναβάπτιση στην κολυμβήθρα μιας συνεννόησης με την κυβέρνηση, ο Αλέξης Τσίπρας είπε και έκανε όλα όσα δεν έπρεπε να πει και να κάνει, ούτε βαλτός να ήταν για να αποκόψει τον ΣΥΡΙΖΑ από τις συγκλονιστικές κοινωνικές διεργασίες που συντελούνταν (και συντελούνται) να τον συνδέσει άρρηκτα με τις χειρότερες εκδοχές του αριστερού φαρισαϊσμού.

Αφού ήπια και διακριτικά στην αρχή, εντονότερα στη συνέχεια υπέσκαψε όλες τις κυβερνητικές αποφάσεις για να ελεγχθεί η πανδημία και αφού απόφυγε συστηματικά να προτείνει κάτι εφικτό και σοβαρό, πέρα από κάτι αρχαϊκά αριστερά τσιτάτα για τον διπλασιασμό των αιθουσών στα σχολεία, δηλαδή τον διπλασιασμό των καθηγητών, τον πολλαπλασιασμό των ΜΕΘ χωρίς ποτέ να λάβει υπόψη του ότι κάθε κρεβάτι ΜΕΘ χρειάζεται εξειδικευμένο προσωπικό (γιατρούς και νοσηλευτές) που δεν υπάρχει «η γη να γυρίσει ανάποδα», αφού έβαλε στην εξίσωση για να αντιμετωπιστεί η πανδημία αιθουσόδεντρα, καθηγητόδεντρα, ΜΕΘόδεντρα, γιατρόδεντρα και νοσηλευτόδεντρα, αφού ευλόγησε όλες τις κινητοποιήσεις για τον Κουφοντίνα, την αστυνομική βία, το Πολυτεχνείο, την εργατική πρωτομαγιά, τις φοιτητικές πορείες, τις μαθητικές διαδηλώσεις, τα πάρτι στις πλατείες και στους δρόμους, τώρα τον πήρε ο πόνος για τους Έλληνες που πεθαίνουν.

Για να προτείνει τι και πάλι; Υποχρεωτικό εμβολιασμό στα σώματα ασφαλείας και στο στρατό και προαιρετική υποχρεωτικότητα στους υγειονομικούς, αίθουσες, καθηγητές, επίταξη κλινικών με κομμουνιστικό τσαμπουκά και μαζικά δωρεάν τεστ για εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους. Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ, με άλλα λόγια όπου κάτσει, μονά – ζυγά μονόζυγα κι ο Πολάκης σε ρόλο μπουλντόγκ για να διεκδικούμε και τις ψήφους των ψεκασμένων του αντιεμβολιαστικού κινήματος, ως γνωστός αυτοί, όπως κι εκείνοι οι παλιοί της Χρυσής Αυγής, δεν μυρίζουν.

Χωρίς τσίπα, χασκογελώντας, επιτηδευμένα ανεπιτήδευτος στην αριστερή μακαριότητα του παραμένει εν πλήρη συγχύσει βαρύτατα ένοχος κι εξακολουθεί και τώρα, την ώρα της νέας μεγάλης κρίσης, να εξισώνει τους εμβολιασμένους συμπολίτες μας με τους ανεμβολίαστους, να υπερασπίζεται πρωταρχικά την άποψη «κι οι εμβολιασμένοι κολλάνε και μεταδίδουν», τον ενδιαφέρει να μην χάσει επαφή με τους παλαβούς κάθε κατηγορίας, μόνο εκεί προσδοκά πια να ασκήσει επιρροή.

Αδαής, ελάχιστος, οκνός, σέρνει τον ΣΥΡΙΖΑ στον όλεθρο, τον περιθωριοποιεί κάθε μέρα, τον καταναλώνει σε ασκήσεις πολιτικού καιροσκοπισμού, τον κατατάσσει στις δυνάμεις του ανορθολογισμού, υπονομεύει τις πολιτικές του, την ύπαρξη του την ίδια, χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ, χωρίς κέρδος κέρατα, λες και δεν μπορεί να κατανοήσει το απολύτως ασφαλές πως αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταστραφεί ούτε ο ίδιος θα επιβιώσει.

Το άτομο γεννήθηκε και παραμένει αήττητο κι αυτή είναι η βασική δομική του ιδιότητα, ανεξάρτητη από όλες τις υπόλοιπες που τον χαρακτηρίζουν.