Ο χαρακτήρας του κάθε ανθρώπου, τον συνοδεύει σε όλη του τη ζωή. Είναι η υπογραφή του. Δεκάδες αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, νεώτεροι διανοητές, επιστήμονες, συγγραφείς κλπ ασχολήθηκαν διεξοδικά ούτως ώστε να ερευνήσουν τον πυρήνα του ατόμου. Εμείς δεν είμαστε αρκούντως ειδικοί για να προβούμε σε τέτοιου είδους αναλύσεις. Μας αρκεί όμως, η ρήση του αρχαίου ποιητή Μένανδρου (4ος αιώνας πχ.), ο οποίος είχε πει «Φύσιν πονηρά μεταβαλείν ου ράδιον», δηλαδή «δεν είναι εύκολο να αλλάξει ένας χαρακτήρας».
Του Γιάννη Μιχαήλ
Βεβαίως, δεν μας αφορά ο χαρακτήρας του κάθε ανθρώπου, γιατί η κάθε ανθρώπινη ενέργεια είναι μια επιλογή και δεν μας επηρεάζει. Ως εκ τούτου, δεν μας αφορά. Όμως, όταν ένα πρόσωπο, μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο στην καθημερινότητά μας, τότε σαφέστατα και μας αφορά.
Π.χ. ο χαρακτήρας ενός πολιτικού, ο οποίος διετέλεσε και Πρωθυπουργός της χώρας, δεν είναι δυνατόν να ερευνηθεί μονομερώς. Εάν, δηλαδή, ο πολιτικός αυτός είναι ιδεολογικός μας αντίπαλος. Όχι βέβαια, αλλά πως ενεργεί και πράττει. Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, θα πούμε ότι αναφερόμαστε στον πρώην Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Είχαμε την εντύπωση, ότι η 4ετής θητεία του στον πρωθυπουργικό θώκο, θα τον έκανε σοφότερο. Πλανηθήκαμε όμως «πλάνην οικτρά».
Τον Τσίπρα, τον γνωρίσαμε από την καλή και την ανάποδη, από την δεκαετία του 2010, όταν μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, πρωτοστάτησε σε δρόμους και πλατείες όλης της χώρας, στο κίνημα των αγανακτισμένων, στο κίνημα δεν πληρώνω, και σε κάθε είδους ανορθολογικά κινήματα. Αυτή η τακτική, μαζί με δεκάδες άλλα φληναφήματα, όπως ότι θα διαγράψει το χρέος «με έναν νόμο και ένα άρθρο», ή ότι θα υποχρεώσει την Γερμανία να μας αποπληρώσει το «πολεμικό χρέος», ύψους 360 δισ. ευρώ, δελέασαν μια μεγάλη μερίδα συμπατριωτών μας, οι οποίοι του παρέδωσαν τα κλειδιά της εξουσίας.
Τα επίχειρα αυτής της απρονοησίας τα πλήρωσε ακριβά η πατρίδα μας, όταν έξι μήνες μετά την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, τα γεγονότα οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο με αποτέλεσμα ο Τσίπρας, παίζοντας την χώρα στα ζάρια, αποφάσισε την διεξαγωγή δημοψηφίσματος (αν θα μείνουμε ή όχι στην Ευρώπη), το οποίο εξελίχθηκε σε παρωδία.
Ο όρος «κωλοτούμπα» έγινε διεθνής, γιατί εν μια νυκτί, ο «λύκος έγινε αρνάκι» και ανέτρεψε τη βούληση των ψηφοφόρων.
Για την ντροπιαστική εκείνη κίνηση ο Τσίπρας δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη από τον ελληνικό λαό, όπως και για την υπογραφή του 3ου μνημονίου (αυτός ο σκληρός, άτεγκτος, αδιάφθορος) ύψους 100 δισ. ευρώ. Και δεν έφτανε μόνον αυτό, άλλα έκλεισαν για πρώτη φορά οι τράπεζες, στην νεώτερη ιστορία της χώρας, αφού επιβλήθηκαν capital controls.
Υπήρξαν και άλλα κωμικοτραγικά γεγονότα που είναι πασίγνωστα. Όμως, ο Τσίπρας, μετά από όλα αυτά για τα οποία αποδοκιμάστηκε σε 4 εκλογικές αναμετρήσεις το 2019, όχι μόνον δεν ζήτησε συγγνώμη από τον ελληνικό λαό, αλλά συνεχίζει απτόητος την διχαστική ρητορική του. Ως τιμητής και τιμωρός, κυκλοφορεί ανενδοίαστα, ρίχνοντας λάσπη, σε όλους τους πολιτικούς αντιπάλους και ιδιαίτερα στον Πρωθυπουργό. Η ρητορική του ξεφεύγει από κάθε ευπρέπεια και ταυτίζεται με την Πολάκειο λογική. Δυστυχώς, για τον Τσίπρα, επιβεβαιώνεται η ρήση του Μένανδρου και από την άλλη πλευρά ευτυχώς που οι Έλληνες δεν είναι αμνήμονες. Και πληρώνουν στο ακέραιο τους τυχοδιώκτες και συκοφάντες.