Η σημασία της παρακίνησης

Κάθε ανώτατο και ανώτερο στέλεχος επιχείρησης, θα πρέπει να γνωρίζει και να κάνει κτήμα του μια ζωτική για το επιχειρείν αντίληψη. Αυτήν που λέει ότι η πίστη και η αφοσίωση δεν αγοράζεται αλλά κερδίζονται.

Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Και αν καλοεξετάσει κανείς την αντίληψη αυτή, σίγουρα μπορεί να οδηγηθεί πολύ μακριά. Διότι το σημερινό ευμετάβλητο εργασιακό περιβάλλον υπάρχει ένα θέμα παρανόησης του προσωπικού και είναι σοβαρό.

Ζούμε σε ένα πολιτισμό με εργασία ετεροπροσδιοριζόμενη, συχνά χωρίς ενδιαφέρον, χωρίς δημιουργική πλευρά και χωρίς να καρπώνεται ο ίδιος ο εργαζόμενος το αποτέλεσμα.

Έτσι ενώ η Επιχείρηση μισθώνει το χρόνο παρουσίας κάποιου, για να αποδώσει το άτομο δεν αρκεί μόνο να μπορεί αλλά και να θέλει. Η παρακίνηση είναι ένα θέμα που συνδέεται με την ανθρώπινη συμπεριφορά. Είναι μάλλον μια εσωτερική ώθηση που κάνει κάποιον να θέλει να κάνει κάτι, να πετύχει κάποιο στόχο, πάντα όμως με επιθυμητό αποτέλεσμα την ικανοποίηση κάποιας δικής του ανάγκης.

Όλοι προσπαθούν: οι προπονητές να έχουν αθλητές σε φόρμα, οι στρατιωτικοί να κρατούν ψηλά το ηθικό κλπ. Σε επίπεδο Επιχείρησης η ερώτηση που πρέπει να απαντηθεί είναι πώς να δημιουργήσουμε ένα συναίσθημα συμμετοχής και ταύτισης με τους στόχους της Επιχείρησης.

Ξεκινώντας θα πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι η παρακίνηση δεν γίνεται απ' έξω, είναι εσωτερική υπόθεση.

Δεν υπάρχει «παρακινώ κάποιον», υπάρχει μόνο αυτοϋποκίνηση. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να δημιουργήσετε ένα κλίμα μέσα στο οποίο να μπορεί το προσωπικό να ανθίσει εργασιακά.

Μπορείτε να αγοράσετε τη φυσική παρουσία ενός ανθρώπου σε ένα ορισμένο χώρο. Μπορείτε vα αγοράσετε τη φυσική παρουσία ενός ανθρώπου σ' ένα χώρο για ένα ορισμένο χρόνο.

Μπορείτε ακόμη ν' αγοράσετε ένα ορισμένο αριθμό μυϊκών κινήσεων στο δεδομένο χώρο και χρόνο. Αυτό που δεν μπορείτε να αγοράσετε και αυτό ακριβώς που έχετε ανάγκη για να έχετε υψηλή απόδοση είναι η πίστη και η αφοσίωση. Αυτά δεν αγοράζονται.

Κερδίζονται...

Κερδίζονται όμως με συγκεκριμένες πολιτικές από την πλευρά της ηγεσίας της επιχείρησης, στο πλαίσιο της εφαρμογής μίας καλά μελετημένης στρατηγικής διαχείρισης ανθρωπίνων πόρων.

Βασικός δε στόχος μίας παρόμοιας στρατηγικής πρέπει να είναι η καλή συναισθηματική σύνδεση του εργαζόμενου με την επιχείρηση. Πρέπει ο εργαζόμενος να αγαπά την εταιρία του και να αισθάνεται ότι αυτή είναι φιλική προς αυτόν. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, είναι ανάγκη η εταιρία να εμπνέει εμπιστοσύνη, να προσφέρει σιγουριά και βέβαια. αν θέλει να κρατήσει τους ανθρώπους της, να τους παρέχει και δυνατότητες ανέλιξης, προσωπικής βελτίωσης και προκοπής.

Υπενθυμίζουμε ότι σε δύσκολες περιστάσεις για μία εταιρία, όπως η τωρινή περίοδος για παράδειγμα, η αφοσίωση σε αυτήν εκ των πραγμάτων γίνεται συγκριτικό πλεονέκτημα και μπορεί να σώσει από την κατάρρευση κόπους ετών.

Η παρακίνηση λοιπόν, δεν είναι μία διαδικασία καλή να αναφέρεται σε εκθέσεις ιδεών. Αντιθέτως πρόκειται για ένα πραγματικό κοκτέιλ ενεργειών, συμπεριφορών και δράσεων, που μεσομακροπρόθεσμα μόνον κέρδη, υπό την ευρεία έννοια του όρου αποφέρουν.

Και για μία επιχείρηση, σήμερα, κέρδος δεν είναι μόνον αυτό που μπαίνει στο ταμείο της.

Το πραγματικό κέρδος συναπαρτίζουν και μία σειρά από αυλές αξίες, όπως η εταιρική φήμη και εικόνα και ασφαλώς η κοινωνική παρουσία σε καλές και δύσκολες στιγμές.