Με ένα νομοσχέδιο που αλλάζει ριζικά την οπτική της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα, οδηγεί ( τουλάχιστον θα προσπαθήσει να το κάνει) εκπαιδευτικά τη χώρα στον 21ο αιώνα, αναδιατάσσει το πεδίο στην εν εξελίξει ιδεολογική μάχη μεταξύ φιλελευθερισμού και αριστερίλας και απελευθερώνει τις δημιουργικές δυνάμεις της πανεπιστημιακής κοινότητας ( της σοβαρής εννοείται) συστήθηκε στην κοινωνία των πολιτών «ως υπουργός Παιδείας (αφήνω στην άκρη το Θρησκευμάτων και Αθλητισμού) ο Κυριάκος Πιερρακάκης, δέκα μήνες μετά την αποχώρηση του από το Ψηφιακής Διακυβέρνησης, στην καρέκλα του οποίου είχε μεγαλουργήσει.
Είχε προηγηθεί το νομοσχέδιο για την Επαγγελματική Εκπαίδευση (εξίσου σοβαρή, για κάποιους σοβαρότερη) τομή, αλλά ο περιορισμένος χαρακτήρας της μάχης των αριστερών εξαπτέρυγων για τον έλεγχό της του έδωσε την ευκαιρία «να περάσει άβρεχο», καθώς η κατάθεση και η έγκριση του «δεν απειλούσε τα ιερά και τα όσια της νεοκομουνιστικής ορθοδοξίας και την ζωτική της ανάγκη να επιβεβαιώνεται και να αναπαράγεται από την εκπαιδευτική κοινότητα».
Είναι σαφές πως ο Κυριάκος Πιερρακάκης ήξερε που πήγαινε όταν είπε «ναι» στην πρωθυπουργική πρόταση για το Υπουργείο Παιδείας, σχεδόν είχε προεξοφλήσει την μετακίνηση του δίπλα στο Mall, άλλωστε το ότι βρέθηκε έτοιμος κοινοβουλευτικά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα «να φέρει τα πάνω κάτω» προδίδει μια προετοιμασία σε θέματα εξαιρετικά ευαίσθητα και καθόλου δεδομένα ( άρθρο 16 του Συντάγματος και επικρατούσα ερμηνεία του).
Το νομοσχέδιο που παρουσιάστηκε είναι τεχνικά πλήρες, κοινοβουλευτικά αποδεκτό και πολιτικά επαρκέστατο, ο ίδιος έχει δείξει σαφή δείγματα μιας εξαιρετικής ικανότητας να διαμορφώνει όρους ανατροπής σε περιοχές της πολιτικής με έντονες αντιπαραθέσεις με μια καταπληκτική ευκολία και να τους νομιμοποιεί στην κοινή συνείδηση με ένα στέρεο ηθικό και πολιτικό πλεονέκτημα που τον διακρίνει.
Το ίδιο ακριβώς και κάτι παραπάνω κάνει με το νομοσχέδιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και την ίδρυση μη κρατικών-μη κερδοσκοπικών ( για να μην ξεχνιόμαστε) πανεπιστημιακών, ως παραρτημάτων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων του εξωτερικού σε συνεργασία με ελληνικά πανεπιστημιακά ιδρύματα.
Το «παραπάνω» είναι η συγκλονιστική, για τον εγγενή σοβιετισμό της ελληνικής κοινωνίας, τομή που εισάγεται με το νομοσχέδιο στην καρδιά αναπαραγωγής του αριστερού συστήματος εξουσίας, στο δημόσιο πανεπιστήμιο, με όρους πολιτικής ηγεμονίας και με σαφή την επιθυμία της πλειονότητας της κοινωνίας να καταργηθεί και στην Ελλάδα « το δοβλέτι» που εγγυάται την αναπαραγωγή των αριστερών μυθευμάτων και τροφοδοτεί τους κομματικούς σχηματισμούς του χώρου με στελέχη.
Ο Κυριάκος Πιερρακάκης αυτό ακριβώς κάνει, όσο και αν δεν το δημοσιοποιεί ( δεν το αναφέρει καν) και δεν επαίρεται για την παρέμβαση του αυτή, διατηρώντας ένα αυστηρά εκπαιδευτικό προφίλ και αποφεύγοντας συστηματικά να ανοίξει συζητήσεις ιδεολογικού χαρακτήρα. Η παρέμβαση που φέρει την υπογραφή του είναι απολύτως ιδεολογική, μπαίνει στον στίβο της αντιπαράθεσης μετα αριστερά ιδεολογήματα για να συγκρουστεί και να κερδίσει, είναι βέβαιο πως με την σφραγίδα Πιερρακάκη θα το πετύχει και βεβαιότερο πως «ο ευγενής νέος με τα όνειρα από την Πατησίων και τη Λεόντειο» θα περάσει στην ιστορία ως ο υπουργός που πέτυχε να επιβάλλει την ισχύ του φιλελευθερισμού απέναντι στην αριστερή δικτατορία και τις διάφορες ιδεοληπτικές παραφυάδες της.
Σκέφτομαι πως δύσκολα μπορεί να βρεθεί σε αυτή την κυβέρνηση άλλος που θα μπορούσε με ανάλογη επάρκεια να το πράξει, αλλά δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά, ίσως και να υπάρχει.
Το βέβαιο είναι πως ο Πιερρακάκης είναι εδώ σε πρώτη ζήτηση, αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας μια ακόμη δύσκολη δουλειά όπως αυτός ξέρει να το κάνει και θα το κάνει. Το νομοσχέδιο που ανέβασε στην διαβούλευση είναι ό,τι αρτιότερο μπορούσε να παραχθεί με δεδομένες τις συνταγματικές πρόνοιες, χωρίς τον κίνδυνο της ανατροπής του από το ΣτΕ και με την υλοποίηση του να αποκτάει επείγοντα χαρακτήρα.
Θυμηθείτε, όταν έρθει η ώρα, να του πιστώσουμε και τη λίστα των ξένων ιδρυμάτων που θα θελήσουν να δημιουργήσουν παραρτήματα στην Ελλάδα, θα είναι μια πολύ «ακριβή» λίστα, όχι με την κλασσική έννοια, αλλά με αυτή της προστιθέμενης αξίας στην ελληνική πανεπιστημιακή εκπαίδευση.
Σε όλη αυτή την πολιτική και κυβερνητική ευωχία είναι λάθος να παραβλέπει κανείς τον ελέφαντα στο δωμάτιο, όσο και αν η κυβέρνηση δεν μπορεί ή κωλύεται προσωρινά να τον ονοματίσει. Υπάρχει και μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να απειλήσει την κυβερνητική συντεταγμένη πολιτική, άρα είναι καλό από τώρα να ξεκινήσουν οι απαραίτητες διευκρινίσεις.
Τι εννοώ; Ξένα πανεπιστημιακά ιδρύματα που θα αποφασίσουν, όπως το νομοσχέδιο προβλέπει κι όχι όπως ο κ. Ανδρουλάκης φαντασιώνεται, να ιδρύσουν παραρτήματα ( σε συνεργασία με ελληνικά πανεπιστημιακά ιδρύματα) στην Ελλάδα ( δηλαδή στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη) και να λειτουργήσουν με τους όρους του «μητρικού πανεπιστημίου», τα οποία να αποδέχονται την αριστερίλα της συν-διοίκησης με δήθεν συλλόγους αιώνιων φοιτητών, δηλαδή παραρτήματα κομματικών νεολαιών, δεν υπάρχουν.
Όποιος τέτοια πανεπιστημιακά παραρτήματα φαντασιώνεται «σφάλλει σφάλμα μέγα και απατάται απάτην οικτροτάτην».
Για το λόγο αυτό χρειάζεται να ξεκαθαρίσει κάποιος από την αρχή το έργο για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις αργότερα.
Αγορά ή κάλπη; Μία σύγκριση των ατελειών των οικονομικών και πολιτικών διαδικασιών
Το «κέντημα» Πιερρακάκη με τα μη κρατικά Πανεπιστήμια
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
