Η χώρα, πέρα από την οικονομική καταστροφή που βιώνει, υφίσταται και μία άνευ προηγουμένου συνολική καθίζηση, η οποία κάνει πλέον αβέβαιη και την εθνική της ακεραιότητα…
του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Πρέπει να τού δίνουν όσο πιο γρήγορα γίνεται. Οι άνθρωποι στην εξουσία είναι επικίνδυνοι, ασύδοτοι, άσχετοι, ανίκανοι, αμόρφωτοι, γελοίοι στους τακτικισμούς τους και σε υπερθετικό βαθμό ανήθικοι. Αν όμως ανταποκρίνονται στην πλειονότητα του ελληνικού λαού, δηλαδή αν είναι σαν τα μούτρα αυτών που τούς έφεραν στην εξουσία, τότε κάπου 1,5 εκατομμύρια Έλληνες είναι ώρα να πάρουν των ομματιών τους.
Πολλοί θα νομίσουν ότι κινδυνολογούμε και για αντιπολιτευτικούς λόγους φέρνουμε την καταστροφή. Πλανώνται πλάνην οικτράν. Η χώρα κυβερνάται από μία σέκτα ιδεοληπτικών που, λόγω εγγενούς ανικανότητος, δεν μπορεί ούτε την ίδια την υπόστασή της να προστατεύσει. Τόσο άσχετη είναι. Πλην όμως, διψά για εξουσία. Με οποιοδήποτε κόστος.
Και αυτό γιατί η σέκτα δεν έφθασε στην εξουσία για να κυβερνήσει, αλλά για να ικανοποιήσει φαντασιώσεις, να δικαιώσει ιδεοληψίες, να βγάλει απωθημένα και, κυρίως, να περάσει καλά. Οι καφενόβιοι των Εξαρχείων και οι καταληψίες σχολείων, πού αλλού θα έβρισκαν τα μεγαλεία που βιώνουν με το υστέρημα του ελληνικού λαού; Άξεστοι και απαίδευτοι καιροσκόποι της πολιτικής, πώς θα «την έβγαζαν» μέσα στην κρίση αν δεν ανέβαιναν στην εξουσία;
Από την άλλη, όμως, αυτούς τους ανθρώπους της παρακμής κάποιοι τους επέλεξαν για να κυβερνήσουν. Ένας κόσμος τούς άνοιξε τον δρόμο για να πάνε εκεί που βρίσκονται. Η λαϊκή ευθύνη για τα δεινά που βιώνει και θα βιώσει η χώρα είναι τεράστια. Αλλά και ερμηνεύσιμη.
«Μερικές φορές», είχε γράψει στο παρελθόν ο Ετιέν ντε λα Μποεσί (Etienne de la Boetie), «υπάρχουν άνθρωποι που αντί της υπακοής προκρίνουν την υποταγή, αντί της διακυβέρνησης θέλουν την τυραννία ... Ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους του ανθρώπου είναι η συνήθεια, η πρωταρχική βάση της εθελουσίας υποτέλειας. Αυτή προκύπτει όταν αποτυγχάνει η ανακάλυψη της πραγματικότητας, όταν κυριαρχούν η άγνοια και η έλλειψη περιέργειας και γίνεται θεσμός η απάθεια … Στις περιπτώσεις αυτές, οι κοινωνίες βυθίζονται».
Χάνονται, υποστηρίζει από την πλευρά του ο Ελίας Κανέττι, ο οποίος λίαν ευφυώς είχε σχολιάσει και τις σχέσεις που υπάρχουν μεταξύ των λαϊκών μαζών και της οικονομίας. Τόνιζε, έτσι, ότι η ψυχολογία των μαζών συσχετίζεται με την οικονομία και τα αποτελέσματα αυτής της σχέσης, αν κρίνουμε από την χιτλερική Γερμανία, δεν είναι πάντα τα πιο επιθυμητά.
Είτε λοιπόν αυτό αρέσει είτε όχι, δεν υπάρχουν ανεύθυνοι λαοί. Αυτό υπονοεί και η Χάννα Άρεντ στο περίφημο βιβλίο της «Η Κοινοτοπία του Κακού» (1964), τονίζοντας ότι έχουν γίνει απίστευτα εγκλήματα στο όνομα λαών ανίκανων και άβουλων, όταν δέχονται διαταγές.
Επισημαίνουμε επίσης ότι, στην εποχή του Διαδικτύου και της υπερπληθωρικής πληροφόρησης, δεν υπάρχει η δικαιολογία τού «δεν ήξερα». Οι 360.000 τύποι που ψηφίζουν Χρυσή Αυγή γνωρίζουν πολύ καλά τί κάνουν και τί επιλέγουν. Το ίδιο ισχύει και για αυτούς που έφεραν στην εξουσία τον ακροδεξιοαριστερό συνασπισμό. Αν τώρα κάποιοι από αυτούς θα πληρώσουν σπασμένα «καλά να πάθουν», θα έγραφε και ο Μαν. Βασιλάκης.
Βέβαια, στην ελληνική περίπτωση, σίγουρα κυριάρχησαν στις «λαϊκές επιλογές» και οι διάσημες αντιλήψεις του Καραγκιόζη και του Ναστραντίν Χότζα. Η κουτοπονηριά, δηλαδή, που χαρακτηρίζει μέρος του «πιο έξυπνου λαού του κόσμου».
Τον Ιανουάριο του 2015, πολλοί Νεοέλληνες, ερήμην της κρισιμότητας της περιόδου, σκέφτηκαν ότι ένας άπειρος και απαίδευτος λαϊκιστής, επειδή ήταν θρασύς και αδίστακτος, θα μπορούσε να κλονίσει Ευρώπη και Αμερική ώστε να τού δώσουν λεφτά και να διαγράψουν χρέη.
Δυστυχώς δε, την ίδια περίπου σκέψη έκαναν και κορυφαίοι επιχειρηματικοί και πολιτικοί παράγοντες στην χώρα, για να την παραδώσουν σε ανθρώπους που ο αείμνηστος Λεωνίδας Κύρκος είχε χαρακτηρίσει «αμόρφωτους και γελοίους».
Έτσι, μέσα σε 18 μήνες η χώρα επιβαρύνθηκε με 80 δισεκατομμύρια ευρώ ζημιά, υπέγραψε ένα τρίτο μνημόνιο χειρότερο από αυτό που ίσχυε τον Ιανουάριο 2015 και σήμερα, απογυμνωμένη από το καλύτερο έμψυχο υλικό της, κατρακυλά προς την απόλυτη παρακμή –οικονομική, ηθική, πνευματική, κοινωνική. Είναι δε μύθος να πιστεύεται ότι με τις τράπεζες χρεοκοπημένες, τις κινήσεις κεφαλαίων υπό έλεγχο, την υπερφορολόγηση να ενδυναμώνεται και την αντιεπιχειρηματική κουλτούρα να κυριαρχεί, θα μπορέσει ποτέ η Ελλάδα να σηκώσει κεφάλι. Απλώς θα φυτοζωεί, εκτός και αν υγιείς και αποφασιστικές πολιτικές δυνάμεις, πραγματικά προοδευτικές, αποφασίσουν να την πάρουν στα χέρια τους, αψηφώντας το όχλο των καραγκιόζηδων, της κομπίνας και της αρπαγής.
Τέτοιες δυνάμεις υπάρχουν στην Ελλάδα και μπορούν να καταφέρουν πολλά. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες μάς απέδειξαν ότι στην χώρα της αντιαριστείας και της βοθροκουλτούρας, υπάρχουν υγιέστατες δυνάμεις προόδου που αντιστέκονται και μάχονται. Νέοι άνθρωποι που τρέφονται ακόμη με ελπίδες, πριν ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους αγωνίζονται να παραμείνουν ζωντανοί στο καθαρτήριο της διαπλοκής, της αλητείας και της μωροφιλοδοξίας. Ανέχονται να τρώνε στην μάπα αμπελοφιλοσοφίες ατόμων που «ατύχησαν» στην ζωή τους να γίνουν κρεοπώλες ανθρώπων ή δεσμοφύλακες ελεύθερων πολιτών.
Απεχθάνονται να τούς κάνουν μαθήματα προόδου οι χυδαιότεροι θιασώτες της ολοκληρωτικής βαρβαρότητας και οι καιροσκόποι του νεοπλουτισμού.
Οι νέοι αυτοί Έλληνες της αριστείας είναι τα αληθινά δείγματα της ανάπτυξης και του προοδευτικού δυναμισμού μίας κοινωνίας που δεν θέλει ούτε να δει, ούτε να πάει προς το αύριο.
Γι αυτό, τα φερέφωνα του σκοταδισμού και της ανελευθερίας υβρίζουν, ξορκίζουν, συκοφαντούν, απειλούν και αναδίδουν όλη την πνευματική τους δυσωδία μπροστά στους αρίστους.
Πρόκειται για έναν κακοήθη πνευματικό όγκο, που ευημερεί σε μία κοινωνία η οποία για την ώρα δείχνει ανίκανη να σταματήσει τις εμπεδούμενες παθογένειές της, χωρίς καν να το καταλαβαίνει.
Προβάλλει έτσι το στρατηγικό ερώτημα: Υπάρχουν ακόμη δυνατότητες αντιστάσεων, όταν οι τελευταίες προαπαιτούν ισχύ; Εάν λοιπόν δεν υφίσταται, τότε πολίτες και κοινωνία οδεύουν επί κενού –με ό,τι αυτό συνεπάγεται.