Προφανώς δεν απασχολεί κανένα εχέφρονα στη χώρα ο καημός του Φίλη για τον «ολίγη από Μπέμπε Γκρίλο και Τραμπ» λόγο του κ. Κασσελάκη, ούτε προκαλεί την παραμικρή εντύπωση η επιτηδευμένη αγανάκτηση του Σκουρλέτη, η πίκρα του Βούτση κι η μελαγχολία του Δραγασάκη!
Για δε «την κούραση» της κυρίας Αχτσιόγλου και τη συνακόλουθη «ιδιώτευση», ούτε λόγος, το διαδίκτυο και την «αναγνώρισε» και την «τίμησε» με το παραπάνω!
Όλοι αυτοί οι γραφικοί τύποι και οι ακόλουθοι τους (όσοι απόμειναν πλέον) είναι πολιτικά πεθαμένες ιστορίες, απλώς έχουν ξεχάσει να τους το πουν και τους επιτρέπουν να κυκλοφορούν ακόμη μεταξύ μας και να ξερνάνε νεοσταλινισμό ανάκατο με «όργανα και πλειοψηφίες», ου μην και με δημοκρατικό συγκεντρωτισμό όπου τους παίρνει.
Αντίθετα, αυτή η ιστορία Τσίπρα (Κασσελάκη, μετά του Τάϊλερ και του σκύλου) ομού μετά των επιχειρηματικών και άλλων (κυρίως γεωπολιτικών) πατρώνων τους εξελίσσεται σε μια σοβαρή υπόθεση για να την εγκαταλείψει κανείς στα πρωινάδικα ή στους περιβόητους «αναλυτές» των ΜΜΕ.
Σοβαρή υπόθεση, τόσο για την κυβέρνηση, όσο και για τον φέρελπι πλην κραυγαλέα αποτυχημένο κ. Ανδρουλάκη (και το παρεάκι της Κομοτηνής) οι οποίοι θα βρεθούν εξ αντικειμένου απέναντι στην εξελισσόμενη συνομωσία «Τσίπρα- επιχειρηματιών» με αιχμή του δόρατος έναν απιθανόπουλο εξ ΗΠΑ, που αγωνίζεται σκληρά (και χωρίς χειμωνιάτικα ρούχα ο καημένος) να γίνει ο Κανένας, έχει δρόμο ακόμη, τα υπόλοιπα έπονται.
Το σχέδιο που θριάμβευσε στο πρώτο (και ευκολότερο, λόγω του καφενείου της Κουμουνδούρου) μέρος του δια περιπάτου (και με την απαραίτητη καλοκαιρινή «ελαφρότητα» των πρωινάδικων) πρόκειται να έχει συνέχεια, η εξέλιξη της οποίας θα εξαρτηθεί πλέον και από άλλους μικρότερους ή μεγαλύτερους παίκτες, οι κ.κ. Μητσοτάκης και Ανδρουλάκης είναι στην πρώτη γραμμή.
Κι αν η κυβέρνηση διαθέτει, εκτός από την εξουσία, την άσκηση της νόμιμης κρατικής βίας και το κρατικό χρήμα, τον καλύτερο και πληρέστερο, σε όλη τη μεταπολίτευση, πρωθυπουργό ( στο όνομα του οποίου ομνύει και ο πατήρ Κασσελάκης), εκεί στη Χαριλάου Τρικούπη η κατάσταση μοιάζει πολύ περισσότερο μπερδεμένη.
Ο κ. Ανδρουλάκης ζει ακόμη στον πλανήτη του Predator, διαμονή που δεν του επέτρεψε να κάνει παρά ένα μισό βήμα στις εκλογές για να αμφισβητήσει στα σοβαρά την πρωτοκαθεδρία στην κεντροαριστερά κι από τότε διακοπάρει τρεις μήνες. Η πολιτική εικόνα του είναι από απογοητευτική έως ανύπαρκτη, ο λόγος του ρηχός και χωρίς καμία δυναμική, η επικοινωνία του ανύπαρκτη ( την συνέντευξη του στα ΜΜΕ στην ΔΕΘ δεν πρόβαλε ούτε το Kolopetinitsa Channel) και το επιτελείο του «άλλα λόγια ν΄ αγαπιόμαστε». Είναι τρομακτικό, αλλά ο άνθρωπος που φιλοδόξησε να αντικαταστήσει τον Ανδρέα Παπανδρέου στην σοσιαλδημοκρατία μιλάει και δεν τον ακούει ούτε ο θυρωρός του!
Το κενό είναι προφανές, έχει επισημανθεί από όλους, πρώτοι το είδαν οι του «επιχειρείν» Καππαδόκες και για το λόγο αυτό «έκοψαν ρόδα μυρωμένα» και τον εγκατέλειψαν ( στην ουσία ποτέ δεν τον πίστεψαν, απλώς δεν ήθελαν τον Ανδρέα Λοβέρδο για να μην ενισχύσουν περαιτέρω τον Μητσοτάκη) και για το λόγο αυτό επανήλθαν στην παλιά δοκιμασμένη συνταγή «Τσίπρας και ξερό ψωμί», αλλά σε νέα συσκευασία.
Είναι σαφές πως ο κ. Ανδρουλάκης πρέπει να ανησυχεί για τον χειμώνα που έρχεται πολύ περισσότερο από το δεν υπήρχε ο κ. Κασσελάκης και στη θέση του είχε εκλεγεί η κυρία Αχτσιόγλου. Στην ουσία είναι ο πρώτος (και σχετικά εύκολος) στόχος στην πορεία για την αλλαγή των συσχετισμών στην αντιπολίτευση που μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να οδηγήσει κάποτε στην κυβέρνηση, όπως «οι ανήσυχοι επιχειρηματίες» την ονειρεύονται και την επιδιώκουν.
Με επίπεδο αντίστασης στους κεντρικούς σχεδιασμούς εξαιρετικά ασταθές (και ασθενές) και πολιτική προοπτική, ως ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, καμία, η άλωση του χώρου που σήμερα διαφεντεύει ο κ. Ανδρουλάκης είναι υπόθεση ολίγων μηνών, άντε ενός χρόνου, αρχής γενομένης από τις πρώτες δημοσκοπήσεις (που τον αναζητούν και δεν τον βρίσκουν).
Απέναντι στην επικοινωνιακή γοητεία Κασσελάκη (με Τάιλερ και σκύλο), στην υπαρκτή και στη χώρα μας μεταπολιτική, στα φλας και στα φώτα και στην ανάγκη μιας μερίδας πολιτών να επανακτήσουν την εξουσία που έχασαν από τον Μητσοτάκη ο κ. Ανδρουλάκης έχει λίγες έως καμία πιθανότητες αντίδρασης, δεν έπεισε ως εναλλακτικός πόλος στην κεντροαριστερά σε ευνοϊκές γι΄αυτόν (και το ΠΑΣΟΚ) συνθήκες, δεν πρόκειται να πείσει τώρα.
Στην υπόθεση δεν έχουν καμία θέση ιδεολογίες, πολιτικές θέσεις, ιστορικό παρελθόν και κληρονομικές βαρωνίες. Όλα αυτά πλέον δεν συγκινούν κανένα στη χώρα. Ότι το ΠΑΣΟΚ χρειάζεται να σαρωθεί «για να αποκτήσει η χώρα αντιπολίτευση» έχει εγκαθιδρυθεί ως στόχος όσων επανέφεραν στη ζωή τον κ. Τσίπρα και εξέλεξαν τον κ. Κασσελάκη πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.
Τις επόμενες κινήσεις αναμένουμε, το έδαφος έχει προετοιμαστεί.
Τα επιτόκια... πολέμου και η «βουτιά» στις αγορές
Στέφανε, στην Ελλάδα κάθε θαύμα κρατάει μόνο τρεις ημέρες
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
