«Ποια είναι πιο αξιόπιστη η θρησκεία ή η επιστήμη;». Αυτό το ψευτο-δίλημμα προκάλεσε σε διαστρεβλωμένες συζητήσεις η ανάρτηση του συμπαθούς κου Μόσιαλου, περί της άμωμης σύλληψης δια κρίνου και «αφελούς» χριστιανού που την πιστεύει, ενώ αρνείται τον κορωνοϊό και την προστασία που του παρέχει η επιστήμη.

Στο μυαλό μου μεταφράζεται στην ερώτηση, ποιος επικρατεί; Ο Θεός που δημιούργησε τον κόσμο και τον άνθρωπο; ή ο άνθρωπος που δημιούργησε την επιστήμη;

Αντί για άλλη απάντηση σε αυτό παραθέτω την ιστορία που διηγήθηκε ο μεγάλος φυσικός επιστήμονας Ισαάκ Νεύτων (αντιλαμβανόμενος ότι αυτός μεν ανακάλυψε τον νόμο της βαρύτητας, αλλά τον νόμο δημιούργησε ο Θεός):

Ο Νεύτων λοιπόν, είχε κατασκευάσει ένα περίπλοκο ομοίωμα του ηλιακού συστήματος, με γρανάζια, πλανήτες σε μινιατούρα, που να περιστρέφονται γύρω από έναν ήλιο, επίσης, σε μικρογραφία, παριστάνοντας έτσι τις πραγματικές τροχιές τους. Μια μέρα ένας άθεος φίλος του πήγε στο εργαστήριο του και έμεινε κατάπληκτος από τον μεγαλοφυή εκείνο μηχανισμό. «Ποιος έκανε αυτό το απίθανο μοντέλο;» ρώτησε. 

«Κανένας» απάντησε ο Νεύτων, «έγινε κατά τύχη!». «Έλα μη κοροϊδεύεις τώρα», είπε ο άλλος. «Ποιος κατασκεύασε αυτό το μηχανισμό;». «Αν είσαι βέβαιος ότι κάποιος κατασκεύασε αυτό το μοντέλο», είπε τότε ο Νεύτων, «γιατί όταν παρατηρείς το σύμπαν, το οποίο είναι δημιουργημένο με πολύ ανώτερη ακρίβεια και σε απείρως μεγαλύτερη κλίμακα, από αυτή που είναι κατασκευασμένο τούτο εδώ το ομοίωμα, λες ότι έγινε απλώς κατά τύχη; Το κάνεις μόνο και μόνο επειδή δεν θέλεις να παραδεχθείς ότι υπάρχει ένα τόσο μεγάλο πρόσωπο που να μπορεί να κάνει ένα τέτοιο πράγμα. Αλλά το πρόσωπο αυτό υπάρχει, και είναι ο Θεός …».

Ο άνθρωπος με το χάρισμα του μυαλού και πνεύματος που του δόθηκε από τον Θεό, αν και ευάλωτος σωματικά, αμύνθηκε και επιβλήθηκε των άγριων θηρίων. Προστατεύτηκε από, και δάμασε αντίξοες καιρικές συνθήκες, εκρήξεις ηφαιστείων και σεισμούς. 

Νίκησε τις περισσότερες ασθένειες, κατέλαβε και κατοίκησε την υδρόγειο. Έφτασε μέχρι τ’ άστρα.

Όσο προόδευε και κατακτούσε, τόσο η αλαζονεία του αυξανόταν.

Τόσο έκανε πολλούς, ίσως και τους περισσότερους από τους ανθρώπους σήμερα να μην πιστεύουν σε Θεό. Και όταν δεν πιστεύεις στην ύπαρξη Θεού, τότε θεωρείς τον άνθρωπο το ανώτερο όν στο σύμπαν. Τότε γίνεσαι ακόμα πιο αλαζονικός, εγωιστής, κυνικός, υλιστής, εγκαταλείπεις ακόμα και τις ίδιες σου τις πνευματικές κατακτήσεις.

Όσο όμως ο άνθρωπος θα προσπαθεί να υπερβεί τις ικανότητές του, τόσο θα αντιλαμβάνεται πόσο περιορισμένες είναι αυτές.

Όση πρόοδο και αν κάνει, όσα νέα στοιχεία, όσες γνώσεις, όση νέα τεχνολογία και άν ανακαλύπτει, όσα επιστημονικά επιτεύγματα και εάν επιτυγχάνει, τόσο θα διαπιστώνει, πόσο λίγα γνωρίζει και πόσο τεράστιο δρόμο έχει ακόμα να διανύσει, μέχρι την παντογνωσία.

*Ο Λάμπρος Ροϊλός είναι συντ. δικηγόρος παρ’Αρείω Πάγω, συγγραφέας, ερευνητής