Μετατρέποντας το επιθυμητό σε εφικτό

Η Κυβέρνηση Μητσοτάκη μέσα στον πρώτο χρόνο της θητείας της σημείωσε μερικά πολύ αξιόλογα επιτεύγματα. Ωστόσο, και όπως είναι φυσικό, υπάρχουν πολλοί ‘’δράκοι’’ που πρέπει να αντιμετωπισθούν. Οι δράκοι αυτοί είναι πολύ ανθεκτικοί και η εξουδετέρωσή τους πιθανόν να απαιτεί περισσότερες από μία θητείες κυβερνήσεων προσηλωμένων σε μεταρρυθμιστικούς στόχους που σήμερα μπορεί να φαντάζουν πολύ προχωρημένοι ή ανέφικτοι.

Του Κώστα Χριστίδη*

Οι πολιτικοί, απασχολούμενοι σχεδόν πλήρως με τα τρέχοντα θέματα της επικαιρότητας, τείνουν να χάνουν από το οπτικό τους πεδίο σημαντικά αλλά μακροπρόθεσμα θέματα και, εν πάση περιπτώσει, για να είναι αποδεκτοί από την εκάστοτε πλειοψηφία, δεν μπορούν – σχεδόν εξ ορισμού – να είναι πρωτοπόροι στον χώρο των ιδεών.

Είναι, ωστόσο, η επικράτηση στον ιδεολογικό χώρο που καθορίζει με ετεροχρονισμό τις πολιτικές εξελίξεις.

Στο πλαίσιο αυτό, ως απλός φιλελεύθερος πολίτης, θα ήθελα να διατυπώσω μερικές ριζικές τομές που θα ευχόμουν να υλοποιηθούν σε διάστημα δεκαετίας, μέχρι το 2030.

Η πρώτη αφορά στο φορολογικό μας σύστημα, το οποίο, παρά τις μειώσεις ορισμένων φορολογικών συντελεστών που ήδη έγιναν ή θα γίνουν, παραμένει πολυδαίδαλο, άδικο και αντιαναπτυξιακό. Στόχος πρέπει να είναι η κατάργηση της ‘’προοδευτικής’’ φορολογίας (άλλη μία διαστρεβλωμένη χρήση της έννοιας της ‘’προόδου’’) και η αντικατάστασή της με έναν, ενιαίο φορολογικό συντελεστή 20%, με ένα αφορολόγητο όριο για όλους και κατάργηση όλων των φοροαπαλλαγών.

Έτσι, η ετήσια δήλωση φόρου εισοδήματος θα έχει μέγεθος μίας καρτ-ποστάλ και η Ημέρα Φορολογικής Ανεξαρτησίας θα μεταφερθεί από τον Ιούλιο στον Μάρτιο κάθε έτους.

Δεύτερη αναγκαία κίνηση, η σύσταση γενικής νομοκαταργητικής επιτροπής, πιθανόν υπό τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Παναγιώτη Πικραμμένο ή τον υπουργό Επικρατείας Γιώργο Γεραπετρίτη, με υποεπιτροπές ανά θεματικό αντικείμενο, και με έργο την κατάργηση όλων των άχρηστων νόμων, διατάξεων και ρυθμίσεων. Έτσι θα διευκολυνθεί σημαντικά και ο σε εξέλιξη ευρισκόμενος ψηφιακός μετασχηματισμός του κράτους.

Τρίτη τομή, η παροχή εκπαιδευτικών επιταγών ή κουπονιών (vouchers) στους χρήστες εκπαιδευτικών υπηρεσιών (μαθητές, φοιτητές και στους γονείς τους) που θα καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος ή και το σύνολο του κόστους των υπηρεσιών αυτών σε όλες τις βαθμίδες, με δικαίωμα επιλογής των παρόχων από τους χρήστες. Ανάλογα συστήματα μπορούν να λειτουργήσουν σταδιακά και στον ευρύτερο χώρο της πρόνοιας, όπου το κράτος θα πρέπει να έχει το ρόλο εγγυητή, κυρίως μέσω του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, αλλά όχι παρόχου (ή, τουλάχιστον, όχι σε αποκλειστική βάση).

Τέταρτη τομή, στο ασφαλιστικό σύστημα. Στόχος, η πλήρης μετάβαση εντός δεκαετίας από αναδιανεμητικό σε κεφαλαιοποιητικό σύστημα, με ολοσχερή κατάργηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων και υποχρέωση των εργοδοτών να καταθέτουν εισφορές ανερχόμενες σε 10% επί των μισθών των εργαζομένων σε επαγγελματικά ταμεία ή επενδυτικές και ασφαλιστικές εταιρείες που θα ελέγχονται από την Τράπεζα της Ελλάδος και από την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς.

Πέμπτον, περιορισμός του πελατειακού κράτους, με ψήφιση εκλογικού νόμου κατά τον οποίο 160 βουλευτές θα εκλέγονται σε μονοεδρικές περιφέρειες με απλή πλειοψηφία και 80 βουλευτές βάσει κομματικής λίστας με αναλογικό σύστημα σε ολόκληρη την επικράτεια.

Με τέτοιες ριζικές τομές η Ελλάδα θα παύσει να είναι κράτος στο οποίο όλοι προσπαθούν να ζήσουν σε βάρος όλων των άλλων και θα μετατραπεί σε υπόδειγμα φιλελεύθερης, ευημερούσας χώρας.

* Νομικός - Οικονομολόγος