Εικοσιπέντε (συν μια) μέρες για τις εκλογές της 21ης Μαΐου και η κατάσταση έχει, εν πολλοίς, ξεκαθαρίσει: όλοι οι εμπλεκόμενοι κομματικοί σχηματισμοί (με την εκκρεμότητα του Κασιδιάρη, αλλά αυτός σε εγκληματική οργάνωση παραπέμπει) έχουν παρουσιάσει στους πολίτες τις κυβερνητικές τους προτάσεις, επιχειρηματολογούν επ΄ αυτών και επιχειρούν να πείσουν το εκλογικό σώμα να τους εμπιστευθεί.
Τι έχουμε, στ΄ αλήθεια και χωρίς κομματικές παρωδίες, έως τώρα στα χέρια μας; Μια σαφή και πλήρως περιγεγραμμένη κυβερνητική πρόταση από τον Κυριάκο Μητσοτάκη ( δεύτερες εκλογές, αυτοδύναμη Ν.Δ. για μια αυτοδύναμη Ελλάδα), στην οποία δεν χωρεί η πρώτη εκλογική αναμέτρηση παρά ως εφαλτήριο για τη δεύτερη (εξ ου και η άποψη « θα πάρουμε την εντολή τυπικά και θα την καταθέσουμε αμέσως») και τίποτε άλλο πέραν αυτής. Αν αρέσει στο σύνολο της ή καταγράφει και κενά είναι αλλουνού παππά ευαγγέλιο, είναι η μόνη ολοκληρωμένη, πατάει σε στέρεο έδαφος και δεν ονειροβατεί.
Στο πέραν της κυβέρνησης στρατόπεδο των διάφορων αντιπολιτευόμενων σχηματισμών επικρατεί το προγραμματικό κυβερνοχάος, στην ουσία απουσιάζει παντελώς μια σαφής, υλοποιήσιμη και ελκυστική κυβερνητική πρόταση. Όλες οι απόπειρες να συγκροτηθεί ένας σοβαρός αντιπολιτευτικός πόλος που θα απειλήσει τη Νέα Δημοκρατία και θα διεκδικήσει, με πρωταγωνιστικούς όρους, την εξουσία κατέληξαν γραφικότερες της Σαντορίνης.
Η περιβόητη « μπροοδευτική κυβέρνηση», ότι πλησιέστερο προς μια δήθεν σοβαρή κυβερνητική εναλλακτική πρόταση, επί της οποίας ο κ. Τσίπρας ήλπισε να συσπειρώσει το ακροατήριο και να απειλήσει τον κ Μητσοτάκη, αποτελεί, ήδη, παρελθόν. Η φαιδρότητα της διατύπωσης και το πρακτικώς αδύνατο της υλοποίησης σε ένα αντιπολιτευόμενο πολιτικό αχταρμά, οδήγησαν πολύ γρήγορα αυτή την, έτσι ή αλλιώς, κωμική πολιτική πρωτοβουλία στον κάλαθο των αχρήστων, σήμερα ούτε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πιστεύει σε αυτό που επιμελώς διοχέτευε ως κυβερνητική προοπτική στο προηγούμενο διάστημα.
Στο τραπέζι, είτε αρέσει, είτε όχι, βρίσκεται σήμερα μια και μοναδική πρόταση κυβέρνησης, αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη με τα καλά της και τα κακά της ( τα πρώτα είναι περισσότερα, τηρουμένων των αναλογιών) με το εκλογικό σώμα να αντιμετωπίζει, στην πράξη και όχι στις μανιοκαταθλιπτικές αριστερές αναλύσεις, το δίλημμα «take it or leave it», χωρίς να έχει κανένα περιθώριο αντίδρασης και καμία σοβαρή εναλλακτική να παρατάξει.
Απέναντι στον ιστορικό έρωτα της κεντροδεξιάς για τις αυτοδύναμες κυβερνήσεις ( μεταξύ μας, ευτυχώς που μια τέτοια διαχειρίστηκε τη χώρα την τελευταία τετραετία με όσα μας έπεσαν στο κεφάλι), ανεξαρτήτως της επιτυχίας που κάθε φορά αυτές έχουν, η κατάσταση στον αντιπολιτευόμενο χώρο είναι «πάμε κι όπου βγει».
Την ίδια ακριβώς ώρα κανείς δεν γνωρίζει, επειδή κανείς δεν είναι σε θέση με ακρίβεια να περιγράψει, «ποιοι πάμε, ποιοι λείπουν, που πάμε, τι είναι εκεί που πάμε, τι θα κάνουμε εκεί που πάμε, γιατί πάμε εκεί που θέλουμε να πάμε…». Επικρατεί ένα προγραμματικό και κυβερνητικό «ό,τι κάτσει», το οποίο κάθε μέρα που περνάει αποσυντίθεται εις τα εξ ων επιχειρήθηκε να συντεθεί, σε απλά ελληνικά ένα μαύρο αντιπολιτευτικό χάλι, που όμοιο του είχε πολλές δεκαετίες να δει η κοινωνία των πολιτών.
Δεν είναι προς θάνατο η κατάσταση, αντίθετα, σε μια δεύτερη ανάγνωση, είναι εξαιρετικά ελπιδοφόρα για τη χώρα. Στο δρόμο προς τις εκλογές της 21ης Μαΐου (και προς αυτές της 2ας Ιουλίου) η ελληνική κοινωνία βρίσκεται στην εξαιρετικά ευχάριστη θέση να πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σε μια κυβερνητική πρόταση κλασσικού αστικού εκσυγχρονισμού εν έτει 2023 και με ορίζοντα το 2030 και στο αριστερόστροφο (σε όλες τις εκδοχές του) χάος.
Το λες και μεγάλη κωλοφαρδία για την Ελλάδα να της έχει προκύψει ένα τέτοιο δίλημμα, άλλες χώρες «σκοτώνουν» για πολύ πιο περίεργα! Είναι μια απελευθερωτική αίσθηση για όλες τις δημοκρατικές και εκσυγχρονιστικές δυνάμεις του τόπου να συνεχίζουν να έχουν την πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία σε μια χώρα του «δυτικού σοβιετικού μπλοκ», στην τελευταία σοβιετική δημοκρατία της Ευρώπης, στο βασίλειο της αριστερής παράνοιας και της κινηματικής υποκρισίας.
Η εξέλιξη είναι πολύ σοβαρή, ουσιαστικά είναι μια υπόθεση επιβίωσης για τη χώρα, οφείλεται, εκτός των άλλων, στην κοινώς παραδεκτή ικανότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη να συνθέτει πάνω και με αφορμή τα προβλήματα και να παράγει όραμα την ώρα της μαύρης σκοτεινιάς. Είναι μια σημαντική ικανότητα αυτή η συνθετική και οραματική διαδικασία, κατέστη σημαντικότερη από την περίοδο που ο νυν πρωθυπουργός ανέλαβε να διοικήσει το μαγαζί και να επιβάλλει ισχυρές δόσεις εκσυγχρονισμού σε ένα τελματωμένο από την κλασσική αριστερίλα εκλογικό σώμα.
Ότι σήμερα αυτός ο Μητσοτάκης κυριαρχεί πολιτικά και ιδεολογικά και διεκδικεί (απελπιστικά μόνος αυτός) μια δεύτερη θητεία, πολιτικά σημαντικότερη της πρώτης για τη χώρα και τις προοπτικές της, δεν έτυχε, πέτυχε! Δεν είναι προϊόν τύχης, είναι ώριμο φρούτο της ανάγκης να περάσει επιτέλους η βαλκανική νεοελληνική δημοκρατία στον σύγχρονο καπιταλισμό, έστω και με υπερπήδηση ενδιάμεσων σταδίων, που σε άλλες κοινωνίες εξελίχθηκαν κανονικά.
Έως τις εκλογές της 21ης Μαΐου τίποτε ουσιαστικό δεν πρόκειται να αλλάξει στα βασικά εκλογικά μεγέθη. Όλες οι προσδοκώμενες αλλαγές θα βελτιώνουν τις επιδόσεις της κυβέρνησης και θα αφαιρούν βασικό πολιτικό κεφάλαιο από την αριστερή ιδεοληψία. Ακόμη και στο επίπεδο των προσώπων των υποψηφίων είναι τέτοια η ποιοτική διαφορά των κυβερνητικών ψηφοδελτίων από την κωμωδία «Αντώναρος, Πολάκης, Σπίρτζης, Ραλία, Μιθριδάτης και λοιπές γραφικές δυνάμεις», που και οι τελευταίες αντιστάσεις κάθε σκεπτόμενου πολίτη αίρονται άμα τη αναγνώσει των καταλόγων!
Η εικόνα του Κυριάκου Πιερρακάκη να μετέχει σε ένα ψηφοδέλτιο και απέναντι του να βρίσκεται η Μάγκυ Δούση (sic) είναι όλα τα λεφτά!
To πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας και η έμφαση στο θετικό αφήγημα
«Προοδευτική» δυστοπία
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
