Φάρμακο (εμβόλιο θα προτιμούσε η συγκυρία) «δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» στον ΣΥΡΙΖΑ έχει καταντήσει ο καημένος «ο Μεγάλος Τιμονιέρης», κατά κόσμον Μάο Τσε Τουνγκ!

Που τον χάνεις, που τον βρίσκεις τον Μάο και την περιβόητη φράση του για «όλα τα λουλούδια που πρέπει να ανθίσουν» (όλα αυτά τα … χριστιανικά βεβαίως πριν τις σφαγές που ακολούθησαν και μετά τον θάνατο του με τη διαβόητη Πολιτιστική Επανάσταση, τη χήρα του και τον Ντεγκ Χσιάο Πιγκ) να τον σέρνει μαζί του ο κυρ Αλέξης θα τον δεις και να τον χρησιμοποιεί κάθε φορά που στριμώχνεται αναγκασμένος να περιγράψει την κατάσταση στο κόμμα (ειδικά στις ΟΜ) ενόψει του συνεδρίου!

Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει αποφασίσει (και το δείχνει) πως θα πάει μέχρι το Συνέδριο με μια αγαπησιάρικη επισήμως διάθεση όταν ομιλεί δημοσίως, με μερικά χριστιανικά τσιτάτα «δια τον πλησίον» και με πρόταγμα «να μην ξεφτιλιστούμε πριν ολοκληρωθούν οι εργασίες του συνεδρίου, ας το αφήσουμε για μετά», σε καμία περίπτωση δεν επιθυμεί να χρεωθεί ο ίδιος ή η αγαπημένη του τάση (οι Προεδρικοί) προγραφές και σφαγές εκπροσώπων, τα αφήνει για άλλους, καθώς «από εκπροσώπους να φάν’ κι οι κότες».

Βεβαίως, στον πολυσυλλεκτικό ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση στις Οργανώσεις Μελών (ΟΜ) είναι «χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα», έχουν βγει ήδη τα μεγάλα μαχαίρια και σφάζουν αδιακρίτως, ενώ από την άλλη πλευρά παρατηρείται ένας οργασμός εγγραφών νέων μελών με αδιευκρίνιστες, προς το παρόν, προϋποθέσεις, θολή οικονομική συμμετοχή και αόρατη παρουσία, όποτε τους χρειάζεσαι δεν μπορείς να τους βρεις πουθενά.

Κάτω από τις ηγεσίες των διαφόρων συνιστωσών ή ομάδων συμφερόντων που αναπτύχθηκαν και εδραιώθηκαν στην εγχώρια αριστερά δεκαετίες τώρα, οι πραιτωριανοί της κάθε πλευράς δεν αφήνουν ούτε κουνούπι να περάσει χωρίς έλεγχο, η μάχη των συσχετισμών και των ποσοστών ενόψει της τελικού σώματος του συνεδρίου είναι αμείλικτη.

Στον κ. Τσίπρα μένει να παριστάνει τον Ξέρξη στο όρος Αιγάλεω, έχει στήσει το θρόνο του και περιμένει να απολαύσει τη ναυμαχία στα ρηχά νερά της Σαλαμίνας, χωρίς, όπως μέχρι τώρα προκύπτει, να έχει υπολογίσει όσο σοβαρά χρειάζεται τη δύναμη διείσδυσης στο κομματικό σώμα των καινών δαιμονίων των «Ομπρελιστών».

Οι τελευταίοι συγκροτούν μια συμπαγή ομάδα με διακριτές πολιτικές και ιδεολογικές αφετηρίες απέναντι σε όλο τον υπόλοιπο κομματικό οργανισμό, έχουν την τεχνογνωσία να οργανώσουν ένα αποδοτικό αντάρτικο στην Κουμουνδούρου και το «ηθικό πλεονέκτημα» να μπορούν να απευθύνονται «στο όλο κόμμα» με μια ευκολία που δύσκολα συναντάει κανείς σε άλλη συνιστώσα, πλην του κ. Πολάκη, που είναι μια κατηγορία μόνος του.

Δεν είναι τυχαίο πως ακόμη και οι χειρότεροι «πολακισμοί» δεν έτυχαν απάντησης από την «Ομπρέλα», εκτός από αυτούς που περιείχαν προσωπικές αιχμές κατά ηγετικών στελεχών της κίνησης, στους οποίους δόθηκε μια κάποια απάντηση θεσμικά αποδεκτή πάντως και όχι στα κάγκελα.

Σε αυτό τον γενικό χαμό, με «το αίμα του τρέχει άφθονο από τις σφαγές» στις Οργανώσεις Μελών καμία απόπειρα να μιλήσει κάποιος πολιτικά δεν έχει τύχη. Όλες οι πλατφόρμες και οι πολιτικές αναφορές σε μεγάλα ζητήματα μιας αριστερής πολιτικής πήγαν στο βρόντο: οι μεν και οι δε (με τις επιμέρους υποτάσεις τους) έχουν αποδεχθεί την κλασσική μανιχαϊστική λογική, διαχωρίστηκαν σε δύο μεγάλα ρεύματα, «είσαι με τον Τσίπρα ή εναντίον του Τσίπρα;» ρωτάνε αλλήλους, κανένας δεν γελιέται, είναι η ίδια λογική που εφαρμόστηκε στην περίπτωση του νεαρού Άλκη στη Θεσσαλονίκη με πολιτικούς στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ όρους και όχι με μαχαιρώματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταντήσει «πεδίο βολής φτηνό που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι», σήμερα κανένας δεν γνωρίζει πόσα είναι τα μέλη, σε τι αριθμό μελών αντιστοιχούν οι εκπρόσωποι που εκλέγονται για το συνέδριο και – το σημαντικότερο – πόσοι θα εμφανιστούν μετά το συνέδριο στις διαδικασίες για την εκλογή Προέδρου και Κεντρικής Επιτροπής με το «εκλογικό βιβλιάριο» στο χέρι.

Το κόμμα το βαραίνει μια πρωτοφανής παράνοια: να συζητούν, να ψηφίζουν και να εγκρίνουν τα πολιτικά κείμενα οι λίγοι και εκλεκτοί της κάθε φράξιας, αυτοί που αποτελούν το σώμα του συνεδρίου και να εκλέγουν τον πρόεδρο και την κεντρική επιτροπή όλα τα μέλη!!!

Αυτός, δηλαδή, που δεν κρίνεται ικανός να πάρει μέρος ως εκπρόσωπος στο συνέδριο, ακόμη κι επειδή δεν το επιθυμεί, «σφάζεται στο γόνατο» από τις ποσοστώσεις και τις κλειστές λίστες υποψηφίων στις Οργανώσεις Μελών να παραμένει μέλος της λίστας των μελών που μπορεί να ψηφίσει για πρόεδρο και κεντρική επιτροπή.

Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά (και αριστερά) πλασμένος! Όλα στην υπηρεσία του ηγέτη, καθώς αυτός είναι που χρειάζεται την αυξημένη αριθμητικά νομιμοποίηση για την εκλογή του, ακόμη και ο διαχωρισμός των μελών του κόμματος «σε άξια και χαβαλέδες»!

Μην γελιέστε, δεν είναι κάτι καινούργιο! Μια ζωή το ίδιο ίσχυε και ισχύει στην ελληνική αριστερά, οι ταμπέλες αλλάζουν, τα βλέμματα μένουν πάντα ίδια …