Είτε σε φυλακή υψίστης ασφαλείας είτε σε αγροτική φυλακή
Του Hugo Dixon
Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί απεγνωσμένα να αποφύγει την «ασφυκτική επιτήρηση» των ενεργειών της ελληνικής κυβέρνησης όταν ολοκληρωθεί το τρίτο πρόγραμμα διάσωσης τον ερχόμενο Αύγουστο.
Ωστόσο, το καλύτερο που μπορεί να ελπίζει ο Ελληνας πρωθυπουργός είναι πως η Αθήνα θα μεταταχθεί από τη φυλακή υψίστης ασφαλείας, όπου βρίσκεται σήμερα, σε μια αγροτική φυλακή – και αυτό θα συμβεί μόνο αν συμμορφωθεί.
Ο Τσίπρας επιθυμεί μια «καθαρή έξοδο» από το τρίτο πρόγραμμα, ώστε να έχει να διηγηθεί μια καλή ιστορία στους Ελληνες ψηφοφόρους.
Ωστόσο, δεν είναι ρεαλιστική η ολοκληρωτική απαλλαγή από την επιτήρηση – και πιθανότατα το γνωρίζει και ο Τσίπρας αυτό, αν και του αρέσει να λέει άλλα στον ελληνικό λαό. Διακυβεύονται υπερβολικά πολλά λεφτά ώστε να αφεθεί η Αθήνα να κάνει ό,τι θέλει.
Χωρίς επιτήρηση δεν θα υπήρχε τίποτα να σταματήσει τoν Τσίπρα από το να εκφράσει πλήρως τη λαϊκίστικη τάση του. Θα μπορούσε να ανατρέψει τις μεταρρυθμίσεις στο συνταξιοδοτικό, την αγορά εργασίας και τις δημόσιες δαπάνες.
Ατυχώς, η Αθήνα πρέπει να πληρώσει περίπου 15 δισ. ευρώ το 2019 και δύσκολα θα το καταφέρει αν δεν εξακολουθήσει να την υποστηρίζει η Ευρωζώνη.
Κατ’ ελάχιστον, η Ελλάδα θα χρειαστεί βοήθεια για το μη βιώσιμο χρέος της. Ωστόσο, δεν είναι ρεαλιστικό να υποθέσει κανείς πως η Ευρωζώνη θα υιοθετήσει επίσημα μια τέτοια συμφωνία, αν δεν εφαρμόσει η Ελλάδα όσα της αναλογούν.
Ο προφανής τρόπος να αναγκάσει κανείς την Ελλάδα να εφαρμόσει όσα της αναλογούν είναι να της δίνει βοήθεια με το σταγονόμετρο, όταν και αν πετυχαίνει η Αθήνα σημαντικούς στόχους.
Ομως για να επιτευχθεί αυτό είναι αναγκαία η συνέχιση της επιτήρησης της οικονομίας.
Επίσης είναι πιθανό η Αθήνα να χρειαστεί προληπτική γραμμή πίστωσης από την Ευρωζώνη. Ομως ένα τέτοιο δίχτυ προστασίας θα συνοδεύεται από όρους και επιτήρηση. Αυτό θα αποτελούσε πρόβλημα για τον Τσίπρα, διότι στη συνέχεια θα δυσκολευόταν να αφηγηθεί μια ωραία ιστορία στους Ελληνες ψηφοφόρους.
Η πιο λογική προσέγγιση θα ήταν να συνεργαστεί με τους πιστωτές τους επόμενους μήνες, ιδιαίτερα κατά την επόμενη αξιολόγηση. Ετσι θα ενίσχυε την καλή διάθεση των πιστωτών πριν από τις συνομιλίες για την ελάφρυνση χρέους, θα λάμβανε ένα επιπλέον δάνειο που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ώστε να ενισχύσει τα αποθεματικά της Ελλάδας και να κερδίσει έπαινο από τους ιδιώτες πιστωτές. Αυτή είναι μάλλον η στρατηγική του πρωθυπουργού. Ο Τσίπρας συνήθως καθυστερεί κατά τις διαπραγματεύσεις.
Αν το επαναλάβει, η Ελλάδα θα πορευτεί κουτσά - στραβά αλλά δεν θα δημιουργήσει καλή διάθεση στους πιστωτές. Θα χρειαστεί, επίσης, ακόμη πιο έντονη επιτήρηση όταν ολοκληρωθεί η συμφωνία διάσωσης.
Η τελευταία επιλογή του Τσίπρα είναι να αρχίσει να τρέχει ξέφρενα προς την ελευθερία. Αυτό περιλαμβάνει προκήρυξη πρόωρων εκλογών μόλις λήξει το πρόγραμμα διάσωσης, χωρίς να έχει πετύχει συμφωνία για ελάφρυνση χρέους και χωρίς να έχει πάρει προληπτική γραμμή πίστωσης.
Ο Τσίπρας θα μπορέσει να πει στους ψηφοφόρους πως απέδρασε από τη φυλακή των οφειλετών και πως, πλέον, δεν θα υπάρξει επιτήρηση από τους ξένους.
Το μειονέκτημα είναι πως η ελευθερία θα αποδειχθεί βραχύβια. Μέχρι το 2019 η Ελλάδα θα βρεθεί και πάλι στην πτέρυγα υψίστης ασφαλείας της φυλακής.
Μέχρι τότε ο Τσίπρας πιθανότατα δεν θα είναι πια πρωθυπουργός, ωστόσο θα έχει δώσει στην αντιπολίτευση ένα δηλητήριο παρουσιασμένο ως δώρο.
Μια τέτοια στρατηγική θα ήταν τρελή και δεν αποτελεί το βασικό σχέδιο του Τσίπρα.
Ωστόσο, είναι δυστυχώς ένα σενάριο που δεν μπορεί να αποκλειστεί εντελώς.