Μεταξύ μας η εικόνα ενός ΣΥΡΙΖΑ «να μαζεύει, δίκην Αχόρταγου που αδειάζει βόθρους, ότι άχρηστο και ρυπαρό υπήρχε στο ΠΑΣΟΚ» ήταν η ατάκα του διημέρου, κάλυψε επικοινωνιακά το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ (σκέτο, διότι ποιο ΚΙΝΑΛ τώρα και «πράσσειν άλογα»), διαπέρασε την πολιτική επικαιρότητα κι έδωσε τον τόνο σε μια, κατά τα λοιπά, ολίγον ουδετεροποιημένη εξέλιξη στο «Τάε κβο ντο».
Ο Κακλαμάνης, πιθανόν «με τη σοφία των ενενήντα χρόνων του», περιέγραψε με τρομακτική ακρίβεια μια εικόνα που ο ΣΥΡΙΖΑ παλεύει σκληρά να την περιορίσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, δεν θέλει ούτε να τη βλέπει, ούτε να ακούει γι΄αυτήν, όλος αυτός ο συρφετός των πρώην ΠΑΣΟΚων, ειδικά των Γενικών Γραμματέων (Μαριλίζα, Ραγκούσης) με τα εκατομμύρια χρέη στην πλάτη, του κάνουν κακό, θολώνουν το αφήγημα του Τσίπρα περί «προοδευτικής διακυβέρνησης» και άλλες αστειότητες…
Ο Κακλαμάνης συγκέντρωσε όλο το χειροκρότημα της αίθουσας επειδή, πολύ απλά, διερμήνευσε τα αισθήματα των συνέδρων, δηλαδή του κόμματος και ξεκαθάρισε, με ένα αφοδευτικό πνεύμα, πως δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση στις επόμενες εκλογές, πριν ή μετά από αυτές, να προκύψει η παραμικρή συνεργασία ή συμφωνία ΠΑΣΟΚ –ΣΥΡΙΖΑ, συνεπώς όλες οι προσδοκίες του κ. Τσίπρα θα καταλήξουν στα αζήτητα (κάποιοι είπαν «στον απόπατο», αλλά δεν είναι δόκιμος ο όρος).
Η έκρηξη του κ. Πολάκη, κλασικού «αντ΄αυτού» του κ. Τσίπρα, στις διατυπώσεις του κ. Κακλαμάνη και οι κλασικές ύβρεις που τη συνόδευσαν είναι ενδεικτική του πολιτικού τρόμου που προέκυψε στον ΣΥΡΙΖΑ, η απομόνωση του αρχηγού του αποδείχθηκε ότι είναι πλήρης, βρίσκεται να πορεύεται χωρίς κανένα συνομιλητή απέναντι του, περίπου σαν μια τοξική περσόνα, την οποία όλοι αποφεύγουν λες κι έχει ευλογιά των πιθήκων και θα κολλήσουν …
Στον απόηχο και του συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ (το κόμμα έχει εκκρεμότητες επί του πολιτικού και τώρα ξεκινάει ο δικός του Γολγοθάς να διατυπώσει σαφή και επικαιροποιημένη, σε σχέση με το ογδόντα, πολιτική πρόταση) το τοπίο, ενόψει της επόμενης προεκλογικής περιόδου, ξεκαθάρισε οριστικά και αμετάκλητα, εκτός εάν γυρίσει η γη ανάποδα και βγει ο ήλιος από τη δύση…
Όλες οι πολιτικές δυνάμεις θα πορευτούν αυτόνομα, άλλες επειδή αυτό ακριβώς αναζητούν και σε αυτό επενδύουν και άλλες επειδή αυτό τους χρειάζεται για να σταματήσουν να ετεροκαθορίζονται ή να καλούνται να απατούν σε ερωτήματα «τίνος κολαούζος θα είστε μετά τις εκλογές;», τα οποία καμία σχέση δεν έχουν με την πιθανότητα ανάγκη να αναζητηθούν, με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα ευρύτερες κυβερνητικές συνθέσεις.
Σε αυτό το σκηνικό που πολύ δύσκολα θα αλλάξει ο κ. Τσίπρας θα αναγκαστεί, εκ των πραγμάτων, να βιώσει ένα εκλογικό αγώνα σε συνθήκες απόλυτης πολιτικής απομόνωσης, καθώς, εκτός των ανύπαρκτων συνομιλητών του στην κεντροαριστερά, δεν υπάρχει συνομιλητής ούτε στην εγχώρια αριστερά. Τόσο το ΚΚΕ (κλασικά) όσο και ο κ. Βαρουφάκης δεν διανοούνται πως μπορούν να συνυπάρξουν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, σε μια πολιτική πρόταση με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Τσίπρα, η βασική τους προτεραιότητα είναι η δικαίωση του μικρόκοσμου που διαφεντεύουν, για τον κ, Βαρουφάκη ειδικά, δεν είναι καθόλου εύκολο να περάσει το κατώφλι του 3% και να ξαναβρεθεί στη Βουλή.
Στη χορεία των «αντί – ΣΥΡΙΖΑ» συσπειρώσεων εισέρχεται και η νέα παράταξη που ετοιμάζεται οσονούπω να μας απασχολήσει με επικεφαλής τον κ. Λαφαζάνη, οι διεργασίες είναι στα ύψη, οι κουβέντες αφορούν στο τελικό οργανωτικό σχήμα, η παράταξη θα επιχειρήσει να κεφαλαιοποιήσει στο εσωτερικό την επιρροή Μελανσόν στη Γαλλία και το ποσοστό που έλαβε ο αντικομφορμιστής της ακτιβιστικής γαλλικής αριστεράς, κάποιοι πιστεύουν πως το πείραμα μπορεί να λειτουργήσει και στην ελληνική αριστερά, προεξοφλώντας τη συνεχή διολίσθηση του κ. Τσίπρα σε ρόλο συστημικού συμπληρώματος.
Η μεγάλη εικόνα όπως σήμερα είναι στημένη προεξοφλεί ένα μεγάλο κερδισμένο, είναι ο κ. Μητσοτάκης, προσωπικά ο ίδιος και όχι τόσο η Νέα Δημοκρατία (αυτή αναγκαστικά τη σέρνει μαζί του), προκύπτει σαφέστατα πως ο νυν πρωθυπουργός θα είναι αυτός που θα διαχειριστεί πρωταγωνιστικά την περίοδο ως τις εκλογές, όλοι οι άλλοι θα ακολουθούν, ο καθένας ανάλογα με τις ειδικές του σκληρές προτεραιότητες.
Η διαφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη με τους υπόλοιπους είναι ότι ο πρωθυπουργός θα παίζει συνεχώς και αδιαλείπτως το χαρτί της «σταθερής κυβέρνησης», έχοντας παρακαταθήκη την πρώτη του τετραετία, την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι θα προσδοκούν, είτε σε διάφορα φανταστικά συνεργατικά σχήματα που υπάρχουν μόνο στο θολωμένο τους μυαλό, είτε στην απλή καταγραφή για να επενδύσουν πάνω της και να αποκτήσουν βάσιμο λόγο ύπαρξης για το απώτερο μέλλον.
Δεύτερος, στη σχετική λίστα, ο κ. Ανδρουλάκης, αν το ποσοστό που θα κατακτήσει είναι διψήφιο, στην ουσία «θριαμβευτής» αν το ποσοστό αυτό πλησιάσει ή ξεπεράσει το 15%. Σε αυτή την εξέλιξη ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα ξεκινήσει να παραγγέλνει για το απώτερο μέλλον (στις μεθεπόμενες εκλογές) νέο κοστούμι, από εκείνα τα παλιά τα κανονικά πασοκικά, τα πρωθυπουργικά.
Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον ο χρόνος που υπολείπεται ως την εκλογική αναμέτρηση του 2023, ίσως ανατρέψει τις ισορροπίες που σήμερα κυριαρχούν στον εκτός Νέας Δημοκρατίας χώρο.
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
