Κινήσεις απεγκλωβισμού του Στέφανου Κασσελάκη και των βασικών συνοδοιπόρων του στο ταξίδι προς την νέα εκδοχή της κυβερνώσας αριστεράς από το κομματικό παρελθόν και τα πρόσωπα που το χαρακτήρισαν καταγράφονται καθημερινά στην Κουμουνδούρου, με τις δονήσεις να είναι ακόμη ανεπαίσθητες, αλλά ώτα ευήκοα να τις συλλαμβάνουν ήδη.
Στο νέο πεδίο που ανοίγεται, καλά πληροφορημένες πηγές, κάνουν λόγο για ειλημμένη απόφαση του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ «να παίξει μπάλα μόνος του» στο κορυφαίο επίπεδο και να ξεκινήσει μια απόπειρα σταδιακή αποδόμησης της ηγεμονεύουσας παρουσίας του κ. Τσίπρα, σε μια διαδικασία αργή μεν, σταθερή δε, στην οποία αν χρειαστεί «να βγουν και μαχαίρια, κανένα πρόβλημα».
Ο κ. Κασσελάκης ήδη κάνει δεύτερες σκέψεις για την απόλυτη ταύτιση του με τον απελθόντα καταρρακωμένο εκλογικά και πολιτικά σύντροφο της Περιστέρας, πείθεται καθημερινά πως «ο άχαστος ηγέτης» δεν αποτελεί πλέον απειλή για τον ίδιο και την ηγετική του ομάδα, δείχνει πως ανακατεύει την τράπουλα και στην ομάδα των αρχικών συνεργατών του με τον Γ. Τσίπρα και τον Ν. Παππά να περνάνε σταδιακά σε δεύτερη μοίρα και να περιορίζεται ο ρόλος τους (ο κ. Παππάς λέγεται πως επέλεξε ο ίδιος αυτή τη στάση «μέχρι να κατακαθίσει ο κουρνιαχτός και να δει τι θα κάνει»), ενώ ξεκίνησε να ψαρεύει συμμαχίες στις αντίπαλες ομάδες, με στόχο να διασπάσει το διαφαινόμενο μέτωπο και να αδυνατίσει την ένταση των απειλών.
Η σκληρή κόντρα με τον ομάδα Τσακαλώτου (με Φίλη, Σκουρλέτη, Βίτσα) ήταν στο πρόγραμμα έτσι ή αλλιώς, η συμμαχία με τον Τσίπρα την διευκόλυνε, πλέον οι Omprelistas θεωρούνται (και είναι) μια «μικρή ομάδα χωρίς κανένα μέλλον», άρα η αρχική συμπόρευση με το περιβάλλον Τσίπρα και τον ίδιο, τον τέως πρόεδρο, αρχίζει και ξεφτίζει.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως ενόψει της συνεδρίασης του Εκτελεστικού Γραφείου (μια κουβέντα ήταν, νά 'χαμε, να λέγαμε) ήρθε στο προσκήνιο «τάση προεδρική με τα ούλα της» και με επικεφαλής έναν ακραίο λενινιστή, οι απόψεις του οποίου βρίθουν από οργανωτίλα στη λογική του παλιού, καλού ΚΚΣΕ και ο πολιτικός του λόγος έχει μείνει στο 1917. Ο κ. Τεμπονέρας (περί αυτού ο λόγος) έχει το ηθικό πλεονέκτημα, την πολιτική επάρκεια (έστω και τριτοδιεθνιστική) και τον κομματικό λόγο να κυριαρχήσει στο εσωκομματικό παιχνίδι, η συμπόρευση του με τον κ, Κασσελάκη προσθέτει πόντους «αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος» και υποδόριου λενινισμού στον «Πρόεδρα», ειδικά από το γεγονός πως δεν έχει περιμαζέψει στην τάση του κανένα από τα παλιά και φθαρμένα στελέχη της προεδρικής φρουράς του Τσίπρα.
Στους διαδρόμους της Κουμουνδούρου ήδη θρυλείται πως ο νεαρός εργατολόγος πήρε ήδη θέση «συμβούλου του κ, Κασσελάκη» και μάλιστα στην πολύ στενή ομάδα του, ενώ παρουσιάζει μια δυναμική που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και χρήσιμη για τον νέο αρχηγό.
Στις «σκηνές από ένα κοντινό μέλλον» στην εγχώρια αριστερά θα πρέπει να περιλάβει κανείς την ανάκρουση πρύμνας εκ μέρους της κυρίας Αχτσιόγλου, η πούρα επαναστατική διάθεση της οποίας κόπηκε μαχαίρι και ήδη οδεύει στην οδό της συνεννόησης και της συναλλαγής, έστω και χωρίς ορατά, προς το παρόν, ανταλλάγματα.
Η απόφαση της ίδιας και της ομάδας της (με ή χωρίς Τζανακόπουλο) «να μείνουν στο κόμμα ως διακριτή πολιτική και ιδεολογική συνιστώσα και να περιμένουν τις εξελίξεις έως τις ευρωεκλογές για να καθορίσουν τελικά τη στάση τους» είναι «μια πρώτη μικρή νίκη» για τον κ. Κασσελάκη, του προσφέρει χρόνο και χώρο να επεκταθεί, ανεξάρτητα αν αυτή η επιλογή της κυρίας Αχτσιόγλου στην ουσία είναι μια επένδυση στην δική του ήττα.
Η Έφη, όπως λέγεται, δεν χρειάστηκε να βρει άκρη με τον Αλέξη Τσίπρα, ήρθε σε απευθείας επαφή με την ομάδα Κασσελάκη, «πήρε σε πρώτη φάση αυτά που ήθελε» και παραμένει στο πεδίο προσδοκώντας να ενισχύσει μελλοντικά τη δυναμική της αν ένα αποτέλεσμα των ευρωεκλογών καταδείξει πως ο ΣΥΡΙΖΑ άλλον χρειάζεται για αρχηγό.
Για εκείνη, ακριβώς, τη στιγμή ζει και για αυτή την προσδοκία δέχθηκε να παραμείνει στην Κουμουνδούρου με «αγκαλίτσες και φιλάκια» με τον κ. Κασσελάκη, χωρίς βεβαίως να της διαφεύγει πως μια εξαιρετικά πιθανή αποχώρηση των «τεσσάρων-πέντε» του Τσακαλώτου θα αφήσει πίσω της πολύ κόσμο κομματικά ορφανό κι αυτή θα είναι εκεί για να τους υποδεχθεί.
Μελανό σημείο της διαδικασίας συνεννόησης μεταξύ των διάφορων πλευρών μια εγγενής τάση μερικών μικρομεσαίων της ομάδας Κασσελάκη (με προεξάρχουσα την εκπρόσωπο Τύπου) να «ναπολεοντίζουν» είτε προς την κοινωνία, είτε προς άλλες τάσεις του κόμματος, «χωρίς κέρδος, κέρατα», το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει.
Στην Κουμουνδούρου δεν είναι λίγο εκείνοι που εκτιμούν πως «η Δώρα, αν δεν συνέλθει, θα έχει σύντομα την τύχη της Πόπης», αφήνοντας να εννοηθεί πως «αν ξεκινήσει να πέφτει με φόρα, κανένας δεν πρόκειται να της απλώσει χέρι να την συγκρατήσει».
Σε αυτό το πλαίσιο είναι σαφές πως πολύ σύντομα ο Ευκλείδης και «οι δικοί του» (ας μην υπολογίζει σε Βούτση και Παπαδημούλη) θα αποτελέσουν παρελθόν για το κόμμα και θα ξεκινήσουν το δικό τους αυτόνομο ταξίδι προς την πολιτική γη της επαγγελίας καταγγέλλοντας την μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε «δεξιά πτέρυγα των Δημοκρατικών» υπό τον κ. Κασσελάκη, χωρίς να είναι καθόλου βέβαιο ότι αυτή η «κατηγορία» ενοχλεί κατ΄ελάχιστο όσους έχουν αποφασίσει να απομείνουν στο χώρο.
Δεν είναι απίθανο στο τέλος οι απώλειες από τις αποχωρήσεις να περιοριστούν σε ένα πολύ μικρό αριθμό «παλαιοκομματικών φαντασιόπληκτων» (έτσι τους αποκαλούν οι «Stefanistas» τους Omprelistas στους διαδρόμους και στα υπόγεια), με τον κ, Κασσελάκη να κυριαρχεί απόλυτα επί του μηχανισμού και τον Αλέξη Τσίπρα να αποτελεί – και επίσημα- ένα «ένδοξο παρελθόν, χωρίς κανένα απολύτως μέλλον εντός της χώρας».