Ο παραλογισμός του αυτονόητου στα Ελληνικά Πανεπιστήμια

Μετά από δεκαετίες βρέθηκε επιτέλους Κυβέρνηση να τα βάλει με το κατεστημένο των Ελληνικών Πανεπιστημίων. Εδώ και χρόνια τα Ιδρύματά μας είχαν παραδοθεί αμαχητί στους τραμπούκους κάθε χρώματος, στους εμπόρους ναρκωτικών, ακόμα και σε τρομοκρατικές οργανώσεις. Μετά τη δεκαετία του 80’ η ηγεμονία της αριστεράς δεν επέτρεψε καμία επέμβαση έξωθεν στο τσιφλίκι τους. Ακόμα και τις ελάχιστες φορές που η ελληνική πολιτεία προσπάθησε να επέμβει νομοθετώντας υπέρ του πραγματικού ασύλου (νόμος Γιαννάκου, νόμος Διαμαντοπούλου), οι αντιδράσεις της γνωστής μειοψηφίας υπήρξαν τροχοπέδη που δεν επέτρεψε μεγάλες και ριζικές αλλαγές στο άσυλο ασυδοσίας που είχαν στήσει.

Της Μαρίας Πεντάρη*

Τα περιστατικά βίας και ανομίας στα Ελληνικά Πανεπιστήμια περνούσαν στα ψιλά τόσα χρόνια. Η εικόνα όμως του Πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Μπουραντώνη με μία ταμπέλα στο λαιμό και πίσω του φασίστες - τρομοκράτες του κοινού ποινικού δικαίου έκανε το γύρο του κόσμου και αφύπνισε συνειδήσεις που είπαν «ως εδώ». Φυσικά, μέχρι να φτάσουμε σ’ αυτό το έσχατο σημείο, υπήρξαν δεκάδες περιστατικά ωμής βίας τόσο εναντίον φοιτητών που τολμούσαν και είχαν αντίθετη άποψη απ’ αυτούς , όσο και εναντίον φοιτητών που διοργάνωναν εκδηλώσεις ακαδημαϊκού ή κοινωνικού περιεχομένου και τους χαλούσαν την μανέστρα περί «ηθικού πλεονεκτήματος» (επίθεση σε φοιτητή ΑμΕΑ ). Εξάλλου, η αριστερά ανέκαθεν θεωρούσε ότι μόνο αυτή έχει το δικαίωμα να υπερασπίζεται τους κοινωνικά ευάλωτους.

Δυστυχώς όμως, από το μένος των τραμπούκων δεν γλίτωσαν ούτε καθηγητές και ακαδημαϊκοί. Προ του κ. Μπουραντώνη τα θύματα υπήρξαν πολλά (βλ. κ. Συρίγο νυν Υφυπουργό Παιδείας). Είναι απορίας άξιο πώς θεωρούν ότι το Πανεπιστήμιο αποτελεί άσυλο ελεύθερης διακίνησης ιδεών, τη στιγμή που οποιοσδήποτε με αντίθετη ιδέα απ’ αυτούς λογοκρίνεται, δέχεται επίθεση και τραμπουκείται. Κακά τα ψέματα γι’ αυτούς το άσυλο θα αποτελεί πάντα την προμετωπίδα της βίας και της παρανομίας. Αντιδρούν στο νέο νομοσχέδιο για την ασφάλεια των ΑΕΙ , επειδή βλέπουν τις γιάφκες τους να καταρρέουν. Αλήθεια έχετε δει να αντιδράει κάποιος που δεν παρανομεί στην παρουσία της Αστυνομίας; Ποιους θα εμποδίζει η ΟΠΠΙ (Ομάδα Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων) άραγε; Τους φοιτητές που πηγαίνουν στο μάθημά τους ή αυτούς που χρησιμοποιούσαν καθημερινή λεκτική και σωματική βία; Μήπως θα επέμβει σε κάποιο αμφιθέατρο η ΟΠΠΙ ή θα διαλύσει κατειλημμένους χώρους που ετσιθελικά κατείχαν κάποιοι μέσα στα ελληνικά ΑΕΙ, όπως π.χ. ο Ρουβίκωνας στη Φιλοσοφική Αθηνών;

To νομοσχέδιο «χτυπά» χρόνιες ιδεοληψίες που επικρατούσαν στα Ιδρύματά μας. Η ασφάλεια του κάθε φοιτητή, καθηγητή και εργαζόμενου αποτελεί τη βάση για να επιτελέσει το έργο του. Πώς θα αναβαθμιστεί το επίπεδο σπουδών, εάν δεν μπορείς να εκφράσεις τις θέσεις σου ανοιχτά; Φυσικά και το νομοσχέδιο δεν λύνει όλα τα προβλήματα των Πανεπιστημίων αλλά λύνει το βασικό, αποκαθιστά το βωμό της Δημοκρατίας μέσα σ’ αυτά και οδηγεί στον εξευρωπαϊσμό τους. Και αν ο κ. Τζανακόπουλος δεν βλέπει αστυνομία στην Οξφόρδη, αυτό συμβαίνει γιατί ο φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης δεσμεύεται από συμβόλαιο με το Πανεπιστήμιο όπου αναγράφονται πλήρως όλες οι υποχρεώσεις και τα δικαιώματα που έχει καθώς και το ποιες συμπεριφορές του είναι ανεκτές και ποιες επιφέρουν πειθαρχικές και οικονομικές επιπτώσεις. Φυσικά και κάθε κτίριο φυλάσσεται αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα μπροστά στην αδήριτη ανάγκη της αντιπολιτευόμενης αριστεράς να σηκώσει σκόνη για να μην χάσει τα κεκτημένα της μέσα στα Ελληνικά Πανεπιστήμια. Ο παραλογισμός τους για το αυτονόητο φαίνεται από τα ίδια τους τα λόγια.

Το χειρότερο γι’ αυτούς είναι, ότι το νομοσχέδιο που βρίσκεται σε δημόσια διαβούλευση, είναι αποδεκτό σχεδόν από το 70% της κοινωνίας των πολιτών. Αν μία χώρα θέλει να αναπτυχθεί, πρώτα ξεκινά από την Παιδεία. Υπήρξε προεκλογική δέσμευση του ίδιου του Πρωθυπουργού αυτό που συζητάμε σήμερα και εκλέχθηκε για να το εφαρμόσει. Όσοι δεν το αντιλαμβάνονται, μάλλον ακόμα ψάχνουν το λόγο που έχασαν τις εκλογές και μάλλον πολύ σύντομα θα ψάχνουν το λόγο που επέστρεψαν εκεί που είναι και οι μειοψηφίες που λυμαίνονται το χώρο των Πανεπιστημίων, εκεί στο 3%.

*Μαρία Πεντάρη,

Φοιτήτρια Νομικής Σχολής ΔΠΘ

Υπεύθυνη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Κομοτηνής