Η απώλεια του Κώστα Σημίτη στις αρχές της χρονιάς έκανε την Ελλάδα σίγουρα φτωχότερη καθ' όσον αφορά το πολιτικό της προσωπικό. Παρά τις όποιες πολιτικές διαφορές που κάποιος θα μπορούσε να έχει με τις πολιτικές και τις απόψεις του (και εγώ δεν είχα και λίγες) δεν θα μπορούσε ποτέ να διαφωνήσει με τον πολιτισμό, την ηπιότητα του λόγου και την πολιτική του ευπρέπεια.
Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Έχοντας και την πρόσθετη ιδιαιτερότητα να εκλέγομαι μαζί του στην Α' Περιφέρεια Πειραιά και Νήσων, όπου όμως, λόγω του παραδόξου εκλογικού συστήματος του προσωπικού σταυρού προτίμησης, δεν είχαμε ποτέ απ' ευθείας αντιπαράθεση.
Ουσιαστικά με το σύστημα αυτό ο υποψήφιος διαγωνίζεται κατά αντιπάλων μέσα από τον δικό του πολιτικό χώρο, κι έτσι οι υποψήφιοι των άλλων κομμάτων δεν βρίσκονται ποτέ στο στόχαστρο της εκλογικής μάχης.
Στον Πειραιά υπήρχε και μια πρόσθετη ιδιαιτερότητα. Εκεί εκλεγόμαστε επικεφαλής των ψηφοδελτίων των κομμάτων μας ο Κώστας Σημίτης (ΠΑΣΟΚ), εγώ (Νέα Δημοκρατία) και ο Μίμης Ανδρουλάκης (ΣΥΝ).
Κατά τεκμήριο υπήρχε η εκτίμηση πως και οι τρείς διατυπώναμε έναν ιδιαίτερο πολιτικό λόγο, διακριτό για τους ιδεολογικούς προσανατολισμούς των χώρων που εκπροσωπούσαμε και πολιτισμένο για την φύση της εκφοράς του.
Έτσι είχε υπάρξει μία περίοδος, ιδίως μετά το 1991 και μετά την επαναφορά του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, μετά το 1993, που μας καλούσαν και τους τρείς μαζί για ανοιχτές πολιτικές συζητήσεις, σε πολλά σημεία της χώρας. Σύμφωνα μάλιστα με ένα εμφυλόγημα δημόσιου σχολιαστή της εποχής, που είχε μάλιστα υιοθετήσει δημόσια ο Μίμης Ανδρουλάκης, είχαμε γίνει «ο περιοδεύων θίασος του Πειραιά»!
Τότε είχε κυκλοφορήσει και το ενδιαφέρον περιοδικό για ζητήματα του Πειραιά «ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ», του δημοσιογράφου κι' αργότερα αντιπεριφερειάρχη Αττικής - Νήσων, Δημήτρη Κατσικάρη, με εξώφυλλο τους δύο μας (Σημίτη κι' εμένα) και τίτλο «Πειραιώτης Πρωθυπουργός τη Νέα Δεκαετία;» Το οποίο στο επόμενο τεύχος συμπλήρωσε, με δημόσιο διάλογο μεταξύ του Μίμη Ανδρουλάκη κι' εμένα. Σύμφωνα με τις εξελίξεις, μόνο τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ προφανώς τα ενστερνίσθηκαν αυτά και εξέλεξαν τον Κώστα Σημίτη αρχηγό του κόμματός τους. Με αποτέλεσμα να γίνει, διαδεχόμενος τον Ανδρέα Παπανδρέου, Πρωθυπουργός κι' αργότερα να κερδίσει και τις Εθνικές Εκλογές.
Μια αντικειμενική αποτίμηση του έργου του Κώστα Σημίτη δεν είναι εύκολη. Διότι στη διάρκεια της θητείας του έγιναν αρκετά αρνητικά γεγονότα. Όπως η κατάρρευση του χρηματιστηρίου, η ευνόηση με κρατικές χρηματοδοτήσεις ιδιωτών επιχειρηματιών και, κυρίως, η εκτόξευση των κρατικών δαπανών.
Που οδήγησαν με μαθηματική ακρίβεια, αργότερα, στην πτώχευση της ελληνικής οικονομίας. Κάθε φορά που κάποιος διεθνής οικονομικός οργανισμός έκανε αναφορά στην Ελλάδα είχε αρκετά εγκωμιαστικά σχόλια να κάνει. Πάντοτε όμως έκλεινε τις παρατηρήσεις του με το σχόλιο περί κινδύνων, λόγω μεγάλου δανεισμού και δυσθεώρητων κρατικών δαπανών. Κάθε φορά που δημόσια το σημείωνα, αντιμετώπιζα την χλεύη και την ειρωνεία! Μέχρι που οδηγηθήκαμε στην πτώχευση...
Στα θετικά βέβαια του Σημίτη ήταν η προσήλωσή του σε συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους, μέχρι την υλοποίησή τους.
Όπως η είσοδος στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. και η δέσμευση της Λισαβώνας, να μην προχωρήσει δηλ. η ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη δίχως να έχουν λυθεί οι διαφορές της με τους γείτονες. Κυρίως όμως ο πολιτικός του πολιτισμός και η λογικοποίηση της διακυβέρνησης της χώρας - δίχως φανφάρες και λαϊκισμούς. Ακόμα και η Ολυμπιάδα, που δεν έδειχνε να τον ενθουσιάζει τόσο η ανάληψή της, ολοκληρώθηκε με απόλυτη επιτυχία .
Υπήρξε μια μεγάλη προσωπικότητα για την χώρα και για τον Πειραιά. Πάντα θα τον θυμόμαστε και θα τον τιμούμε...
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
