Είναι σίγουρο και γνωρίζει πολύ καλά η Τουρκία, ότι δεν έχει καμία τύχη σε ένοπλη σύγκρουση με την χώρα μας. Σε ό,τι και όσα έχει προσπαθήσει, έχει πάρει την ανάλογη δυναμική και ουσιαστική απάντηση από τις Ένοπλες Δυνάμεις μας, οι οποίες παραμένουν ο απόλυτος κυρίαρχος της περιοχής μας.
Γι’ αυτό και δεν κάνει το επόμενο βήμα στην κλιμάκωση της υπάρχουσας έντασης, κρατώντας για τον εαυτό της τον απλό και άκομψο ρόλο του «ρηματικά κακού».
Η Τουρκία αποτελεί και τον καλύτερο υποστηρικτή των Ενόπλων Δυνάμεών μας, αφού είναι δεδομένη εκ μέρους της η πλήρης αναγνώριση του επαγγελματισμού τους, ο οποίος σε συνδυασμό με το μαχητικό πνεύμα, κρατάει τα πράγματα στην θέση τους και δεν έχει ξεφύγει η κατάσταση σε κάποιο «ατύχημα».
Ο Πρόεδρος της Τουρκίας δεν υπάρχει πιθανότητα, να ποντάρει στον δικό του στρατό ή ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτόν από τις συνεχείς εκκαθαρίσεις που πραγματοποιεί ανά τακτά χρονικά διαστήματα, για να κερδίσει έστω και τις εντυπώσεις.
Αν είχε εμπιστοσύνη στο στράτευμά του, θα είχε προ πολλού έμπρακτα προχωρήσει στην υλοποίηση των φαντασιώσεών του και δεν θα μας τις επιδείκνυε μόνο στους χάρτες, που ο ίδιος κατασκευάζει και ο ίδιος χειροκροτεί.
Η θέλησή του είναι, να μας οδηγήσει στο τραπέζι των συζητήσεων, ώστε και την καλή εικόνα του να χτίσει αλλά και να συντηρήσει την σκέψη του, ότι θα κερδίσει κάτι. Βεβαίως, το εύλογο ερώτημα είναι, τι να συζητήσει η Κυβέρνησή μας;
Μοιάζει σαν να ζητάει ο κλέφτης, να συζητήσει με τον νοικοκύρη του σπιτιού για την επερχόμενη κλοπή! Το Διεθνές Δίκαιο δεν αφήνει περιθώριο παρερμηνείας, όπως και η εφαρμογή του στην πράξη και από άλλες χώρες σε ομοειδείς περιπτώσεις.
Στην περίπτωση που η Τουρκία στηρίζει τις προσπάθειές της στον «ξένο παράγοντα», ο οποίος θα μας κουνήσει το δάχτυλο ή θα μας νουθετήσει και πάλι δεν μοιάζει, να έχει κάποια τύχη.
Όχι γιατί γίναμε παγκόσμια δύναμη αλλά γιατί παραμένουμε η απόλυτη και άκρως υπολογίσιμη δύναμη για την προάσπιση της ακεραιότητας της Χώρας μας.
Ταυτόχρονα, είμαστε η δύναμη αυτή, που είναι μπροστά στα Ευρωπαϊκά σύνορα και επιτρέπει στο σύνολο της Ευρώπης, να ασχολείται με άλλα φιλειρηνικά έργα.
Δεν είμαστε πια στο άναρχο πολιτικά παρελθόν, όπου όποιος θεωρούσε τον εαυτό του ισχυρό, έκανε ό,τι ήθελε. Υπάρχουν πια Οργανισμοί και Συμμαχίες, οι οποίες, σε κάθε περίπτωση, δεν μπορούν, να ξεφύγουν του θεσμικού τους ρόλου και να ενεργήσουν τα αντίθετα από τα θεμελιώδη προβλεπόμενα.
Όλα σε ένα όριο. Γνωρίζουν εν τέλει, ότι κανένας δεν τους διασφαλίζει, ότι ο κλέφτης αύριο δεν θα κτυπήσει την δική τους πόρτα.
Και μιας και όλοι μιλάνε για Στρατούς και Ιστορία, καλό είναι, να θυμόμαστε την Ιστορική Αλήθεια, όχι από το μακρινό παρελθόν, αλλά όπως προκύπτει από τον τελευταίο πόλεμο.
Πόσες ημέρες άντεξε ο Στρατός κάθε Ευρωπαϊκής χώρας:
1) Ελλάδα: 219 ημέρες.
2) Νορβηγία: 61 ημέρες
3) Γαλλία: 43 ημέρες
4) Πολωνία: 30 ημέρες
5) Βέλγιο: 18 ημέρες
6) Ολλανδία: 4 ημέρες
7) Γιουγκοσλαβία: 3 ημέρες
8) Δανία: 0 ημέρες.
9) Λουξεμβούργο: 0 ημέρες
10) Τσεχοσλοβακία: 0 ημέρες
11) Αλβανία: 0 ημέρες
Μην κάνετε τον κόπο, να ψάξετε για την Τουρκία και τον στρατό της. Ο άμαχος ουδέτερος θέλει να έχει και λόγο… Για το Νικητή και τα Δωδεκάνησα και την αποστρατιωτικοποίηση…