Γνωρίζω εκ προοιμίου, ότι το πόνημα που διαβάζετε, θα προκαλέσει αντιδράσεις, τόσον θετικές όσον και αρνητικές. Προς τα πού θα κλείνει το ζύγι, δεν μπορώ να το προδικάσω. 

Άλλωστε δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού τα ιμάτια, με τα οποία είναι ενδεδυμένοι οι πολίτες της χώρας μας, είναι ποικιλόμορφα, διαφόρων αποχρώσεων και σταμπαρισμένα με την σφραγίδα του κομματικού σχηματισμού, της προτίμησης ενός εκάστου. 

Μέχρις εδώ, ουδέν πρόβλημα. Έκαστος εφ’ ω ετάχθη. Δικαίωμά του, να υποστηρίζει το κόμμα που καλύπτει τις δοξασίες, τα προτάγματα και τα όνειρά του. Άλλωστε, όλα αυτά, μπορούν να λάβουν σάρκα και οστά μέσα από τις κάλπες οι οποίες οσονούπω θα στηθούν σε όλη την επικράτεια. 

Και μετά την καταμέτρηση των ψήφων, κάθε κόμμα θα αποσπάσει το μερίδιο που του αναλογεί. Όλα αυτά είναι καταγεγραμμένα στις δέλτους του βιβλίου της Δημοκρατίας, για την οποία πρώτοι μίλησαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας, κατοχυρώνοντας το πολίτευμα, όπου η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού. 

Η πλειονότητα των χωρών της υφηλίου, κυβερνώνται από κόμματα τα οποία ομνύουν στο όνομα της Δημοκρατίας. Το ίδιο ακριβώς, συμβαίνει και στην πατρίδα μας, την κοιτίδα του πολιτισμού, όμως πάρα πολλές φορές καταστρατηγείται η έννοια της υπηρεσίας των συμφερόντων του λαού, επειδή μια μερίδα συμπατριωτών μας, πιστεύουν ότι μπορούν να συμπεριφερθούν έξω από τα όρια τα οποία επιτάσσουν οι κανόνες της Δημοκρατίας.

Στο δια ταύτα. Συχνά- πυκνά, το κέντρο της Αθήνας, γίνεται απροσπέλαστο, επειδή διαδηλωτές πορεύονται στην μέση των κεντρικών οδών (Πανεπιστημίου, Σταδίου) και ως εκ τούτου, πολίτες οι οποίοι θέλουν να πάνε στην δουλειά τους ή να διεκπεραιώσουν υποθέσεις τους, δεν μπορούν να τα καταφέρουν, επειδή εγκλωβίζονται ώρες ολόκληρες. Ουδείς, υποστηρίζει ότι δεν θα πρέπει να γίνονται διαδηλώσεις.

Κάθε άλλο. Το δικαίωμα αυτό είναι κατοχυρωμένο και δεν μπορεί κανείς να το καταργήσει. Υπάρχει, όμως, μια ειδοποιός διέξοδος, η οποία εάν εφαρμοστεί θα αποτελέσει την λυδία λίθο, προκειμένου όλοι να ικανοποιηθούν. Και οι διαδηλωτές και όλοι όσοι θέλουν να πάνε στην δουλειά τους. 

Όσοι πορεύονται να καταλαμβάνουν ένα μέρος του οδοστρώματος. Έτσι θα διευκολύνεται η κυκλοφορία των οχημάτων. Εκείνοι οι οποίοι διαμαρτύρονται, ασφαλώς, έχουν στόχο την εκάστοτε Κυβέρνηση. 

Γιατί, άραγε, όμως, να ταλαιπωρούν και τους συμπολίτες τους, πολλοί από τους οποίους θα ασπάζονται τα αιτήματά τους. Το φαινόμενο των ‘’κλειστών δρόμων’’ είναι διαρκείας και παραμένει άλυτο επειδή κάποιοι πιστεύουν ότι με την συμπεριφορά τους αυτή, στρέφουν τον κόσμο εναντίον των κυβερνητικών παραγόντων. 

Πλανώνται πλάνην οικτρά. Τα ισχυρά τμήματα των συντεχνιών, που καθοδηγούνται από τους ‘’επαγγελματίες’’ συνδικαλιστές- οι οποίοι ψηφίζονται από τους εργαζόμενους, αλλά είναι άτεγκτοι τιμωροί της εξουσίας- έχουν συμμάχους κόμματα, πολιτικούς και άλλους παράγοντες, οι οποίοι ασμένως δηλώνουν συμπαράσταση στα αιτήματα όσων διαμαρτύρονται, τα οποία τα χαρακτηρίζουν σωστά και δίκαια. 

Ενώ η αλήθεια είναι πάντοτε στην μέση. Εύκολα γίνεται αντιληπτό, ότι μετά από όλα αυτά οι στόχοι για ριζικές αλλαγές παραμένουν ανέφικτοι ή παραπέμπονται στις καλένδες. Παρόμοια έργα, έχουμε δει πολλές φορές, γιατί μετά τις αντιδράσεις, ‘’παγώνουν’’ όλα και η μπάλα ήδη βρίσκεται στην εξέδρα. 

Ένα μείζον θέμα, όπως είναι η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών παραμένει εκκρεμές (και μάλλον άλυτο), γιατί αντιδρούν οι εκπαιδευτικοί. Σε τέλεια αντίθεση με άλλους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι καθημερινά ζουν κάτω από την «δαμόκλειο σπάθη» της αξιολόγησης. 

Δυστυχώς, αγκυλωμένες νοοτροπίες, είναι μια κακοδαιμονία για την χώρα μας, που χρόνια ολόκληρα οι αλλαγές «αραχνιάζουν» στα συρτάρια των κάθε λογής αρμοδίων. Οι ευθύνες των κομμάτων, ιδίως των αριστερών δοξασιών είναι τεράστιες. Οι συνεχείς αρνήσεις, το όχι σε όλα, είναι καταστροφικές για την πρόοδο και την ευημερία.